بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران- ایرنا- «سال دوم دانشکده من» به کارگردانی رسول صدر عاملی«معکوس» از پولاد کیمیایی ،«بنفشه آفریقایی» از مونازندی حقیقی از فیلم‌های مورد توجه در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر بوده اند.

به گزارش گروه اطلاع رسانی ایرنا؛ در این گزارش سه فیلم بررسی و تجزیه و تحلیل شده است.
« سال دوم دانشکده من» فیلمی متفاوت است که سعی کرده خیلی وارد معضلات اجتماعی نشود و داستان دو دوست را در مسیر سفری تفریحی و پیامدهای آن را نمایش می‌دهد.
«معکوس» فیلم اول پولاد کیمیایی نیز درباره زندگی دو دوست است که زندگی یکی از آنها با بازی بابک حمیدیان محور اصلی داستان است که با اتفاقات مختلف و مهیج برای مخاطبان روایت شده است.
فیلم « بنفشه آفریقایی» فیلمی از یک کارگردان زن است که جنبه‌های زنانه آن بیشتر به چشم می‌آید سرنوشت گذشته و حال این زن محور اصلی داستان فیلم بنفشه آفریقایی است.
تقابل عشق و غریزه بر پرده سینما
** "سال دوم دانشکده من" به کارگردانی رسول صدر عاملی
یکی از انسانی‌ترین و رئال‌ترین آثار این سال‌های سینمای ایران که پس از دوری 9 ساله رسول صدرعاملی احیای دوباره این فیلمساز خوش قریحه را نمایان کرد.
درباره فیلم :
فیلم داستان واقعی و نسبتا تخت و یکنواختی دارد ولی به دلیل نزدیکی به عمق وجود کاراکترها و بازی با تم هایی چون عشق و غریزه بسیار جذاب و تماشایی در آمده است. لحن فیلم یکی از ویژگی منحصر به فرد سال دوم دانشکده من است که حاصل پختگی فیلمساز پس از نزدیک سه دهه فعالیت در ساخت فیلم است . کنش‌های انسانی و واقعی کاراکتر اصلی فیلم مهتاب سبب همذات پنداری مخاطب با خود تا پایان فیلم می‌شود.
سال دوم دانشکده من فیلمی نسبتا خاص با پایانی متفاوت است که برگشت مهتاب کاراکتر اول فیلم به عشق و زندگی عادی خود را نمایش می‌دهد . به نظر می‌رسد لحن نسبتا سرد و یکنواخت فیلم مورد پسند همه تماشاگران نباشد، بدین خاطر طرفداران فیلم عمدتا از کسانی بوده و خواهند بود که خواهان تجربه سینمایی متفاوت و خارج جریان اصلی باشند.
باوجود تازگی و لحن منحصر به فرد سال دوم دانشکده من که بی شک حاصل همکاری پرویز شهبازی در مقام فیلمنامه نویس و رسول صدر عاملی در مقام کارگردان است، این فیلم عاری از ایراد نیست. فیلم در جاهایی خیلی طولانی و تکراری می‌شود و بنظر می‌رسد ایده‌های فیلمنامه نویس در بخش هایی کش دار و فاقد جذابیت و تازگی است . علاوه بر آن مقصود فیلمساز از خاکستری نشان دادن همه شخصیت‌های فیلم در بعضی از مواقع با ابهام و اشکال روبرو می‌شود. برای نمونه شخصیت علی با بازی پدرام شریفی ظاهری نجیب و پاک دارد ولی شخصیت رفتاری او نشان از هرزگی دارد و در نهایت سفید نشان دادن همه شخصیت‌ها به جنبه رئالیستی فیلم صدمه زده است . بعبارتی فیلمساز و فیلمنامه نویس طوری پلات و شخصیت‌ها را طراحی کردند که بین عشق و شهوت و انسانیت و میل به شیطنت همگی سالم و پاک بیرون بیایند و انگ آلودگی به هیچ کسی نچسبد.
