بزرگنمایی:

خبرنگارتبسم مهر: در باب اهمیت «پژوهش» باید گفت، توسعه پایدار هر کشوری به نحو قابل توجهی در گروی گسترش کمی و کیفی فعالیت های پژوهشی آن کشور است. در ایران نیز به نسبت سالهای گذشته و با تأکیدات مقام معظم رهبری بر روی کلیدواژه های مرتبط با علم، پژوهش، سهم پژوهش از تولید ناخالص داخلی، تولید علم و ... این موضوع بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته و به نظر می رسد همزمان با تحریمها به تدریج مسئولان اجرایی کشور به اهمیت و بهره مندی از پژوهش بیشتر پی برده اند. 

در این مسیر که نقطه محوری آن را پژوهشگران تشکیل می دهند، طبیعتا چالشها و موانعی نیز وجود دارد که در صورت شناسایی، اعلام، واگویی و در نهایت تلاش برای حل این مشکلات، بهتر می توان به اهداف پژوهشی مطابق با اسناد بالادستی دست یافت. همچنین هموارتر کردن راه پیش روی پژوهشگران قطعا ما را در رسیدن به راه حل مشکلات کشور کمک خواهد کرد. 

در همین راستا و به مناسبت هفته پژوهش که به محققان کشور تعلق دارد، بر آن شدیم تا با تنی چند از محققان دانشگاهی صحبت کنیم و پای درد و دل آنها بنشینیم.

پژوهشگران در این گفتگوها فقدان مدیریت یکپارچه پژوهشی را یکی از مهمترین چالشهای پیش رو ذکر کردند که به گفته آنها این موضوع روند پژوهشگری را «خسارت بار» کرده است. مشکلات مالی و کمبود گرنتهای پژوهشی نیز یکی دیگر از دغدغه ها است که بعضا محقق را وا می دارد با هزینه شخصی دست به کار تحقیقاتی بزند. در این میان بحث بیمه و مالیات هایی که متوجه برخی شرکت های دانش بنیان است نیز مانعی برای کار علمی عنوان شده است.

مشروح گفتگوهای مهر درباره دغدغه ها و چالشهای این روزهای محققان در زیر آمده است:

استاد دانشگاه مالک اشتر: در کشور مدیریت یکپارچه پژوهش نداریم

محمد مهدی‌نژاد نوری، استاد دانشگاه صنعتی مالک اشتر و معاون اسبق پژوهشی وزیر علوم پیرامون چالش های پیش روی محققان برای پژوهش به خبرنگارتبسم مهر گفت: به نظر من، بزرگترین چالش و دغدغه، نبود مدیریت یکپارچه پژوهش در کشور و نیز فقدان ارتباط دانشگاه ها و مراکز دانشگاهی با جامعه است؛ اکنون دانشگاه تهران اذعان دارد که 10 هزار دانشجوی دکتری و 30 هزار دانشجوی ارشد دارد! خب در این میان سوال این است که پژوهش ها و تحقیقات این 40 هزار محقق چه می شود؟ 

با همین روند خسارت بار، افزایش بودجه بی فایده است

این پژوهشگر حوزه مدیریت راهبردی با طرح این سوال که چه کسی دانشگاه ها را در حوزه کار تحقیقاتی هدایت می کند که چه کاری را کجا و چطور انجام دهند تا نتایجش مفید باشد، ادامه داد: اینکه یک مرکزیت و مدیریت یکپارچه برای این مهم نداریم و همچنان فقط به دنبال پول و افزایش منابع مالی کارهای تحقیقاتی باشیم، به توفیق نخواهیم رسید. مطمئن باشید اگر بودجه های تحقیقاتی 5 برابر و 10 برابر هم شود، در صورتی که همچنان همین رویه خسارت بار و بی فایده را پی بگیریم، جز اینکه منابع مالی، پول و ثروت کشور به هدر برود، نتیجه دیگری نخواهد داشت.

