بزرگنمایی:
محققان کشور موفق به طراحی و ساخت پیچ زیست تخریب پذیر شدند که برای تثبیت رباط صلیبی قدامی در آسیب دیدگی های زانو کاربرد دارد.
به گزارش تبسم مهر، محققان پژوهشگاه مواد و انرژی موفق به ساخت پیچ های ارتوپدی قابل جذب برپایه نانو کامپوزیت های پلیمری و سرامیک های زیست فعال شدند که در ایمپلنت های بخش ارتوپدی و مفصلی قابل کاربرد است.
این طرح مبتنی بر فناوری های نوین در حوزه مواد پیشرفته و زیست فناوری بوده که در جهت رفع نیازهای بخش سلامت جامعه انجام شده است و می تواند علاوه بر افزایش سهم تولید کشور در منطقه به دلیل ارائه خدمات مبتنی بر دانش و فناوری منجر به ثروت افزایی و اشتغالزایی در این حوزه شود.
پیچ زیست تخریب پذیر و زیست فعال برای تثبیت رباط صلیبی قدامی (ACL) در آسیب دیدگی های زانو مورد استفاده در حوزه پزشکی، ارتوپدی و جراحی زانو طراحی و ساخته شد. این طرح که برای اولین بار در کشور مورد بررسی قرار گرفته و به تولید آزمایشگاهی رسیده است، در نوزدهمین نمایشگاه دستاوردهای پژوهش و فناوری و فن بازار ملی رونمایی شد.
چهار نوع لیگامان وجود دارد که وظیفه اصلی آنها اتصال استخوان ران به استخوان ساق پا است. لیگامان ACL یا همان رباط صلیبی قدامی از سر خوردن و لغزیدن استخوان ران در بالای ساق پا جلوگیری می کند. همچنین این لیگامان وظیفه حفظ پایداری چرخشی زانو را نیز به عهده دارد. آسیب دیدگی لیگامان ACL (رباط صلیبی قدامی) یکی از معمولترین جراحات در ارتوپدی و آسیب دیدگی زانو است که عدم توجه به آن موجب صدمات جبران ناپذیر و حتی در مواردی منجر به مرگ می شود.
بر اساس آماری که در سال 2017 در کشور ایالات متحده ارائه شده است، سالانه در حدود دویست هزار جراحی ترمیم رباط صلیبی در این کشور انجام می شود که چیزی در حدود 6/7 بیلیون دلار برآورد هزینه این جراحی ها است. متاسفانه آمار دقیقی از میزان این جراحی در کشور خودمان در دست نیست لیکن جز متداولترین جراحی ها در حوزه آسیب های مربوط به زانو به شمار می رود که در اثر تصادفات، آسیب دیدگی های ورزشی و غیره رخ می دهد.
دکتر سعید حصارکی پژوهشگر پژوهشکده فناوری نانو و مواد پیشرفته پژوهشگاه مواد و انرژی و مجری طرح «پیچ زیست تخریب پذیر و زیست فعال برای تثبیت رباط صلیبی قدامی (ACL) در آسیب دیدگی های زانو» گفت: طی سال های اخیر، پیچ های تداخلی فلزی برای تثبیت رباط صلیبی استفاده شده اند که علیرغم استحکام بسیار بالا، مضرات زیادی از جمله احتمال آسیب رباط، تداخل در حین عکسبرداری MRI از بافت، نیاز به جراحی ثانویه برای خارج کردن ایمپلنت بعد از ترمیم را شامل می شود.
وی افزود: استفاده از پیچ های پلیمری زیست تخریب پذیر نیز تا حدود زیادی مشکلات ناشی از پیچ های فلزی را برطرف کرده با این حال ضمن خواص مکانیکی ضعیف تر نسبت به فلزات، رشد مجدد استخوان را ترغیب نکرده و درنتیجه پس از تخریب آن، حفره ایجاد شده در بافت استخوان همچنان باقی خواهد ماند.
حصارکی با اشاره به مزیت پیچ زیست تخریب پذیر و زیست فعال، گفت: این پیچ ساخته شده علاوه بر اینکه زیست تخریب پذیر است، به دلیل اجزای به کار گرفته شده در ترکیب آن، دارای استحکام مکانیکی مطلوب برای نگهداری رباط صلیبی بوده و امکان چسبندگی به استخوان و قابلیت جایگزینی استخوان در حین تخریب را نیز دارد.