بزرگنمایی:

مصطفی عباسی‌مقدم از فعالان و پژوهشگران عرصه قرآنی کشورمان است که در سابقه خود مدیریت مرکز قرآن و عترت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، مشاور معاون قرآن و عترت وزیر ارشاد و ... را دارد. وی هم‌اینک عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان است، تألیفات متعددی در عرصه قرآن و پژوهش‌های قرآنی داشته است که از جمله آن‌ها می‌توان به کتاب‌های «سیری در دانش‌های قرآنی»، «حفظ قرآن و آثار روانشناختی آن»، «ارزش و اعتبار رؤیا در منابع اسلامی» و ... اشاره کرد.

یادداشت زیر نوشته مصطفی عباسی مقدم اکنون از نظر شما می گذرد:

اربعین پرمعنا و باشکوه که روز به روز شکوفاتر و جهانی تر می شود پیامهای نوینی را نیز عرضه می کند که هم در عرصه اجتماعی و سیاسی و هم در زمینه دینی الهام‌بخش و درس‌آموز است. باید اندیشید که در کنار آن همه آداب و آئین‌ها و سنت‌های عاشورایی که گوشه گوشه سرزمینهای اسلامی را فتح کرده است یکباره سنتی جدید که سال‌ها به صورت خاموش و عادی استمرار داشته با شرایط جدید عراق و ایران سر بر می آورد و همه اندیشه ها و دلها را با قدرت و کششی معجزه‌آسا به سوی خود می‌کشد و همه را از دوست و دشمن دیوانه و بهت زده خویش می نماید.

این پدیده شگرف هم علتها و زمینه‌هایی دارد که شناسایی آنها ارزشمند و ضروری است و هم پیامها و پیامدهایی که جملگی ارزش مطالعه و کاوش دارند و برای ترسیم آینده دینی و مذهبی و سیاسی منطقه پرچالش ما حیاتی اند.

از طرفی جریان هم‌گرایی ملتهای مسلمان و بلکه همگرایی دینی پیروان ادیان الهی با این حرکت به شکلی بسیار ساده و طبیعی و بدور از همایش‌ها و اجلاس‌های پرطمطراق و بی فایده جهانی و منطقه ای تجدید می‌گردد و موجی نو از وحدت‌گرایی خالصانه و حقیقی به راه می اندازد.

وقتی شعار زیبا و شورآفرین و همدلانه «الحسین یجمعنا» را می بینم به خود می گویم روزگار غریبی است که جمعی به ظاهر مسلمان با نام خدا و توحید خون می ریزند و کافر می شمرند یعنی از نام خدا که بالاترین مظهر رحمت است(کتب ربکم علی نفسه الرحمه) وسیله قتل و غارت و ستم می سازند اما در جایی از این کره خاکی هم می توان از یاد و عزای یک بنده صالح خدا چنین فضای دل انگیز معنوی و روحیه متعالی انسانی ایجاد کرد که عارف سالک و هر اندیشمند فاضلی غبطه حضور و تنفس در آن را می خورد.

موج برادری و همدردی و همکاری صمیمانه و مهرورزی عمیق در سایه پرچم مهر و عزای اباعبدالله(ع) که حتی گاهی در بوسیدن کف پای زایران خسته تجلی می آید نیز جلوه دیگری است از این حرکت جهانی که درست در نقطه مقابل جریان خشونت و تکفیر وهابی سلفی سعودی قرارمی گیرد که اسلام را به سلاخی و خون ریزی تفسیر می کرد و این جریان به عطوفت و مهر و صفا ترجمه اش می کند.

سادگی و صمیمیت بی حد این آئین که از دیرزمان بدون کمترین تکلف و تشریفات و با همان ابزار و امکانات ساده و ناچیز روستانشینان و عشایر محروم عرب و در قالب پذیرایی در یک چادر یا خانه معمولی انجام می شده، جلوه دیگری از نمادهای پر از پیام اربعین امروز است و البته این هشدار را به ما و علاقه مندان این آیین می دهد که در عین رعایت نظم و تامین ملزومات یک راهپیمایی مطلوب، مراقب توسعه امکانات و تشریفاتی باشند که ممکن است در آینده آفت این اجتماع عظیم شود . شاید یکی از دلایل  این اقبال بزرگ آنست که ملت عاشق ارزشهای حسینی بیش از آن که علاقه مند آسایش و امکانات عزاداری باشد مشتاق سادگی و بی پیرایگی است که در مسیر پیاده روی و مواکب حسینی موج می زند و شاید امروز با هجوم امکانات خدمت و پذیرایی که گاهی به ریخت و پاش و اسراف می انجامد، به ویژه ازسوی دولت و مردم  قدری مخدوش گردد.

