بزرگنمایی:

تبسم مهر - وزیر اسبق صنعت، با بیان اینکه دولت باید راهکارهای تامین و تخصیص ارز را تغییر دهد، گفت: دولت باید نشان دهد که در زندگی روزمره مردم،خبری از تحریم‌ها نیست و فراوانی کالاها در بازار موج بزند.

وزیر اسبق صنعت، با بیان اینکه دولت باید راهکارهای تامین و تخصیص ارز را تغییر دهد، گفت: دولت باید نشان دهد که در زندگی روزمره مردم،خبری از تحریم‌ها نیست و فراوانی کالاها در بازار موج بزند.
مهدی غضنفری در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به سخت‌تر شدن فضای تحریم‌ها و برنامه همه‌جانبه آمریکا برای اعمال فشار حداکثری بر اقتصاد ایران گفت: کشور به معنای واقعی وارد یک جنگ اقتصای شده که به نظر می‌رسد این جنگ در اتاق‌های فکر ایران با ایالات متحده آمریکا در جریان است؛ پس باید خطاب به دولت تاکید کرد که لطفا به اتاق‌های فکر کشور، بیشتر پناه ببرید و از آنها کمک بخواهید تا بتوان راههای نو را برای دور زدن تحریم‌ها جستجو و تدبیر کرد.
عضو ستاد تدابیر ویژه اقتصادی در دوره قبلی تحریم‌ها افزود: در جنگ و تحریم، فقط کافی است یک قدم جلو باشیم؛ به گونه‌ای که اتاق‌های فکر طرف مقابل به این اطمینان برسد که ما از آنها یک قدم جلوتر هستیم؛ در غیر این صورت اگر در موضع ضعف قرار گرفته و بدنبال پیوستن به کنوانسیون‌ها و معاهدات بین‌المللی به خاطر ترس از اعمال محدودیت‌های بیشتر بر علیه ایران باشیم و تن به مذاکراتی بدهیم که در آن، به اندازه کافی در موضع قدرت قرار نداریم، به طور قطع موفقیت چندانی به دست نخواهیم آورد.
غضنفری ادامه داد: دولت باید بداند این دور از تحریم‌ها به نحوی است که درخواست تحریم‌کننده آنقدر نانجیبانه است که نمی‌توان در موضع ضعف با وی مذاکره کرد؛ بلکه این دوره حتی همچون زمان تحریم‌های هسته‌ای نیست که طرف مقابل به خاطر ادعای حفظ منافع و مصالح دنیا با ما سر میز مذاکره بنشیند و دست از تحریم‌ها بردارد، بلکه درخواستها، ناجوانمردانه بوده و زیاد خواهی است؛ پس اگر دولت عقب‌نشینی کند، در همه چیز باید عقب‌نشینی کند؛ چراکه خواسته‌های آنها تمامی ندارد و همگی زیاده‌خواهانه است؛ اینجا است که عقب نشینی موجب نابودی است.
وی اظهار داشت: در تحریم‌ها کافی است که یک قدم جلو باشیم؛ در دوره فعلی، جنگ ما جنگ اتاق‌های فکر است. دولت برای اینکه یک قدم جلو باشد، باید از خواب زمستانی بیرون آید و اندیشه‌های نو را بپذیرد و باور کند که می‌تواند موفق باشد؛ منظور از موفقیت این نیست که اقتصاد طرف مقابل را نابود کنیم؛ بلکه باید به روش‌هایی دست یابیم که در موضع ضعف در تمامی حوزه‌های مذاکره نباشیم. واقعیت آن است که اکنون دولت یک قدم عقب است و اگر این یک قدم، تبدیل به دو، سه و چهار قدم شود، ناچار است که تن به مذاکره با خواری و ذلت بدهد.
غضنفری گفت: این دیدگاه را بدون هیچگونه موضع سیاسی یا جانبدارانه بیان می‌کنم که اکنون برای اینکه یک قدم جلو باشیم، باید فراوانی کالا وجود داشته باشد، این نکته بسیار مهمی است که به لحاظ روانی، آثار فراوانی هم در داخل ایران و هم در خارج از ایران دارد؛ همانطور که در دوره قبلی تحریم‌ها، در شب‌های عید نوروز آنقدر کالا در بازار وجود داشت که هیچ فردی تحریم را به لحاظ کمبود کالا احساس نمی‌کرد. فراوانی بسیاری در بازار به چشم می‌خورد و در زندگی روزمره مردم، خبری از تحریم‌ها نبود.
وی اظهار داشت: علت وضعیت کنونی که مردم در تامین کالاهای اساسی مورد نیاز خود احساس سختی و رنج دارند، این است که دولت تدبیر لازم را نداشته و نمی‌تواند صحنه را تحلیل کند؛ بلکه دولت منتظر معجزه است و هیچ اتفاقی را مدیریت نمی‌کند.
غضنفری معتقد است که تدبیر و تلاش دولت برای دور زدن تحریم‌ها، در باور کردن این است که باید راهکارهای تخصیص ارز و تامین کالاهای اساسی را تغییر دهد. اگر ارز یارانه‌ای ده برابر شود، عده ای را پولدار کرده‌ایم؛ پس استراتژی یک قدم جلو بودن این است که مردم احساس کنند زندگی آنها عادی است؛ و این مستلزم آن است که دولت چه سریعتر تصمیم بگیرد و مشکلات پیش پای مردم را بردارد.
وی اظهار داشت: دولت با ارز رانتی نتوانسته فراوانی کالا را رقم بزند. این در حالی است که کالایی که وارد کشور شده، باید به لحاظ کیفیت و کمیت، با ارز دولتی سازگاری داشته باشد و کالاها جایگزین نشوند. سوال این است که آیا گوشت تنظیم بازاری که باید به دست مردم برسد، با کیفیت و قیمت مدنظر دولت عرضه می‌شود؟ قطعا اینطور نیست؛ متاسفانه صف‌های عریض و طویلی برای دریافت کالاهای یارانه‌ای تشکیل شده است که چنین صف هایی را زمان جنگ هم نداشتیم.
غضنفری گفت: این یک سیستم کمونیستی است؛ در حالیکه ارز دولتی با قیمت آزاد فروخته شده است. این فساد آنقدر جذابیت دارد که باندهایی برای آن به حرکت دربیایند و ریسک آن را به جان بخرند و افراد پولداری به وجود آیند. از سوی دیگر، چون طیف گسترده‌ای از واردکننده و توزیع‌کننده وارد عمل شده‌اند، عملا این فرایند به راحتی قابل کنترل نیست؛ در حالیکه وقتی ده نفر توزیع‌کننده و واردکننده وجود دارند، به طور قطع باید پاسخگو باشند و دولت هم باید بر کار آنها نظارت کند.