بزرگنمایی:

تبسم مهر - گروه بربطیان به سرپرستی «حسین بهروزی‌نیا» اجرای خود را در واپسین شب سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر به روی صحنه برد تا نشان دهد هنوز موسیقی اصیل ایرانی دارای جذابیت‌هایی بی‌نظیر و منحصر به فرد است و می‌توان همه دنیا را مبهوت زخمه‌های خود کند.

به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری فارس، گروه بربطیان به سرپرستی «حسین بهروزی‌نیا» اجرای خود را در واپسین شب سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر به روی صحنه برد تا نشان دهد هنوز موسیقی اصیل ایرانی دارای جذابیت‌هایی بی‌نظیر و منحصر به فرد است و می‌توان همه دنیا را مبهوت زخمه‌های خود کند.

گروه بربطیان که آنسامبلی تمام عود و بربط‌نواز که با سازهای کوبه‌ای تمبک، دف، کوزه و دایره همراهی می‌شد، یکی از بهترین اجراهای سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر را به اجرا گذاشت. 
بربطیان اجرای اینسترومنتال(سازی) خود را با اجرای قطعات ضربی که مابین آن‌ها آوازهایی نیز اجرا می‌شد به اجرا گذاشتند. غالب قطعات به صورت «چهارمضراب» اجرا می‌شد که این اصطلاح برای آهنگ‌های ریتمیک بر پایه شش هشتم و شش شانزدهم بکار می‌رود. حفظ ریتم آن هم به صورت گروهی برای ضربی‌های شش‌تایی دشوار است و در شش شانزدهم دشوارتر، که این گروه با تسلط کامل به اجرای قطعات پرداختند. 

آنچنان هماهنگی بین اعضای گروه برقرار بود که نشان از تمرین و زحمت زیاد برای رسیدن به این سطح از آمادگی داشت. سازهای کوبه‌ای نیز به خوبی تقابل ریتم و ملودی را دریافته و به زیبایی گروه را همراهی می‌کردند.
اجرای سنکُپ‌ها و ضد ضرب‌ها و سکوت‌های غافلگیر کننده و سایه‌ها و سوال و جواب‌ها بویژه از سوی کوبه‌ای‌ها که کاری بس دشوار است به خوبی و تسلط کامل اجرا می‌شد. بخش ملودیک ارکستر که تمام عودنوازها بودند نیز با تسلط کامل اجرا می‌کردند و این تسلط به جایی رسیده بود که دیگر به دنبال اجرای دقیق و درس تکنیک‌ها و حفظ ریتم نبودند بلکه تماما به ایجاد حس و حال در نوازندگی و ریزه‌کاری‌هایی از قبیل اعمال و اجرای فورته پیانوها و نوآنس‌ها و توجه بر سوناریته سازهایشان متمرکز بودند.
در این میان حسین بهروزی‌نیا سرپرست و رهبر گروه به نوعی در نوازندگی هم نقش محوری داشت و در برخی قسمت‌ها میزان‌های زیادی را متفاوت از دیگر نوازنده‌ها اجرا می‌کرد و پارتیتورش در برخی قسمت‌ها کاملا متفاوت از ارکستر بود و به نوعی کونترپوئنتیک می‌شد و به زبان ساده‌تر به اجرای جملاتی موازی لیکن غیرمشابه ولی در هارمونی درست با لایت موتیف پیش می‌رفت. 
از نکات جالب این اجرا ضرب دست‌ها و ریز و ترموله‌های سرعتی بهروزی‌نیا در حین اجرای گروهی قطعات سرعت بالا همچون شش شانزدهم بود که زیبایی و جذابیت خاصی به قطعه می‌بخشید و این ضرب دست‌های زیبا و ریز مانند در درست‌ترین قسمت تعبیه شده بودند و به محض اینکه قطعه در مرز تکرار یا خسته‌کنندگی قرار می‌گرفت، تکنیک‌هایی اینچنین به میان می‌آمد یا اینکه سازهای کوبه‌ای به خودنمایی می‌پرداختند که همین موارد بر جذابیت اجراها می‌افزود.
کوبه‌ای در این اجرا نقش بسزایی ایفا کرد و بسیار جذاب و گیرا و پر کاربرد ظاهر شد. هیچ کدام از سازهای کوبه‌ای بی‌مورد و اضافه به خدمت گرفته نشده بودند همچنانی که این روزها در بسیاری از اجراها شاهد حضور نوازنده تنبک با چندین دایره، دف، تام‌تام، دوم‌دوم، بندیر، تشت، بینگو بَنگو، تمپو، کاخُن و حتی پدال هستیم که بسیاری از این سازها حتی یک بار تا آخر اجرا به صدا در نمی‌آیند و تب تعداد سازهای کوبه‌ای در بسیاری گروه‌ها بالا گرفته است. لیکن در این اجرا از تمبک گرفته تا دف و دایره و کوزه، کاملا به‌جا و با زیبایی هرچه تمام‌تر استفاده شدند.

از دیگر ویژگی‌های خوب اجرای بربطیان، بهره از کادانس‌ها و اِندینگ‌های بسیار زیبا، بدیع و غافلگیرکننده بود که در نوع خود بسیار زیبا و جذاب بود چیزی که کمتر در آنسامبل‌های ایرانی دیده می‌شود و ارکسترها معمولا قطعه را با فِید کرد به پایان میرسانند. بر همه این مزیت‌ها، کوک دقیق تمام نوازنده‌ها و حفظ ریتم و تمپوی تمام قطعات توسط نوازنده‌های ملودیک و کوبه‌ای را نیز باید افزود.
انتهای پیام/