پیام دیگر، نسخه ای نوین از وحدت اسلامی در پرتو مودت اهل بیت(ع) است؛ از یک دوست عراقی شنیدم که در زمان صدام با اتوبوسی به طور نامحسوس به سوی مراسم اربعین و کربلا می رفتیم که اگر مأموران دولت می فهمیدند شکنجه و زندان در انتظار بود. این نشان از عمق باور مردم عترت دوست عراق دارد که بسیار مقدس و ارزشمند است و شایسته است با حضور ایرانیان عاشق اهل بیت(ع) تقویت و تعمیق یابد نه آنکه محور رقابتهای کور و بی معنا و ارزیابی‌های خود برتربینانه باشد. یادمان باشد که دستگاه تبلیغاتی غربی و عبری به همراه مرتجعان بی‌منطق منطقه با ترفندهای داعشی و دلارهای نفتی شدیدا در پی تفرقه افکنی میان احاد مسلمان و به ویژه دوستداران اهل بیت(ع) هستند و از هیچ چیز بیش از این نمایش بزرگ محبت و وحدت ایمانی رنج نمی برند.

پیام دیگر این آیین از ارتباط و شباهت آن با انتظار مهدوی نشآت می گیرد. در فرهنگ انتظار، عناصری همچون امید، انگیزه، ایمان،  حرکت و جوشش و نجات و رستگاری مطرح است و بی‌شک همه این مفاهیم در جنبش اربعین مشهود است. پویایی و تحرک این مراسم آن چنان جذاب است که حتی انسانهایی خارج از قلمرو مسلمانی را به خود جذب کرده است و روز بروز برد جهانی اش بیشتر می شود. امیدآفرینی اش به حدی است که همه اعضائش از شادی و ابتهاج عمیقی برخوردارند که تنها عارفان واصل به درگاه حق درک کرده اند و این نعمت و سعادت را با هیچ بهایی نمی فروشند. شاهد این مدعا پیران گوژپشت و معلولان ویلچرسوار و مادران نوزادبغلی است که شیداگونه و تنها با کوله ای مختصر به این سفر روحانی و هجرت معنوی دست میزنند.

پیام دیگر، حفظ سنتها و آداب هر قوم و ملت و حتی عشیره است که در این اجتماع بزرگ شاهدیم. هریک با زبان و روشهای مختص خود عرض ارادت و تسلیت به پیشگاه اهل بیت دارند و دیگران نه از منظر نقد و تخطئه و بدعت انگاری و تکفیر، بلکه از دریچه درس و عبرت و مشاهده و تجربه اندوزی و با نگاهی برادرانه و گاه عاشقانه به یکدیگر می نگرند. این الگوی شایانی برای همزیستی انسانی و عاقلانه برای همه جهانیان بویژه مدعیان حقوق بشر و آزادی بیان و عقیده است که در همین دو دهه گذشته یا خود بوجود آورنده جنگهای قومی بوده اند مثل جنگ بوسنی و یا حامی جریانات تکفیری و خشن بوده اند مانند داعش و... .

پیام دیگر این آیین اثبات جمله تاریخی حضرت زینب(س) است که به یزید متکبر  گفت؛ والله لا تمحو ذکرنا؛ به خدا سوگند تو هرگز نمی‌توانی یاد ما را محو کنی. آری چراغ هدایت حسینی همیشگی و جهانی است، چون او سفینه النجاه است و مصباح الهدی.

پیام و دستاورد دیگر این ایام، شکوفایی استعدادهای زیبایی پسند و ذوقهای لطیف و شاعرانگی های دل‌انگیز است که در قالب دل‌نوشته‌ها، تابلوها، برچسبهای روی کوله‌ها تجلی می کند. یکی نوشته بود خطاب به امام زمان؛ من قدمهایم را نذر آمدنت کرده ام. پیاده‌روانی که آشفتگی و سرگردانی را در ره عشق محبوبشان نهایت آرامش می‌دانند و ورد زبانشان این است که غم عشقت بیابان پرورم کرد... و می‌گویند؛ چه شیرین است با عشق تو سرگردانی و حیرت. گروهی در خدمت‌رسانی ذوقها به خرج می‌دهند و گروهی با جرقه های عاشقانه ادبی شاهکارهایی از شعر و قصه و نثر جذاب و شورآفرین می‌سرایند که هر دلی را مجذوب و هر سری را سودایی می‌کند.