بزرگنمایی:

تبسم مهر - میدان و ساختمان اصلی راه آهن تهران برای خیلی از افراد یادآور خاطرات متفاوت است چه آنها که اطرافش زمین داشتند و دوره رضاشاه تصرف شد و چه آنها که این ساختمان برایشان یادآور ورودبه پایتخت است.

به گزارش خبرنگار مهر ، میدان راه آهن تهران برای آنهایی که با قطار زیاد سفر می‌کنند محل خداحافظی و سلام به شهر تهران است. خیلی از تهرانی‌ها از شهرهای مختلف به این جا می‌آیند و تازه راهی برای رفتن به گوشه‌های مختلف شهر می‌یابند تازگی‌ها احداث خط مترو موجب شده تا مسافران از قطار بین شهری وارد قطار شهری شوند و از آنجا به دورترین نقطه تهران بروند.
اما برای برخی دیگر میدان راه آهن یادآور اضطراب‌های جا ماندن از قطار است. وقتی چمدان به دست در حال دویدن به سمت قطاری هستند که هر لحظه امکان حرکتش وجود دارد و آنهایی که دیر رسیده اند در تب و تاب رسیدن به آن.

این میدان اما داستانها دارد. داستانی از دوره ای که ساختمان‌های درون ان تنها برای پروژه راه آهن ساخته شد. در نزدیکی ساختمان قدیمی راه آهن فضای بازی وجود دارد که به تازگی سر و سامان پیدا کرده است. حالا می‌توان اجزای ساختمان بیرونی راه آهن را به خوبی دید.
زمانی که قرار شد تا پروژه راه آهن اینجا ایجاد شود، زمین‌های زیادی را به این امر اختصاص دادند و طبیعتا کلی اعتراض کننده به تصرف زمین‌ها وجود داشت حتی اکنون هم می‌توان از بین اسناد موجود شکایت مالکان را مشاهده کرد. یکی از این مالکان زمین‌ها مرحوم تختی بود که بعدها خودش هم کارمند راه آهن شد.
دولت پهلوی در دهه سی، 170 هکتار زمین را به ساخت ایستگاه راه آهن اختصاص داد. زمینی بسیار بزرگ برای اجرای یک پروژه خاص. راه آهن شمال سال 1315 و راه آهن سراسری در سال 1317 با 1394 کیلومتر راه افتتاح شد.
در آن زمان فرد به نام ولادیسلاو ولادیسلاوویچ گارادیتسکیی که معمار اکراینی بود برای پروژه راه آهن به کمک گرفته شد. از او به نام بهترین معمار اکراینی یاد می‌شود. اما تنها هنرش معماری نبود بلکه او طراح مد و یا شکارچی خیلی خوبی هم بوده است و هنوز هم به عنوان قهرمان ملی اکراین شناخته می‌شود. قبر او ا کنون در قبرستان دروازه دولاب است.

بخش وی آی پی از قسمت فضای داخلی راه آهن
او ساختمان راه آهن را طراحی نکرده اما به نام او در سایت‌ها ثبت شده است. با این وجود آنچه که بیشتر از همه در میدان راه آهن به چشم می‌آید ساختمان اصلی راه آهن است که در زمان پهلوی دارای دو در بوده یکی برای ورود عامه مردم و دیگری ورودی وی آی پی که رضاخان با خانواده اش از آن تردد می‌کردند. بعدها با رفت و آمدهای زیاد و افزایش جمعیت یک در برای ورود و در دیگری برای خروج مسافران تعبیه شد و وی آی پی هم که همان VIP ماند.
ساختمان اصلی راه آهن محل مهمی برای تجمعات مردم بود در آن زمان می‌گفتند که سالن داخلی ایستگاه راه اهن یکی از بزرگترین فضاهای عمومی سرپوشیده ایران است.

اگر به میدان راه آهن فعلی نگاهی دقیق‌تر شود خواهید دید که زمانی قرار بود تا ساختمان هایی که در سمت چپ ساختمان اصلی راه آهن قرار دارد در سمت راست آن نیز ساخته شود اما احتمالا چون رضاخان دوست نداشته در کنار بخش وی آی پی ساختمان دیگری باشد آن را نساختند و از آن زمان این زمین خالی ماند و اکنون هم در اختیار شهرداری تهران است.
قبل از اینکه این ایستگاه تکمیل شود راه آهن خط شمال راه اندازی شده بود. پیمانکار اصلی این سختمان سوئیسی‌ها بوده و آلمان‌ها پیمانکار دست دوم بوده اند. این ساختمان هم کار دست آنهاست.
ساختمان دیگری در بخشی از میدان وجود دارد که در سال 1318 ساخته شد اما ساخت آن به جنگ جهانی خورد و در نهایت در سال 1321 توسط ایرانی‌ها تکمیل شد. اینجا هم در واقع ساختمان اداری راه آهن بوده است. در ساخت ساختمان راه آهن بهزاد نیز که در استانبول معماری خوانده بوده کمک کرد.
روی یکی از این ساختمان‌های اداری هنوز می‌توان رد آرم راه آهن را مشاهده کرد آرم معروف راه آهن ایران از دو بال ( گشوده در حال پرواز) و یک چرخ (ویژه خطوط ریلی) و یک لوزی (عمودی) تشکیل شده است. این آرم راه آهن در واقع اتصال محوری بال‌ها به چرخ و شیوه بازنمایی چرخ حرکتی سریع و امن را به مخاطب القا می‌کند و از معدود آرم هایی که طی سالیان متمادی تغییری نداشته و همچنان نیز استفاده می‌شود آرم شرکت راه آهن ایران را فردریک تالبرگ که اصالتا سوئدی بود طراحی کرد او سال 1301 به ایران مهاجرت کرد و چندی بعد که راه آهن سراسری آغاز به کار کرد و به استخدام راه آهن درآمد و برابر مصوبه مجلس شورای ملی در سال 1314 تابعیت ایرانی گرفت.