فیلم سال دوم دانشکده من تجربه ای متفاوت و البته دارای اشکال است که حال و هوا و فضای جدیدی را به سینمای یکنواخت ایران اضافه کرده است : مانند تجربه رضا کریمی در سال 1386با به همین سادگی ، تجربه پرویز شهبازی با نفس عمیق در سال 1381 و همچنین تنها دوبار زندگی می‌کنیم از بهنام بهزادی ، فیلم‌های اینچنینی از جهت شجاعت و جسارت فیلمساز در خلق جهانی تازه و غیر تکراری و تقابل با جریان‌های تجاری و امتحان پس داده و رو سینمای ایران ،آثاری قابل توجه و ستودنی به حساب می‌آیند.
درباره کارگردان :
رسول صدرعاملی نخستین کسی بود که داستان دخترهای نوجوان را به عنوان موضوعی مهم و قابل اعتنا وارد سینمای ایران کرد و با به سه گانه معروف خود با نام‌های « دختری با کفش‌های کتانی 1377» ، « من ترانه 15 سال دارم 1380» و « دیشب باباتو دیدم آیدا 1383» نام خود را بعنوان فیلمساز دغدغه مند اجتماعی مطرح کرد. این مسیر بعد‌ها توسط فیلمسازانی دیگری چون پرویز شهبازی نیز پیگیری و ادامه پیدا کرد و شهبازی در فیلم « دربند 1391» بطور کامل داستان زندگی دختر دانشجویی را که از شهرستان به تهران آمده بود روایت کرد.
اکنون پس از 9 سال دوری صدرعاملی از سینما و سسه سال دوری شهبازی ، هردو در فیلم « سال دوم دانشکده من توانسته اند همکاری مشترک درمورد موضوعی مشترک که دغدغه چند فیلم ازآنها بوده باهم همکاری نمایند و فیلم باوجود ایرادات کم و بیش ولی توانسته با مخاطب عام خود ارتباط خوی برقرار نماید.
صدرعاملی از روزنامه نگاری و خبرنگاری وارد سینما شده است و مصاحبه ای با امام خمینی در پاریس داشته است.
** فیلم سال معکوس از پولاد کیمیایی
-تصنعی و پر اغراق
درباره فیلم :
تجربه فیلمسازی کیمیایی پسر بیش از هر چیز متاثر از حال و هوای رفاقت و عشق کیمیایی پدر و همچنین سینمای آمریکا و قهرمان‌ها و هیجان‌های سطحی مسابقه و دوئل در فیلم‌های هالیوودی است .
تفاوت سینمای کیمیایی پسر با کیمیایی پدر بیشتر در برخی جزییات است و کلیات عشق و رفاقت و دعوا همان بوده که در زمان پدر مصداق داشت . در فیلم اول پولاد کیمیایی با اینستاگرام و فضای مجازی بعنوان مهمترین مصادیق جهان مدرن و معاصر امروز روبرو هستیم و همچنین در جهان جدید فیلمسازی کیمیایی پسر ، زنان نقش کنشگر و حتی قهرمان داستان را نیز ایفا می‌کنند . به عبارتی پولاد کیمیایی تم‌های عشق و رفاقت پدر را حفظ کرده و با نمادهایی از دنیای مدرن تزیین کرده است و شاخصه‌های امروزی جامعه ایرانی و سینمایی هالیود را به فیلم تزریق کرده است. در این دنیای به ظاهر تازه ولی در باطن کهنه و از مد افتاده نیز از داستان و فیلمنامه به معنای بنیان اصلی فیلم خبری نیست. فیلمساز بسط ایده‌ها و ساخت موقعیت‌ها را به نوشتن و اجرای فیلمنامه ای منسجم ترجیح داده است. روابط علی و معلولی نیز در فیلم کیمیایی پسر همانند فیلم‌های زیادی از کیمیایی پدر کارکردی ندارد حس و هیجان صحنه‌ها به باورپذیری و واقعیت اتفاقات ترجیح داده شده است .
