بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران-ایرنا- کارتن خوابهای معتاد روز به روز در تهران بیشتر می‌شوند، چند سال پیش هزار نفر هم نبودند. اکنون به مرز 15هزار رسیده اند، حالا نیکوکارانی به داد آنها رسیده اند تا به زندگی برگردند در آسایشگاه آنان بوی زندگی می‌آید، یکی کتاب آشتی با تاریخ می‌خواند، دیگری عروسک به تخت آویزان کرده است.

14 سال کارتن خواب بودم؛ بارها در کمپ‌های اجباری اعتیاد، ترک کردم اما باز به چرخه مصرف برگشتم. اکنون یک سال است که پاک هستم و دوباره متولد شدم.
می گفت: تازه از کمپ آمده بودم. یک شب سرد زمستانی در حالی که کنار خیابان مشغول مصرف مواد بودم، دختربچه ای حدودا 12 ساله نزد من آمد و گفت: «عمو سردت نیست؟»
گفتم: چرا؛ خیلی سرد است.
او به من یک پتوی تمیز داد.
پرسید: گرسنه هم هستی؟
گفتم: از دیروز چیزی نخوردم.
به او گفتم: از اینکه با یک معتاد صحبت کنی نمی‌ترسی. گفت نه چون پدرم مراقب من هست.
پدرش در چند قدمی ما ایستاده بود.
او با احترام به من غذا داد و گفت: اگر می‌خواهی ترک کنی، می‌توانیم به تو کمک کنیم.
اول فکر کردم شوخی می‌کند. گفتم: من تازه از کمپ ترخیص شدم.
آنها به من گفتند: این دفعه اجباری نیست کاملا به اختیار و تمایل خودت بستگی دارد.
همان پتو، غذا و گرمای محبت آن دختر بچه و پدرش زندگی مرا متحول کرد.
* دعوت به بهبودی
اعضای جمعیت طلوع بی نشان ها، سازمانی مردم نهاد است که هر هفته سه شنبه شب‌ها با مراجعه به پاتوق‌های کارتن خواب‌ها در سطح شهر و توزیع غذای گرم از افرادی که تمایل به بهبودی دارند دعوت می‌شود تا به طلوع بپیوندند.
«سرای طلوع امید»، محل نگهداری مردان کارتن خوابی است که در دام اعتیاد گرفتار بوده اند و اکنون با پیوستن به جمعیت طلوع بی نشانها مراحل بهبودی را طی می‌کنند.
«سرای امید» با کمپ‌های ترک اعتیاد فرق دارد؛ هیچ چیز اینجا اجباری نیست. حتی این سرا، «در» ندارد و فقط با یک طناب از دنیای بیرون جدا شده است. همه چیز شبیه خانه است و تنها چیزی که جریان دارد، مهر، خیرخواهی، کمک و حرکت به سوی بهبودی است.
افراد کارتن خواب گرفتار اعتیاد، در بدو ورود توسط دو «یاور» که آنها نیز روزی گرفتار اعتیاد بودند، کمک می‌شوند، حمام می‌روند، لباس تمیز می‌پوشند، به آنان خوراک گرم داده می‌شود و پس از آن تحت مراقبت ویژه قرار می‌گیرند.
* زندگی در سرای امید
«سرای امید طلوع » در یکی از مناطق جنوبی تهران قرار دارد. زمانی که برای بازدید از این سرا می‌رویم، عده ای زیر آفتاب در هوای سرد زمستانی در فضای باز دور هم نشسته اند.
خوابگاه سرای امید، شبیه آسایشگاه است و در یک سالن بزرگ تخت‌های فلزی دو طبقه قرار دارد اما بوی خانه می‌دهد، چیدمان آن گرم است. عده ای مشغول تماشای تلویزیون هستند، برخی در تخت‌های خود آرمیده اند و کتاب می‌خوانند و چند نفر هم خواب هستند.
جملات و شعرهای زیبای امیدبخش روی دیوارها دیده می‌شود. تخت‌ها مرتب است و تخت هرکس، حریم خصوصی اوست. عروسک‌های بسیاری از تخت‌ها آویزان است. برخی تخت‌های خود را با مجموعه ای از عروسک، تسبیح‌های رنگی، کلاه‌های نقاب دار آراسته اند.
روانشناسی می‌گوید: علت تمایل افراطی برخی افراد به داشتن کلکسیون عروسک در دوران بزرگسالی ناشی از تمایلات فروخورده آنان در دوران کودکی است.
مجید روی تخت خود دراز کشیده است و کتاب «آشتی با تاریخ» را می‌خواند.
او می‌گوید: 9 ماه است که در طلوع زندگی می‌کنم. پیش از این بارها در کمپ‌های اعتیاد دولتی و خصوصی تحت درمان بودم اما موقتی بود.
او می‌گوید: حداکثر مدت ماندن در کمپ‌های اعتیاد برای درمان سه ماه است اما در طلوع این طور نیست. 21 روز فرایند سم زدایی و طول درمان در طلوع طول می‌کشد. بعد از آن می‌تونی بمانی یا بروی.
مجید که هشت سال کارتن خواب بوده است، می‌گوید: ناامیدی من تبدیل به امید شده است. طلوع به من زندگی و هویت داد.
او می‌گوید: سه شنبه‌ها برای پخت غذا می‌روم. برای پذیرش افراد جدید هم کمک می‌کنم چون به من خوبی شده است، سعی می‌کنم به دیگران کمک کنم تا چرخه نیکی ادامه یابد.
