خودسانسوری؛ عاقبت روزنامه‌نگاری برای شاعران؟
فرهنگی و هنری
بزرگنمایی:
عبدالرحیم سعیدی‌راد که معتقد است صفحات ادبی رسانه‌های فعلی کیفیت قبل را ندارند، می‌گوید: تاثیری که کار روزنامه‌نگاری یا رسانه‌ای برای شاعر دارد، تا حدودی خودسانسوری است.
به گزارش تبسم مهر این شاعر درباره رسانه‌دار بودن یک طیف خاص از شاعران و در مقابل آن رسانه نداشتن شاعرانی دیگر که باعث کمرنگ شدن آن‌ها می‌شود، اظهار کرد: به‌طور قطع رسانه‌ها از هر نوعی، در این‌که شاعران را به جامعه معرفی کنند، نقش مهمی دارند. اما این‌که بعضی از شاعران ارتباط کمتری دارند، در شهرستان‌ها پررنگ‌تر دیده می‌شود. یعنی این مسئله جا افتاده شاعرانی که در پایتخت هستند ارتباط‌شان با رسانه‌های ملی بیشتر است و خبرگزاری‌های مختلف در مراسم آن‌ها خبرنگار و عکاس می‌فرستند و شبکه‌های خبری از آن‌ها فیلم‌برداری می‌کنند، در نتیجه چون در پایتخت هستند بیشتر دیده می‌شوند.
او با بیان این‌که قطعا اگر مراسمی در استانی غیر از تهران برگزار شود، رسانه‌های ملی کمتر سراغ آن می‌روند، گفت: در استان‌ها رسانه‌های داخل خود استان در معرفی شاعران آن استان نقش مهم‌تری دارند و مطرح شدن شاعرانی که در پایتخت هستند از طریق رسانه‌های ملی، اتفاقی است که به‌طور طبیعی می‌افتد و شاید خیلی به این ربط نداشته باشد که شاعری از سر دوستی یا ارتباطات نزدیکی که با یک رسانه دارد، شعرهایش در سطح ملی بیشتر دیده می‌شود. این مسئله از قبل هم وجود داشته است، شاعرانی که کمی دورتر از پایتخت هستند، طبیعتا در رسانه‌های ملی کمتر دیده می‌شوند. به هرحال امروزه به خاطر وجود فضای مجازی تا حدودی این خلاها پر شده است. الان هر شاعری برای خودش رسانه‌ای در فضای مجازی در اختیار دارد که از آن طریق پل ارتباطی‌ای با کل دنیا برقرار می‌کند و می‌تواند کارهایش را از آن طریق عرضه کند. با این حال دیگر فرقی نمی‌کند در فضای مجازی، شاعر در شهرستان باشد یا در پایتخت؛ شهرت او به نحوه حضورش در فضای مجازی برمی‌گردد.
سعیدی‌راد که معتقد است صفحات ادبی رسانه‌های فعلی کیفیت قبل را ندارند، بیان کرد: در سال‌هایی که فضای مجازی وجود نداشت و این تعداد خبرگزاری نبود، روزنامه‌هایی بودند که به واسطه حضور بعضی از شاعران در صفحات ادبی آن‌ها بخش‌های ادبی‌شان پررنگ‌تر دیده می‌شد. مثلا روزنامه اطلاعات صفحه شعری به نام «بشنو از نی» داشت که در مقطع زمانی دهه 70، این صفحه در کل کشور جریان‌ساز ادبی بود و کل شاعران کشور می‌توانستند از طریق این صفحه وارد جریان‌های ادبی شوند. بهترین شعرها و بهترین نقدهای ادبی آن زمان توسط همین صفحه ارائه می‌شد. البته روزنامه‌های دیگری هم بودند که صفحات ادبی خوبی داشتند و چون توسط شاعران خوب اداره می‌شدند، کیفیت صفحات‌شان بیشتر بود. الان با وجود این همه رسانه، نمی‌توانم بگویم کدام یک جدی‌تر دارند به ادبیات می‌پردازند یا صفحه قوی‌تری دارند.
شاعر مجموعه شعر «کودکی‌های ماه» سپس در پاسخ به پرسش مطرح‌شده درباره اثرگذاری کار در حوزه رسانه برای شاعران به خودسانسوری اشاره و اظهار کرد: تاثیری که کار روزنامه‌نگاری یا رسانه‌ای برای شاعر دارد، تا حدودی خودسانسوری است. مثلا شاعری که بخواهد در تلویزیون، رادیو یا یک روزنامه کار کند، باید خط‌مشی‌های آن رسانه را دنبال کند و از آن‌چه خودش می‌خواهد ممکن است دور شود. من در رسانه ملی کار کرده‌ام و این را در کار خودم می‌دیدم که کارهای من مقداری پاستوریزه‌تر بیرون می‌آید. یک خودسانسوری درونی و ناخودآگاه سراغ شاعر می‌آید که شاید مسیر شعری‌اش را قدری عوض کند. چون می‌خواهد از خط قرمزها عبور نکند، خودش را محدود می‌کند و شاید از آن آزادی و هویتش فاصله بگیرد.