فیلم خیلی خوب شروع می‌شود و فضا جهان فیلمساز به شکل هنرمندانه ای با فیلمبرداری و موسیقی به مخاطب معرفی می‌شود ولی هرچه می‌گذرد فیلم بیشتر به سکته می‌افتد و سرنوشت ماشین قهرمان اول فیلم بابک حمیدیان در اوایل فیلم بهترین نمایانگر کارکرد فیلم است آنجا که بخاطر تمام شدن بنزین چندبار ریپ می‌زند نهایتا خاموش می‌شود . فیلم اول پولاد کیمیایی نیز ابتدا خب شروع می‌شود و کار می‌کند ولی در ادامه بدلیل نداشتن ایده‌های مناسب و پرداخت‌های دقیق‌تر کم کم ریپ می‌زند و نهایتا خاموش می‌شود . بعبارتی واضح‌تر فیلم خیلی زودتر از اینکه تیتراژ انتهایی فیلم روی پرده بیاید برای مخاطب تمام می‌شود و سرنوشت جعلی شخصیت‌ها که توسط فیلمنامه نویس به مخاطب تحمیل می‌شود برای تماشاگر جذابیتی ندارد چراکه مخاطب مدت زمان زیادی است که از همراهی با فیلم دست کشیده است.
به نظر می‌رسد اگر پولاد کیمیایی علاقه مند سینمای مسعود کیمیایی و بطور کلی‌تر سینمای امریکاست می‌بایست علاوه بر دریافت کلیات و ظواهر این نوع سینما به تمرکز بیشتر روی فیلمنامه و تبدیل آن به تصویر با رعایت جزییات و انسجام روایت دقت بیشتری کند نه اینکه یکسری ایده هیجان انگیز را تصویری کند و دکوپاژ فیلم‌های فرنگی را ایرانیزه کند و با استفاده از برخی امکانات فنی همچون موسیقی و فیلمبرداری فیلمش را جدید و با کیفیت نشان دهد.
درباره کارگردان:
پولاد کیمیایی که به جهت نسبت پدر و فرزندی با مسعود کیمیایی وارد حوزه سینما و بازیگری شد بیشتر بعنوان بازیگر در سینمای ایران فعالیت دارد و عمده حضورش هم در فیلم‌های پدر بوده است. پولاد کیمیایی در این باره و ارتباطش با پدر بعنوان راه ورود به سینما می‌گوید :
«من و پدرم دو جور مختلف زندگی کردیم و دو عقیده متفاوت داریم؛ و قهرمان سینمای کیمیایی بودن خودش بزرگ‌ترین فرصت است، چون این فرصت آرزوی خیلی از ستارگان سینماست اما برای من در جاهایی هم فرصت‌های زیادی را گرفته. قهرمان سینمای کیمیایی شدن برای من راه طولانی و سختی بود از سرب و تجارت و سلطان تا رئیس و حکم و محاکمه در خیابان و جرم، رسیدن به این نقطه خیلی سخت بود. من در «جرم» خودم را شایسته سیمرغ می‌دانستم ولی این اتفاق نیفتاد اما درس بزرگی برای من بود و استقلالم را بیشتر کرد. »
پولاد در حدود بیش از بیست فیلم سینمایی و 5 سریال تلویزیونی ایفای نقش کرده است که فیلم معکوس اولین تجربه فیلمسازی پولاد کیمیایی است که در آن به عنوان بازیگر حضور ندارد و تنها در یک پلان صدای او پخش می‌شود.
** فیلم بنفشه آفریقایی از مونا زندی حقیقی
سانتی مانتالیسم با تم مدرن
درباره فیلم:
فیلم دوم مونا زندی حقیقی بیش از هرچیز نشان دهنده فیلمی خوش ساخت با رویکرد و تمی مدرن است که با مشکلات مهم در فیلمنامه از جمله عدم کشش دراماتیکی و منطق روایی درام روبرواست.
مساله زندگی یک زن میانسال با شوهر سابق و شوهر فعلی خود داستان اصلی فیلم است که به نظر نگارنده فیلمساز نمی‌تواند دلایل اصلی انجام و ادامه آن را برای مخاطب جا بیندازد. شوهر فعلی ابتدا مخالفت نرم و به اصلاح غرولندی می‌کند و در انتها با تحول یافتن شخصیت ! با شوهر سابق همسر خود احساس سازگاری و انعطاف می‌کند و به همین سادگی همه حس‌های همه مسایل به راحتی حل و فصل می‌شود.
