بزرگنمایی:

به گزارش تبسم مهر قادر میزبانی  درباره ی ناکامی رکابزنان ایران در مسابقات دوچرخه سواری پیست قهرمانی آسیا بیان کرد: ما که در بطن کار هستیم می دانستیم این اتفاق می‌افتد و برای ما غیر عادی نبود. این اتفاق برای الان هم نیست بلکه مربوط به 7-8 سال پیش است اما صدایش الان دارد درمی آید. می خواهم حرفی بزنم که می دانم سنگین است. چند سال پیش هم کیفیت همین بود و در کنار تجربه و انگیزه رکابزنان، بحث دوپینگ هم وجود داشت. اگر از همان موقع فدراسیون سفت و سخت جلوی دوپینگ را می‌گرفت، الان به این حال و روز نمی افتادیم.

 او ادامه داد: همان موقع هم مدال های ما کذایی بود و این بیماری است که  از سال 2006-2007 دوچرخه سواری ایران به آن دچار شده است و رفته رفته حالش نیز وخیم‌تر می‌شود. نباید فکر کنید سال آینده یا 2021 وضع بهتر می‌شود بلکه بدتر از این خواهد شد.

میزبانی در پاسخ به این پرسش که فکر می کند راه حل اینکه وضعیت دوچرخه سواری بهتر شود چیست، تصریح کرد: باید کار زیر بنایی انجام شود. زمانی که فدراسیون به من اصرار داشت مسئولیت تیم ملی را قبول کنم گفتم با این وضعیت به تیم ملی بیایم مانند این است در یک استخر خالی شیرجه می زنم و خودم آسیب خواهم دید. الان ما واقعا خالی از دوچرخه سوار هستیم. در همین تور ایران – آذربایجان ما رکابزن یا تیمی نداشتیم که با تیم های درجه سه خارجی رقابت کند چون پشتوانه سازی نکرده ایم.

او ادامه داد: ما باید حتما سراغ استعدادیابی برویم و با نفرات 16-17 ساله کار کنیم. مشخص است وقتی 10 نفر را بدون اینکه آماده کرده باشیم به مسابقه بفرستیم به غیر از شکست روحی چیزی ندارد. درواقع ما در کشور خودمان کاری نکرده ایم. جوانان را به کدام مسابقات فرستاده ایم که در مسابقات قهرمانی آسیا نتیجه بگیرند؟ اعتقادم بر این است فدراسیون باید کار زیر بنایی کند. زمانی که فدراسیون پیشنهاد همکاری به من داد گفتم اگر مسئولیت قبول کنم فقط روی رکابزنان 14-15 ساله کار می کنم و 4-5 سال هم کسی نباید از من نتیجه بخواهد چون شاید در این میان تک ستاره هایی که استعداد مادرزادی دارند، پیدا شوند اما درکل در یکی، دو سال نمی توان کاری انجام داد.

 رکابزن سابق تیم ملی با اشاره به اینکه نباید همه نتایج را گردن پراش مربی تیم ملی انداخت، تاکید کرد: محمود پراش واقعا زحمت کشید. پراش با این وضعیت کمبود رکابزن و مشکلات مالی جرات این را داشت مسئولیت قبول کند اما من این جرات را نداشتم. از این رو از پراش تشکر می‌کنم و نباید  همه نتایج را گردن او انداخت چون ما زیرساخت نداریم و پشتوانه سازی هم نکرده ایم. با این شرایط هرچه جلو برویم شرایط وخیم تر می شود.

قادر میزبانی با انتقاد از هیات ها نیز گفت: بزرگترین و فعال ترین  هیات دوچرخه سواری ایران، آذربایجان شرقی است اما بیایید ببینید چه شرایطی دارد و از افراد غیرورزشی استفاده می شود. به نظرم فدراسیون باید رسیدگی کند و هیات ها هم باید ساماندهی شوند.

رکابزن المپیکی ایران با گلایه از مسئولان دوچرخه سواری آذربایجان شرقی تصریح کرد: تور آذربایجان تنها تور باقی مانده ایران است که در این وضعیت اقتصادی با چنگ و دندان نگه داشته شده است و باید از استانداری تشکر کرد اما واقعا جای تاسف داشت میزبان هیچ تیمی نداشت و رکابزنان آن آواره بودند. از طرفی من 27-28 سال در دوچرخه سواری فعالیت کردم و بزرگترین و با ارزش ترین دستاوردی که داشتم این بود که پاک بودم و به آن افتخار می کنم. برای سالها فعالیت من و مدال هایی که گرفتم هزینه شده اما در همین تور ایران – آذربایجان، یک نفر از  اداره کل ورزش و جوانان آذربایجان شرقی، با من تماس نگرفت که در مورد تور نظر بدهم که واقعا باید افسوس خورد. من این صحبت را اکنون که تور تمام شده مطرح می کنم چون اگر قبل از برگزاری تور می گفتم شاید این حرف  و حدیث پیش می آمد که دارم خودم را به آب و آتش می زنم در تور باشم. اما این رفتار آنها ناآگاه بودن کمیته اجرایی تور را نشان می دهد.