بزرگنمایی:

به گزارش تبسم مهر امیر اصانلو کارگردان مستند «حلب سکوت جنگ» که نامزد بخش بهترین کارگردانی یازدهمین جشن مستقل سینمای مستند ایران نیز شده است، درباره این مستند گفت: مستند «حلب سکوت یک جنگ» درباره شهر حلب است در واقع ما در این مستند این موضوع را بررسی کردیم که بعد از 6 سال جنگ، در این شهر چه اتفاقی افتاده و چه حال و هوایی دارد ولی فرم ارائه آن کمی متفاوت و خاص است. در این فیلم نه انسانی وجود دارد و نه برای آن نریشنی گذاشته‌ایم یعنی تنها در «حلب سکوت جنگ» می‌بینیم که چه بر سر شهر در این 6 سال جنگ گذشته است.

وی افزود: این فرم در ذهن من بود و پیش از این فیلم‌های کوتاهی با این فرم ساخته بودم البته خود هم در ساخت فیلم علاقه به تجربه‌گرایی دارم به خاطر همین می‌خواستم در این مستند این ریسک را انجام بدهم و «حلب سوکت جنگ» را با این فرم بسازم البته فکر می‌کنم ریسک خوبی کرده ام.

اصانلو توضیح داد: من فکر می‌کنم مخاطبان مستند من تنها یک قشر خاص نیستند.‌ پیش از این مستندهایی درباره مدافعان حرم و ... در سوریه ساخته شده و مردم همان‌ها را در ذهن دارند اما به نظرم حتی به آنها هم به درستی پرداخته نشده است با این وجود می‌دانم کار کسانی که برای ساخت مستند به سوریه می‌روند ستودنی است چراکه آنجا شرایط خاصی دارد و فیلم ساختن در آنجا جسارت خاصی می‌خواهد که هرکسی ندارد. شاید به خاطر همین است فیلم‌هایی که در آنجا ساخته می‌شود تقریبا یک دست شده اند اما فیلم من به این گونه نیست و جامعه هدف خاصی ندارد.

وی گفت: هرچند هیچ انسانی در «حلب سکوت جنگ» دیده نمی‌شود اما رویکرد غیر انسانی دارد و جهت گیری خاصی ندارد البته من این کار را از قصد کردم تا بتوانم کمی به زعم خودم شرایط متفاوتی از آنجا را نشان بدهم و این کم کاری رسانه‌های خودمان را به این گونه پر کنیم‌. من فکر می‌کنم رسانه ما در سوریه نتوانسته کار مفیدی انجام دهد ضمن اینکه فیلمسازان به هر دلیلی اقبالی به ساخت فیلم درباره سوریه نداشته اند البته منظورم از فیلمسازان طیف‌های فکری و هنری متفاوت است. «حلب سکوت» جنگ اثری است که تازه با پایانش فیلم آغاز می‌شود و مخاطبان را درگیر خود می‌کند و ممکن است روزها و هفته‌ها ذهن آنها را مشغول کند. 

این کارگردان در پایان اظهار کرد: «حلب سکوت جنگ» در جشنواره‌های مختلف در هلند و ایتالیا و آمریکا به نمایش گذاشته شده و فیدبک‌های مثبتی از آنجا گرفته‌ام. به طوری که در جشنواره ischia ایتالیا جایزه بهترین فیلم از نگاه هیئت داوران را نیز دریافت کرد. همانطور که گفتم فیلم من مصاحبه، انسان و نریشن ندارد و قابل فهم برای همه است؛ مثل یک موسیقی بی کلام است که همه می‌توانند آن را بفهند. این را هم باید بگویم که یک بار دوستی تعبیری درباره فیلم من کرد که من آن تعبیر را خیلی دوست دارم. او گفت این فیلم مثل یک شعر بلند غمگین است و وقتی شما یک شعر بلند غمگین را به همه زبان‌ها بخوانی آدم‌ها از آن خوششان می‌آید و از آن استقبال می‌کنند.