فیلم لحظات زاید زیادی دارد که به راحتی قابل حذف بدون صدمه زدن به کلیات داستان است و عاشقانه‌های فاطمه معتمد آریا و سعید آقاخانی در میانه فیلم و در اوج تقابل شوهر سابق؛ شوهر فعلی از جمله نکات تامل برانگیز فیلم است که فیلمساز به راحتی آن را فراموش و رها کرده و داستان عاشقانه خود را بدون توجه به این تم اصلی یعنی مواجهه با غیرت و حسادت ، به نمایش کشیده است.
بنفشه آفریقایی با جود رنگ و لعاب جذابی که دارد و عاشقانه هایی که دراثنای آن روایت و نمایش داده می‌شود فیلمی متوسط و حتی ضعیف است که شاید حضور بازیگرانی چون معتمد آریا و آقاخانی مهم‌ترین دلیل کشاندن مخاطب به سینما و ادامه تماشای فیلم باشد و گرنه تعلیق فیلم که خیلی دیر شروع می‌شود و خیلی تحمیلی به مخاطب القا می‌شود جذابیت چندانی برای مخاطب عام بوجود نمی‌آورد که فیلم با ظاهر رنگارنگ و باطن کم رمق و با نمودی مدرن و درونی مبهم برای تماشاگر کم حوصله سینمای ایران جذاب واقع شود.
شاید حضور سعید آقاخانی مهم‌ترین برگ برنده فیلم جدید زندی حقیقی باشد،آقاخانی در این فیلم چهره ای جدید و جذاب از خود به نمایش گذاشته که می‌تواند از جمله بهترین نقش آفرینی‌های غیر کمیک او باشد که بیش از هرچیز نشانه اوج خلاقیت و هوش این بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون باشد که به نظر می‌رسد پتانسیل‌های بالقوه زیادی برای هنرنمایی و دیده شدن در خود دارد.
بنفشه آفریقایی که سه بار تغییر نام داده است و از ابتدای تابستان و زنگاری به نام فعلی آن رسیده است ، نتوانسته از آن چه باعنوان تم فیلم عنوان گرفته به پرداخت شخصیت‌ها و تعریف داستانش بپردازد و لکنت و ابهام در قصه گویی و باور ناپذیری و ایهام در شخصیت پردازی سبب شده است که فیلم با ظاهری با تشخص عملا کارکرد درام پردازی و همذات پنداری در مقیاس وسیع جذب مخاطب نداشته باشد و ایده ای هدر رفته و داستانی در نیامده در فیلم‌های این دوره جشنواره به حساب آید.
درباره کارگردان:
مونا زندی حقیقی اولین بار در سال 1384 با فیلم عصرجمعه به سینمای ایران معرفی شد. هرچند او قبل ازآن فعالیت‌های سینمایی در زمینه ساخت فیلم کوتاه و مستند داشت ولی این فیلم سبب معرفی وی بعنوان یک فیلمساز جدید زن ایرانی به مخاطبان سینما بود که فقط فیلمش در جشنواره اکران شد و هنوز به دلایل نامشخص فیلم عصر جمعه اکران نشده است. حال پس از گذشت حدود 15 سال زندی حقیقی با بنفشه آفریقایی به سینما برگشته است که حاصل همکاری او با همسرش علیرضا شجاع نوری در مقام تهیه کننده است.
زندی حقیقی از فیلمسازان دغدغه مند در حقوق زنان است که سعی کرده در دو فیلم خود به ترسیم مشکلات و توانایی‌های زنان بومی و ایرانی بپردازد و به نظر می‌رسد که با توجه به رای شماری که در جشنواره فیلم فجر تا کنون انجام شده است رتبه نخست در جلب توجه مخاطبان و تماشاگران جشنواره را به خود اختصاص داده است.
پژوهشم 9280**9131
انتهای پیام /*