نیازمند انقلاب علمی در کشور هستیم

این استاد دانشگاه صنعتی مالک اشتر گفت: به اعتقاد بنده عزیزانی که در مجلس، شورای عالی انقلاب فرهنگی، دولت و قوه قضاییه و حتی خود دانشگاه ها حضور دارند، باید با عزم و تلاش شبانه روزی، ظرف 2 – 3 ماه، ضمن استخراج ساز و کارهای مفید، علمی و نتیجه بخش، نظام ملی نوآوری را تدوین و همگی را پایبند به اجرای آن کنند. اکنون بیش از هر زمان دیگر نیازمند یک تحول و انقلاب علمی در کشور هستیم؛ برای آنکه بتوانیم گام دوم انقلاب را که مقام معظم رهبری با اشاره به آن، تاکید داشتند در 1404 باید به قله های علمی برسیم، محقق شود، ضروری است که هر چه زودتر این انقلاب علمی را رقم بزنیم.

اکنون بیش از هر زمان دیگر نیازمند یک تحول و انقلاب علمی در کشور هستیم؛ برای آنکه بتوانیم گام دوم انقلاب را که مقام معظم رهبری با اشاره به آن، تاکید داشتند در 1404 باید به قله های علمی برسیم، محقق شود، ضروری است که هر چه زودتر این انقلاب علمی را رقم بزنیمرقابت دانشگاه ها در تعداد مقالات، تاسف بار است

این محقق اضافه کرد: کجای دنیا می بینید که بگویند اگر بخواهی استاد شوی، باید حتما N تعداد مقاله، آنهم در یک سری مجلات داشته باشی؟ جالب اینکه در حال حاضر دانشگاه ها در همین زمینه رقابت تاسف باری با یکدیگر دارند که کدامیک تعداد بیشتری مقاله در این مجلات دارد! این همان نقص آیین نامه و ایراد بنیادین تفکر و نگاه است. اکنون بزرگترین مشکل ما این است که از یک سو، دانشجویی که آموزش می بیند، نمی تواند در جامعه، ایجاد مهارت و کار کند و از طرف دیگر نیز اگر پژوهشی در دانشگاه انجام می شود، غالبا پژوهشی متناسب با نیازهای جامعه و چشم انداز کشور نیست.

انتقاد از اقدام دیرهنگام وزارت نفت/آقای وزیر این 6 سال کجا بودید؟

وی در ادامه با تاکید بر این نکته که موضوع ارتباط دانشگاه با صنعت نباید امری انتخابی و دلبخواهی باشد، گفت: همین وزیر محترم نفت؛ ابتدا که آمد، خیلی راحت بر روی هر آنچه که حاصل تحقیقات داخلی بود، خط کشید و عنوان کرد «من فلان استاندارد را می خواهم». اکنون اما که اواخر دوران صدارتش است، تازه می گوید می خواهیم صندوق پژوهش و فناوری ایجاد کنیم! خب سوال ما این است که آقای وزیر این 6 سال کجا بودید؟ خواب بودید؟! آیا آمدید از مردم پوزش بخواهید؟ آیا از جامعه عذرخواهی کردید که من با ورود به یک مسیر خسارت بار، از رشد توان علمی داخلی جلوگیری کرده و متعهد به کمک به افزایش بنیه و توان علمی داخلی نبودم و فکر می کردم با تکیه بر خارج، می توانم همه چیز را حل کنم؟

پژوهش را دستمایه سیاست بازی هایتان نکنید

مهدی نژاد با تاکید بر اینکه امر پژوهش نباید دستمایه سیاست بازی سیاستمدارانی که فصلی و دوره ای می آیند و می روند، باشد، اظهار داشت: پژوهش و تحقیق از جمله مهمترین منابع راهبردی کشور است. لذا باید ضوابط و مقررات موجود، به نفع دانشگاه نسل 4، دانشگاه تمدن ساز و دانشگاهی که در سرنوشت جامعه دخالت دارد، اصلاح شود که البته منظور بنده از اصلاح قوانین، بازنگری یک ماده و 2 تبصره نیست.

معاون اسبق پژوهشی وزیر علوم گفت: توجه داشته باشید که سالانه حدود 30 هزار دانشجوی دکتری، رساله می نویسند و فارغ التحصیل می شوند. این رساله ها هر کدام حداقل 200 میلیون تومان ارزش مالی پشت خود دارد! و این یعنی 6 هزار میلیارد تومان! این فرآیند بیمار و هدر رفت سالانه چندین هزار میلیارد از پول کشور، همه را خسته کرده است. این پول هنگفت که از محل ثروت و منابع مالی کشور هزینه شده، حقیقتا چه نتیجه ای دارد و به کجا می رود؟ همه می رود در کمد و گنجه و طبقات بایگانی و ....؛ در نهایت تعداد اندکی از این رساله ها در خدمت نیاز جامعه قرار می گیرد. آیا این خسارت بار نیست؟ بنابراین باید کل مباحث را اصلاح کرد و این کار، کار یک نفر و 2 نفر مثلا وزیر علوم و معاون علمی فناوری نیست! این یک اقدام ملی و شاید جنبشی فراگیر را می طلبد که باید همه در آن درگیر باشند و این نهضت تحولی را رقم بزنند.

