بزرگنمایی:

 این یک قانون کلی برای همه دانشجوها نیست، اما واقعیت این است که خیلی از آنها اعتقاد محکمی به اصلاح مشکلات جامعه دارند و برای این اعتقاد حاضرند به آب و آتش بزنند. خیلی از فعالین دانشجویی آدم های آرمانگرایی هستند که دغدغه حل گره دیگران برای آنها اغلب از سر نفع مالی یا رسیدن به اسم و رسم و قدرت نیست؛ پس شاید عجیب نباشد اگر آدم های دردکشیده، از بین همه مردم جامعه بخواهند سفره دلشان را پیش فعالین دانشجویی باز کنند و از آنها کمک بخواهند. 

به بهانه روز دانشجو در این پادکست رادیومهر با «جلال خالقی» فعال دانشجویی و عضو سابق شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی کشور درباره این جنبه از جنبش دانشجویی صحبت کرده ایم. او در دوره‌ای مسئولیت بسیج دانشکده رسانه و در زمانی دیگر هم مسئولیت بسیج دانشجویی دانشکده خبر را به عهده داشته و حالا هم خبرنگار است.  

با «میثم مهدیار» دانشجوی دکترای جامعه شناسی دانشگاه علامه طباطبایی هم گفتگو کرده‌ایم که از دانشجویان حاضر در تجمعات کارگران کارخانه نیشکر هفت تپه بود. مهدیار می‌گوید که مطالبه اجتماعی از سمت فعالین دانشجویی اتفاق جدیدی نیست و از سال 79 که وارد دانشگاه شده تا حالا جنبش دانشجویی را دور از این فعالیت ها ندیده است: « یک زمانی دانشجوی شیراز بودیم و یک بار آنجا علیه توسعه شهری و فروش تراکم در شهر اعتراض کردیم و یک بار علیه زمین‌خواری؛ یک وقتی روبروی وزارت علوم علیه دانشجوی پولی تجمع کردیم و دوستان دیگر دانشجو به زندگی سخت کارتن‌خواب‌ها در زمستان اعتراض داشتند. سال گذشته هم برای رسیدگی به وضعیت یکی از رانندگان جاده‌ای مطالباتی داشتیم و...»

می‌گوید اساس تشکیل دانشگاه برای حل مشکلات مردم است، هرچند این پیگیری در چارچوب دانشگاه پذیرفته نشود: «اساس تشکیل دانشگاه ها مخصوصا نسل دوم آنها وجه صرفاً آموزشی نداشته و اتفاقاً به مشکلات دولت و ملت معطوف بوده. در این تعریف دانشجو یک روشنفکر است و روشنفکر همان کسی است که می تواند از مسائل فاصله بگیرد تا از سطح بالاتری آن را ببیند و روند موضوعات را تحلیل کند.»