بزرگنمایی:

به گزارش تبسم مهر  اظهارات اخیر «ریچارد گرنل» سفیر آمریکا در آلمان در خصوص انتقال نیروهای نظامی این کشور به کشور دیگری غیر از آلمان پیامدهای متعدد و مختلفی را در پی داشت. 

گرنل در گفتگو با خبرگزاری دولتی آلمان با اشاره به عدم موافقت مقامات برلین با افزایش 2 درصدی هزینه های نظامی ناتو اظهار داشت که این تصوری توهین‌آمیز و غیر منطقی است که مالیات‌دهندگان آمریکایی مجبور به پرداخت هزینه بیش از 50 هزار نیروی آمریکایی مستقر در آلمان هستند، در حالیکه آلمانی‌ها بودجه مازاد خود را تنها در برنامه‌های داخلی صرف می‌کنند.

سفیر آمریکا در آلمان همچنین به نیابت از واشنگتن هشدار داد که چنانچه آلمان نتواند بودجه دفاعی خود را براساس توافق صورت گرفته میان اعضای ناتو به میزان 2 درصد از تولید ناخالص ملی برساند، آمریکا ممکن است دست به انتقال و خروج نیروهای خود از آلمان بزند.

اندکی بعد دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا در یک پیام توئیتری اعلام کرد که لهستان، تعهدش به ناتو مبنی بر اختصاص 2 درصد از تولید ناخالص ملی خود به بودجه دفاعی ناتو را برآورد کرده، اما آلمان این شرایط را محقق نکرده است و به همین دلیل واشنگتن درصدد انتقال نیروهای خود از آلمان خواهد بود. این امر با استقبال مقامات لهستان روبرو شد، چرا که آنها همسویی با آمریکا را به نوعی سپر دفاعی خود در برابر مواضع تند احتمالی روسیه می دانند.

حضور نیروهای نظامی آمریکا در آلمان

استقرار نظامیان آمریکایی در خاک آلمان به سال 1945 میلادی باز می گردد. اهمیت استراتژیک آلمان از یک سو و مقابله با گسترش کمونیسم از سویی دیگر سبب شد تا آمریکاییان آلمان را به عنوان ایستگاه مهم نظامیان خود برگزیده و از آن هنگام تاکنون بیشترین شمار نظامیان را در خاک این کشور مستقر کرده اند. 

افزون بر حدود 35 هزار نظامی آمریکایی که در آلمان مستقر هستند، 17 هزار آمریکایی و 12 هزار غیرنظامی آلمانی نیز در استخدام نیروهای نظامی آمریکا قرار دارند. از سوی دیگر باید به این نکته اشاره داشت که در آلمان دهها هزار موقعیت شغلی به حضور نظامیان آمریکا بستگی دارد.

برخی از صاحبنظران بر این باور بودند که نظامیان آمریکایی پس از جنگ سرد خاک آلمان را ترک می کنند. اما نه تنها این خروج محقق نشد، بلکه کار به جایی رسید که بالاترین شمار نظامیان آمریکایی در خاک آلمان سازماندهی و مستقر شده اند. بررسی های آماری نشان می دهد که از سال 1950 میلادی تاکنون بالغ بر 10 میلیون نظامی آمریکایی در خاک آلمان تردد داشته اند.

شکی وجود ندارد که آمریکا در صورت از دست دادن پایگاه های خود در آلمان با خلع سلاح شدن در گستره وسیعی از نظام بین الملل فاصله چندانی نخواهد داشت و تحقق این امر که آمریکای جنگ طلب به سمت خلع سلاح شدن گام بردارد نیز تا حد زیادی دور از تصور است؛ آن هم در روزهایی که رئیس جمهوری وقت آمریکا بدنبال جلب نظر ژرمن ها برای پرداخت هزینه های بیشتر به ناتو است.

تداوم حضور یانکی ها در خاک ژرمن ها 

حضور نظامیان آمریکا در خاک آلمان که بیشترین تعداد نیروهای آمریکایی مستقر در قاره اروپا بشمار می رود، به نوعی میراث جنگ سرد بوده و به زمانی باز می گردد که آلمان غربی به منزله خط دفاع ناتو، در خط مقدم مبارزه با نیروهای شوروی سابق قرار داشت.

موضوع تداوم حضور نظامیان آمریکا در آلمان طی این سالها و مخالفت گسترده مردم آلمان با خروج نظامیان آمریکا از این کشور، از دو منظر قابل بررسی است:

 1- آلمان به اِزای در اختیار گذاردن پایگاههای نظامی خود به آمریکا مبالغی از این کشور دریافت می کند که در چرخه اقتصادی آلمان به کار می آید.
2- آلمان امروز از جنگ خسته است. آلمانی ها پس از جنگ جهانی دوم دیگر تاب و تحمل ورود به یک جنگ دیگر را ندارند. آنها ترجیح می دهند که در سایه حضور نظامی آمریکا در خاک خود آرامش را تجربه کنند. 