کامران 94 روز است که عضو خانواده طلوع شده است. او می‌گوید: سه شنبه شب، زمانی که در پارک شوش، مستأصل و خمار بودم، متوجه شدم که عده ای وارد پارک شدند؛ در مورد طلوع شنیده بودم اما بچه‌های طلوع را ندیده بودم.
«وقتی آمدند با یکی از آنها صحبت کردم و التماس کردم که مرا با خودتان ببرید چون واقعا از زندگی کثیف خیابانی و اعتیاد خسته شده بودم.»
کامران می‌گوید: آن شب 11 نفر برای ترک و بهبودی آمدند اما همه رفتند و فقط من ماندم.
او تاکید می‌کند: کارتن خواب معتاد، مجرم نیست بلکه بیمار و ناامید است و همه چیز خود را از دست داده است. به کمک نیاز دارد و اگر درست هدایت شود و البته خودش هم بخواهد می‌تواند آن طور که شایسته یک انسان است، زندگی کند.
در ساختمانی که مجاور سرای امید قرار دارد، افراد بهبودیافته کار می‌کنند. عده ای در کارگاهی مشغول آماده سازی رویه کفش کتانی هستند و اتاق دیگری کارگاه سفالگری است. سردیس‌های زیادی در قفسه‌ها چیده شده است.
مسئول سرای امید می‌گوید: افراد بهبودیافته خودشان صورتک‌ها را ساخته اند همچنین تابلوهای معرق و نقاشی رنگ روغن بسیاری در کارگاه است و ابزارهای خراطی هم نشان می‌دهد که عده ای در این کارگاه، وسایل چوبی درست می‌کنند.
کارگاه نیمه تعطیل است. به گفته مسئول سرای امید قرار است این ساختمان را شهرداری از آنها پس بگیرد. هرچند اهالی سرای امید، این خانه را منزل امید خود می‌دانند.
گفته می‌شود فعالیت‌های هنری باعث پرورش خلاقیت می‌شود و افرادی که در فرایند درمان و رهایی از اعتیاد قرار دارند، برای گذراندن این دوران، بهتر است نوعی فعالیت هنری انجام دهند.
زمان ناهار که نزدیک می‌شود، همه اهالی سرای امید در سالن غذاخوری جمع می‌شوند. آنان قبل از پخش غذا، مراسم شکرگزاری به جا می‌آورند و همه با هم برای نجات دعا می‌کنند. آنها از اینکه در مسیر امید قرار گرفته اند، خداوند را شکر می‌کنند.
* پذیرش سالانه حدود هزار کارتن خواب معتاد
محمدعلی کرمی، مدیر سرای طلوع امید می‌گوید: ظرفیت سرای امید بین 120 تا 140 نفر متغیر است زیرا در ماه‌های سرد سال تعداد پذیرش را افزایش می‌دهیم. اما به طور کلی سالانه حدود هزار کارتن خواب گرفتار اعتیاد در این سرا پذیرش می‌شوند.
کرمی توضیح می‌دهد: استاندارد پذیرش در شرایط عادی هر هفته هشت تا 9 نفر است اما زمانی که هوا سرد می‌شود تا 14 نفر هم پذیرش داریم. عوارض قطع مصرف مواد مخدر سنگین است. دوره سم زدایی بسیار دردناک است و ممکن است فرد دچار تشنج یا مشکلات دیگری شود بنابراین نیاز به مراقبت ویژه دارد.
کرمی می‌افزاید: قدیمی‌ترین فرد مجموعه سرای امید طلوع به دلیل سن بالا و مفید بودن برای سرا، چهار سال است که اینجا زندگی می‌کند اما سعی می‌کنیم افراد بهبود یافته را بیش از یک سال نگه نداریم.
وی ادامه می‌دهد: البته بعد از آنکه افراد در سرای طلوع امید دوره‌های بازپروری و بازتوانی را می‌گذرانند، برای اشتغال و بازگشت به خانواده و استقلال کامل به «سرای به سوی امید» معرفی می‌شوند.
کرمی می‌گوید: سرای به سوی امید، شرایط اولیه زندگی را دارد. افراد در طول روز سر کار می‌روند و شب‌ها برای خواب به آنجا مراجعه می‌کنند. این مرکز 35 تا 40 نفر ظرفیت دارد. افراد بهبود یافته یک سال هم در این مرکز فرصت دارند تا برای بازگشت به زندگی عادی مهیا شوند.
وی درباره کارتن خوابی و اعتیاد می‌گوید: کارتن خوابی روز به روز بیشتر شده است. بیماری اعتیاد قابل عود است. صادقانه باید بگویم که 20 درصد درمان معتادان‌ها و خدمات ما در جمعیت طلوع بی نشان‌ها نتیجه مثبت دارد که البته نتیجه بسیار مطلوبی است.
کرمی می‌افزاید: در سال 87 که جمعیت طلوع فعالیت خود را در زمینه کارتن خوابی شروع کرد، کل پاتوق‌های تهران هزار کارتن خواب نداشت و اگر در میان آنها یک زن می‌دیدیم، تعجب می‌کردیم اما اکنون آمار 15 هزار کارتن خواب در تهران نزدیک به واقعیت است.
گزارش از حنانه شفیعی
اجتمام *3229* 3063
انتهای پیام /*