استاد دانشگاه شهید بهشتی: با هزینه شخصی کار پژوهشی می کنیم

محمدرضا خانی پژوهشگر و عضو هیات علمی پژوهشکده لیزر پلاسمای دانشگاه شهید بهشتی است. وی معتقد است پژوهش در کشور به حال خود رها شده است. این پژوهشگر افزود: در حال حاضر در دانشگاه شهید بهشتی 2 شرکت دانش بنیان با 12 مسئول با هزینه های شخصی و بدون حمایت ویژه از سوی دانشگاه به فعالیت مشغول هستند البته حمایت اندکی در قالب پشتیبانی از پژوهش صورت می گیرد که حقیقتا هزینه دو ماه آزمایشگاه را هم پوشش نمی دهد. 

تا الان 40 میلیون سفته و چک به معاونت علمی داده ام

عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی با بیان اینکه اگر شرایط موجود ادامه یابد، منفی شدن نرخ پژوهش در کشور، طی  5-6 سال آینده امری قابل پیش بینی است، ادامه داد: معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری می گوید اگر می خواهید کار کنید، بیایید وام بگیرید. من به عنوان یک استاد دانشگاه تاکنون 40 میلیون سفته و چک به معاونت علمی داده ام تا بتوانم کار تحقیقاتی انجام دهم، کجای دنیا اینطور عمل می شود؟

من به عنوان یک استاد دانشگاه تاکنون 40 میلیون سفته و چک به معاونت علمی داده ام تا بتوانم کار تحقیقاتی انجام دهم، کجای دنیا اینطور عمل می شود؟دغدغه دانشگاه ها و وزارت علوم نوشتن مقاله (ISI) است

داوود فدایی استاد دانشگاه و پژوهشگر حوزه انرژی خورشیدی یکی دیگر از محققان برجسته کشور است. فدایی که فوق دکترای خود را در رشته مهندسی مکانیک (مکاترونیک) از دانشگاه گوتنبرگ آلمان گرفته، پیرامون این موضوع به مهر گفت: باید بگویم بسیاری از مشکلات موجود ناشی از نبود زیر ساخت‌های لازم، نبود یک استراتژی مدون و نبود هماهنگی و تناسب بین نیازهای جامعه و قوانین ارتقاء در دانشگاه های کشور است؛ در حالی که در روستاها فقر و نا امنی غوغا می کند و در شرایطی که در صنعت مشکلات عدیده ای وجود دارد که باید توسط دانشگاه حل و فصل شود، در مقابل اما دغدغه دانشگاه های کشور و مقررات وزارت علوم برای ارتقاء پژوهشگران و اساتید، نوشتن مقاله آی اس ای (ISI) است.

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه عملا هیچ منبع مالی قابل ملاحظه ای برای پژوهش در کشور به دانشگاه ها تخصیص داده نمی شود، اظهار داشت: متاسفانه شاهد هستیم که بالغ بر 40 درصد فارغ التحصیلان دانشگاه های ما بیکار هستند و این بزرگترین دغدغه هر پژوهشگر و هر عضو هیات علمی به شمار می رود که می بیند محصولش که همان نتایج تحقیقات و فارغ التحصیلان هستند در جامعه به کار گرفته نشده اند و بعضا به خارج از کشور مهاجرت می کنند.

در تصمیم گیری ها فقط سیاسیون نظر ندهند

وی افزود: خواسته ما این است که در تصمیماتی که در کشور گرفته می شود، فقط سیاسیون نظر ندهند. بارها دیدیم پیامدهای تصمیماتی را که بدون مشورت  نخبگان گرفته شد و چه نتایج خسارت باری بدنبال داشت. ولی متاسفانه حافظه کوتاه مدت دولت های ما خیلی خیلی ضعیف است و خیلی زود این موارد را به بوته فراموشی می سپارند. بعنوان یک پژوهشگر، یک مخترع و یک هیات علمی درخواست من این است که در تصمیم گیری ها از همه ظرفیتهای موجود کشور استفاده شود. 