پایگاه های نظامی مهم آلمان 

گزارش ها و مستندات حاکی از این است که آمریکا دارای 250 پایگاه نظامی در آلمان است. این در حالی است که تعدادی از این پایگاهها به لحاظ استراتژیک و امنیتی از اهمیت بیشتری برخوردارند.  پایگاه های نظامی مهم آلمان عبارتند از: 

1ـ پایگاه نظامی رامشتاین: این پایگاه نظامی از قابلیت سازماندهی عملیات هوایی آمریکا در حدود 50 یا 51 کشور مستقل در سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا برخوردار است. مجروحان جنگ عراق و همچنین درگیری های افغانستان اغلب به پایگاه رامشتاین منتقل شده تا برای مداوا به بیمارستان نظامی آمریکا در لندستوهل انتقال داده شوند.

2- پایگاه نظامی آنس باخ: این پایگاه نظامی که مدیریت آن را آلمانی ها به عهده دارند، تنها در حالت آماده باش بوده و توان فعالیت در تمام درگیری ها را ندارد.

3-پایگاه نظامی کایزرسلاترن: این پایگاه نظامی که با مرز کشورهای لوکزامبورگ، بلژیک و فرانسه همجوار است، با برخورداری از حدود 50 هزار نیروی نظامی یکی از بزرگترین جوامع آمریکایی را در خارج از خاک آمریکا تشکیل می دهد.

4-ـ مرکز پزشکی-درمانی -نظامی لندستوهل: این مرکز بزرگ‌ترین مرکز پزشکی- نظامی آمریکا در خارج از خاک این کشور بوده که نقطه عطف آن نزدیکی به خاورمیانه است. در این مرکز نظامی علاوه بر نظامیان آمریکایی شماری از نظامیان آلمانی نیز فعالیت دارند.

5- پایگاه نظامی بوام هلدر: این پایگاه نظامی در حال حاضر بیشترین شمار نظامیان آمریکایی را در خود جای داده است.

6- پایگاه نظامی پاتریک هنری : این پایگاه نظامی در هایدلبرگ واقع شده است. اگرچه این پایگاه نظامی جزو پایگاه‌های استراتژیک نیست، اما همواره برای مواجهه با وضعیتهای اضطراری در حالت آماده‌باش قرار دارد.

7- پایگاه نظامی بئومبرگ:  این پایگاه که به لحاظ استراتژیکی  در مرکز اروپا واقع شده، از جمله پایگاههایی است که همواره در حالت آماده باش قرار دارد.

8- پایگاه نظامی گرافنور: این پایگاه نظامی که در جنوب آلمان واقع است، مرکز آموزشی ارتش هفتم آمریکا نامیده می شود.

نکته آخر 

وجود پایگاههای نظامی مهم و استراتژیک در خاک آلمان به صراحت این نکته را یادآور می شود که این کشور اروپایی به نوعی قلب ناتو بشمار می رود. در حال حاضر تداوم حضور یا خروج نظامیان آمریکایی از آلمان به یکی از مباحث مهم در عرصه سیاست خارجی دو کشور تبدیل شده است. 

اگرچه خارج شدن نیروهای آمریکایی مورد استقبال عده‌ای از چپ‌گرایان آلمانی است، اما حضور این نظامیان در خاک آلمان نشانه‌ای از اتکای بزرگترین اقتصاد اروپا به آمریکا در حوزه دفاعی است. پایین بودن بودجه ارتش آلمان سبب شد این کشور به شدت با کمبود ادوات و تجهیزات نظامی روبرو شود تا جایی که در مقطعی از زمان، نیروها برای انجام تمرینات نظامی خود به جای اسلحه از دسته جارو استفاده می‌کردند!

در حال حاضر احزاب دولت ائتلافی نیز بر سر بودجه نظامی آلمان با یکدیگر اختلاف نظر دارند؛ در حالی که حزب دموکرات مسیحی آلمان به افزایش بودجه دفاعی تمایل دارد، حزب سوسیال دموکرات این کشور- رقیب جدی حزب دموکرات مسیحی- به شدت با این امر مخالف است.

از سوی دیگر در سال گذشته میلادی دیده‌بان ارتش آلمان در پارلمان این کشور هشدار داد که پایین بودن بودجه نظامی به این معناست که این کشور نمی‌تواند به تعهداتش با ناتو عمل کند. به رغم تلاش‌های «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان و وزرای دفاع این کشور برای برآورده ساختن انتظار ناتو، بودجه دفاعی آلمان در سال میلادی جاری تنها 1.3 درصد تولید ناخالص این کشور را به خود اختصاص می دهد.

گرچه دولت مرکل پیش‌تر وعده داده بود که بودجه دفاعی را تا سال 2024 میلادی به 1.5 درصد تولید ناخالص ملی برساند، اما «اولاف شولتس» وزیر اقتصاد آلمان در تخصیص بودجه امسال وعده‌ مذکور را با کاستن از مقادیر افزایش‌یافته محقق نساخت.

در پایان ذکر این نکته ضروری است که عدم مشارکت آلمان در ائتلاف دریایی پیشنهادی از سوی آمریکا در آبهای خلیج فارس را می توان از دیگر دلایل تشدید مواضع واشنگتن در خصوص خروج نظامیان خود از خاک آلمان قلمداد کرد.