بزرگنمایی:

به گزارش تبسم مهر یک کارشناس محیط زیست در پاسخ به مدعای برخی مدافعان پیوستن به توافق پاریس مبنی بر خسارات آلودگی هوا گفت: ادعای ارتباط کاهش آلودگی هوا با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای از دریچه توافق پاریس کاملاً بی‌اساس است. این ادعا بیشتر به جهت تأثیرگذاری برنهادهای بررسی‌کننده این توافق و همچنین همراه کردن افکار عمومی با جریان موافق پیوستن به توافق پاریس، مطرح می‌شود.

صمد محمدی افزود: هرساله با کاهش دما و آغاز فصل سرما، آلودگی هوای کلان‌شهرها ازجمله تهران مسئولان را برای حل این معضل ملی به تکاپو می‌اندازد. عده‌ای نوسازی حمل‌ونقل عمومی و کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی را مؤثر می‌دانند و عده‌ای هم پیشنهاد تعطیلی زمستانه مدارس را مطرح می‌کنند. دراین‌بین اما برخی از مسئولان کشور، راه چاره در همسویی با تعهدات بین‌المللی می‌دانند. در همین راستا این افراد پیوستن به توافق پاریس را چاره کاهش آلودگی هوا می‌دانند.

وی توضیح داد: توافق تغییر اقلیم پاریس در اجلاس 21 کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد در پاریس شکل گرفت. هدف این توافق جلوگیری از افزایش 2 درجه‌ای دمای زمین تا پایان قرن 21 با تمرکز بر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای انسان‌ساخت به‌خصوص دی‌اکسید کربن (CO2) است.  بررسی گازهای گلخانه‌ای مدنظر توافق پاریس نشان می‌دهد که این گازها هیچ ارتباطی با گازهای آلاینده هوا ندارند و کاملاً متفاوت از عناصر آلاینده هوا در کلان‌شهرها هستند.

این کارشناس محیط زیست برای آشکار شدن تفاوت گازهای گلخانه‌ای و گازهای آلاینده هوا به بررسی گازهای آلاینده هوا و گازهای گلخانه‌ای پرداخت و گفت: بر اساس استاندارد هوای پاک ایران گازهای آلاینده هوا عبارتند از مونوکسید کربن (CO)، دی‌اکسید نیتروژن (NO2)، دی‌اکسید گوگرد (SO2)، ترکیبات آلی فرار (VOCs)و ذرات معلق کوچک‌تر از 10 و 2.5 میکرون (PM2.5,PM10). بر اساس گزارش‌های شرکت کنترل کیفیت هوای تهران، آلاینده ذرات معلق PM2.5 در حال حاضر به‌عنوان آلاینده اصلی هوا در ایران است. منبع اصلی انتشار PM2.5 بیشتر خودروهای سنگین هستند که با نصب فیلترهای دوده می‌توان تولید این ذرات معلق را کاهش داد. علاوه بر استاندارد هوای پاک ایران استاندارد هوای پاک سازمان محیط‌زیست آمریکا نیز گازهای فوق را آلاینده هوا می‌داند.  

محمدی افزود: گازهای گلخانه‌ای که بر اساس توافق پاریس ادعا می‌­شود که موجب گرمایش کره زمین شده‌اند شامل بخارآب (H2O)، دی‌اکسید کربن (CO2)، بخار آّب(H2O)، اکسید نیتروژن (N2O)، کلروفلوئورو کربن (CFCS) و پروفلوئوروکربن (PFCS) هستند. تحقیقات صورت گرفته توسط دانشمندان آمریکایی در دانشگاه‌هایی مانند اوهایو نشان می‌دهد که از میان گازها گلخانه‌ای، بخارآب سهم 95 درصد از میزان گازهای گلخانه‌ای موجود در جو زمین را تشکیل می‌دهد. درصورتی‌که دی‌اکسید کربن فقط 4 درصد اثر گلخانه‌ای جو زمین را شکل می‌دهد که از این 4 درصد سهم گازهای گلخانه‌ای انسان‌ساخت تنها 5 درصد است. محاسبات بسیار ساده نشان می‌دهد که میزان دی‌اکسید کربن انسان‌ساخت در بین کل گازهای گلخانه‌ای تنها 0.2 درصد است.

وی تصریح کرد: بیشترین اشتباه در یکی گرفتن این گازها به دلیل شباهت مونواکسید کربن (CO) و دی‌اکسید کربن (CO2) است. در واقع با وجود اینکه این دو گاز نامی مشابه دارند، نقش­های کاملا متفاوتی دارند.

این کارشناس محیط زیست در پایان تاکید کرد: مجموع نکات بیان‌شده و مقایسه نشان می‌دهد که هیچ اشتراک و ارتباطی بین گازهای آلاینده هوا و گازهای گلخانه‌ای وجود ندارد. با توجه به نکات بیان‌شده، ادعای ارتباط کاهش آلودگی هوا با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای از دریچه توافق پاریس کاملاً بی‌اساس است. این ادعا بیشتر به جهت تأثیرگذاری برنهادهای بررسی‌کننده این توافق و همچنین همراه کردن افکار عمومی با جریان موافق پیوستن به توافق پاریس، مطرح می‌شود.