امیدی به دولتها نداریم

فدایی اظهار داشت: حقیقت این است که ما در همه دولت ها به وفور شاهد تناقض بین حرف و عمل  بوده ایم، لذا واقعیت این است که امیدی به هیچ دولتی نداشته و نداریم و بعنوان یک سازمان مردم نهاد آمده ایم که از مردم برای مردم، فعالیت کنیم؛ این بسیار تاسف بار است که دولتها همواره 40 – 50 درصد ظرفیتهای فکری مخالف خود را  اصلا به کار نگرفته و نمی گیرند.

با مجوز وزارت علوم و با موافقت اصولی دائم، یک مرکز تحقیقاتی در حوزه انرژی خورشیدی راه اندازی کردم که به دلیل وضع مالیاتهای عجیب و بی حساب و کتاب، نهایتا وادارم کردند آن را تعطیل کنممجبور شدم بخاطر مالیاتهای عجیب، مرکز تحقیقاتی ام را تعطیل کنم

وی ادامه داد: دولت هر زمان گرفتار می شود و راه چاره ای نمی یابد، دست به دامان شرکت های دانش بنیان و دانشگاه ها می شود و به محض اینکه اندکی از فشار تحریم ها کاسته و مسیر خرید از خارج باز می شود، دوباره این مراکز فراموش شده و کسی سراغشان را نمی گیرد؛ بنده خودم با مجوز وزارت علوم و با موافقت اصولی دائم، یک مرکز تحقیقاتی در حوزه انرژی خورشیدی راه اندازی کردم که به دلیل وضع مالیاتهای عجیب و بی حساب و کتاب، نهایتا وادارم کردند آن را تعطیل کنم! این در حالی ست که هر ساله با مشکل آلودگی هوا روبرو هستیم یکی از بهترین راهکارها برای رفع آن، استفاده از انرژی خورشیدی است که متاسفانه ما مجبور شدیم تنها مرکز تحقیقاتی را که متشکل از چندین هیات علمی بود و در بخش خصوصی فعالیت می کرد، تعطیل کنیم.

معضل بیمه در پروژه های تحقیقاتی

این استاد دانشگاه اظهار داشت: البته بجز بحث مالیاتها، موضوع بیمه هم مزید بر علت تعطیلی بود. بطور مثال وقتی ما پروژه ای را با 2 نفر انجام می دهیم، بیمه می گوید نه؛ به نظر ما باید حداقل 5 تا 10 نفر در این پروژه فعالیت کنند! متاسفانه با این نگاه، ما همیشه محکوم به دروغگویی هستیم، مگر خلافش ثابت شود؛ درست برعکس همه کشورهای جهان که در آنها، محقق همیشه راست می گوید مگر خلافش ثابت شود.

پژوهشگر حوزه مهندسی پزشکی: گرنت های ناچیز برای دانشجویان

علی مختارزاده دانشجوی ارشد مهندسی پزشکی است که هم اکنون در دانشگاه صنعتی امیرکبیر مشغول به تحصیل است. این پژوهشگر حوزه مهندسی پزشکی در گفتگوباتبسم مهر ، مشکلات مالی را بزرگترین چالش پیش روی پژوهشگران می داند. او در این رابطه به خبرنگارتبسم مهر گفت: متاسفانه بودجه های بسیار اندکی به کار تحقیق و پژوهش در حوزه مهندسی تخصیص داده و گرنت های پژوهشی ناچیزی برای دانشجویان در نظر گرفته می شود؛ به طوری که در دانشگاه امیرکبیر به زحمت یک گرنت به یک میلیون تومان می رسد. البته تفاوتهایی بین دانشگاه های مختلف وجود دارد؛ مثلا دانشگاه شریف و تاحدی دانشگاه تربیت مدرس که فقط دانشجویان تحصیلات تکمیلی در آن مشغول به تحصیل هستند، مقداری دستشان بازتر است، هرچند بودجه آنها نیز در حد کفایت نیست و غالب دانشجویان امکان استفاده از گرنت ها را ندارند. 

وی ادامه داد: به طور مثال، بنده باید یک کار پژوهشی را با 11- 12 میلیون تومان جمع می کردم که تامین بودجه این کار از جانب دانشگاه، اصلا امکان پذیر نبود و سرانجام بالاجبار با 6 میلیون تومان کار را به اتمام رساندم و شخصا هزینه ها را پرداخت کردم.

نمی توانیم با اساتید خارج از دانشگاه کار کنیم

یک کار پژوهشی را با 11- 12 میلیون تومان جمع می کردم که تامین بودجه این کار از جانب دانشگاه، اصلا امکان پذیر نبود و سرانجام بالاجبار با 6 میلیون تومان کار را به اتمام رساندم و شخصا هزینه ها را پرداخت کردماین پژوهشگر با بیان این مطلب که با محدودیتهای لحاظ شده، نمی توانیم با اساتید خارج از دانشگاه کار کنیم، افزود: یکی از راهکارهای مفید برای برون رفت از این وضعیت، برداشتن موانع بین دانشگاه و صنعت است؛ معتقدم که مسئولین ضمن برطرف ساختن این موانع، باید برای توسعه و گسترش این ارتباط نیز تلاش و جدیت بخرج دهند؛ چرا که تنگناهای مالی در صنعت در مقایسه با دانشگاه، کمتر است و بودجه بهتری به کارهای تحقیقاتی تخصیص داده می شود.

مختارزاده افزود: ما دانشجویان و پژوهشگران حوزه مهندسی، در تحقیقات خود نیاز به کار عملی، مواد اولیه، تجهیزات و دستگاه داریم و طبعا برای تامین این نیازها باید بودجه و منابع مالی کافی در اختیار داشته باشیم. در مقابل اما در برخی پژوهش های رشته های علوم انسانی و بعضا پزشکی که چندان ضرورتی به انجام کار عملی ندارند اعتبارات در نظر گرفته شده برای کار تحقیقاتی به مراتب بالاتر از کار پژوهشی در حوزه مهندسی است.

مرتضی موسی‌خانی که دارای دکتری تخصصی مدیریت منابع انسانی از دانشگاه تربیت مدرس است به خبرنگارتبسم مهر گفت: شرکتهای ایرانی اگر قرار باشد در راستای تاکید مقام معظم رهبری بر حمایت از تولید داخلی بمنظور ارتقای کیفیت تا حد رقابت در منطقه، گام بردارند، باید همچون شرکتهای پیشرو و موفق جهان با اختصاص درصدی از درآمد خود به کارهای تحقیقاتی و آر اند دی (R&D)، محصولاتی کیفی، نوآورانه و البته رقابتی تولید کنند.

این پژوهشگر با اشاره به سهم نیم درصدی ایران از سهم بازار جهانی در مقابل سهم یک درصدی از جمعیت جهان، افزود: با توجه به پیشرفت های تکنولوژی و وجود کالاهای با کیفیت در بازار، اگر از همین امروز شرکتها و صاحبان کالای ما به سمت نوآوری حرکت نکنند،  قطعا با اشباع بازار، همین سهم ناچیز از بازار جهانی را نیز از دست خواهیم داد.

دستگاه های دولتی باید بودجه ای را صرف پژوهش کنند

وی ادامه داد: نکته مهم دیگر این است که ما باید سیاست های جدی را در راستای حمایت از تحقیقات و پژوهش کشور در دستور کار قرار دهیم و در این راستا، سهم مناسبی را از بودجه دستگاه ها و سازمانهایی که از اعتبارات دولتی استفاده می کنند، به پژوهش اختصاص دهیم.

موسی خانی همچنین لزوم در نظر گرفتن تخصیص های استراتژیک در حوزه پژوهش کشور را موضوعی بسیار مهم توصیف کرد و افزود: اگر بخواهیم کشور را رقابت پذیر کنیم، باید با قاطعیت به بخشی از جامعه نه بگوییم، و بخش هایی را که می توانند جامعه ما را در آینده رقابت پذیر کنند، حمایت کنیم و تخصیص بیشتر برایشان قایل شویم.

یاسین کیخا یکی دیگر از محققان برجسته کشور در حوزه پلیمر است. وی این حوزه را از جمله دانش های هایتک عنوان می کند که اغلب با مشکلات زیرساختی رو به رو است. این پژوهشگر به خبرنگارتبسم مهر گفت: موضوعات مرتبط با کار تحقیقاتی ما شامل تست ها و آزمون هایی است که نیازمند دستگاه های خاصی هستند که این تجهیزات عمدتا در ایران وجود ندارد و اگر هم موجود باشد، در سطح بسیار محدود و ناچیز است. به همین دلیل اگر زمانی همین زیرساخت های محدود، معیوب و یا از سرویس دهی خارج شود، عملا بخشی از کارها متوقف خواهد شد. 

تحقیق در حوزه «پلیمر» مساله محور نیست

این پژوهشگر مسئله محور نبودن کار تحقیقاتی در حوزه پلیمر را یکی دیگر از چالشهای فعالان این حوزه بر شمرد و گفت: در ساختار کنونی دانشگاه های ما، ساز و کار به شکلی است که محققین اصولا محدود به حرکت در مرز دانش هستند و نهایت کاری که انجام می دهند؛ منتج به مقاله ای قابل دفاع برای فارغ التحصیلی در مقطع  ارشد یا دکترا  است. در حالی که با توجه به نفت خیز بودن ایران، می توان با مسئله محور کردن موضوعات پژوهشی حوزه پلیمر، ضمن توسعه علم پلیمر، برای نفت؛ این محصول خام، ارزش افزوده ایجاد کرد.

وی افزود: مورد دیگر اینکه؛ در حوزه پلیمر، ارتباط میان حوزه پالایش و حوزه پتروشیمی بسیار حائز اهمیت است. در حال حاضر در حوزه پالایش برشهایی مثل بنزین، نفت سفید و ... برای کسب ثروت، به صورت کالای مصرفی عرضه می شود. اما آیا تا چه زمان و تا چه حدی می توان از این راه و از این برشها، کسب درآمد کرد؟ پس بدیهی است که توجه به صنایع پایین دستی و صنعت پتروشیمی نیازمند یک اراده جدی است؛ چرا که ثروت ناشی از صنایع پتروشیمی و محصولات آن به مراتب بیشتر از محصولات سوختی حوزه پالایش است.

این محقق ادامه داد: این امکان وجود دارد که بواسطه دانش پلیمر، مواد دیگری را در حوزه پتروشیمی تولید و در نهایت ایجاد ثروت کنیم و این کار صرفا در حال حاضر مستلزم یک اراده برای برقراری ارتباط میان دانشگاه ها و پژوهشگاه های مرتبط با حوزه تحقیقاتی پلیمر با حوزه های مختلف صنعت پتروشیمی است.

این پژوهشگر حوزه پلیمر افزود: اگر قرار بر این است که در این حوزه کار تحقیقاتی و بواسطه آن تولید ثروت کرد و البته نه با ریسک بالا و زیان احتمالی سنگین، به نظر بنده مسئولین باید با بازنگری برنامه ها، برش های میانی و نیمه صنعتی را در این حوزه ایجاد و با جدیدت از آن حمایت کنند؛ حمایتی که می تواند حمایت دولت و یا  آر اند دی (R&D)  های صنایع  باشد. به نظر می رسد با این کار می توان از ریسک بالای صنایع پتروشیمی در همکاری با پژوهشگران کاست.

برای حل مسائل کشور به پژوهشگر اعتماد شود

وی اضافه کرد: من فکر می کنم اصلی ترین اتفاقی که باید بیافتد، این است که به پژوهشگران برای حل مسائل کشور اعتماد و اطمینان شود. من افرادی را سراغ دارم که در ایران به آنها اعتماد نشد، اما وقتی به خارج از کشور رفتند، در آنجا مورد اعتماد قرار گرفتند و از قضا، خوش هم درخشیدند.

و در پایان ...

با دقت نظر در گفته های محققین و مرور گذرا بر فرآیند پژوهش در کشور به سادگی می توان اذعان کرد که مطالبات محققان بیشتر در حوزه های مالی و برنامه ریزیهای کلان است.

اگرچه در بخشهایی نظیر فناوری و نوآوری بودجه ها و راههای حمایتی نسبتا خوبی در نظر گرفته شده است اما به نظر می رسد در سطوح تحقیقاتی و پژوهشی به ویژه در دانشگاهها هنوز مشکلاتی وجود داشته باشد و محققان و اساتید در این زمینه با تنگناهایی مواجه اند.

از سوی دیگر به نظر می رسد مقالات آی اس آی همچنان پای ثابت دغدغه های محققان دانشگاهی است محققانی که تلاش می کنند به گفته خودشان بعضا با هزینه شخصی کار تحقیقاتی کنند اما معیار سنجششان مقاله است. آنهم در شرایطی که کشور بیش از حرکت در مرزهای دانش و چاپ مقاله به پژوهش کاربردی نیاز دارد.