بزرگنمایی:

به گزارش  تبسم مهر به نقل از خبرگزاری تسنیم از شهرکرد، ماه رمضان است، ماه میهمانی خدا. نیاکان و گذشتگانمان در این ماه آداب و رسوم خاصی داشتند که شاید امروز اجرای این آداب و رسوم کم رنگ شده است. قدیم در نخستین سحر ماه رمضان چراغ گردان‌ها با صدای بلند، آمدن ماه را نوید می‌دادند و بر دیوارهای کاهگلی خانه ضربه کوچک می‌زدند تا کسی خواب نماند.

در شهرستان اردل استان چهارمحال و بختیاری هم مردم آداب و رسوم خاصی داشتند. فرنگیس رئیسی از خاطرات دوران قدیم در ماه رمضان می‌گوید: مردم این شهرستان برای آماهد شدن ماه مبارک رمضان خانه‌ها و مساجد را کاملا تمیز و غبار روبی می‌کردند، نان محلی می‌پختند و مشک می‌زدند تا کره، دوغ و کشک برای سحر و افطار خود آماده کنند.

حدود 60 سال پیش یا شاید هم بیشتر برای بیدار کردنمان از خواب از به هم زدن انبر استفاده و با ریتم انبر شروع به خواندن شعر می‌کردند.

غذاهای سحری بیشتر محلی بود مثل سرشیر، کره، عسل، نان کاکل و... در طول روز که روزه بودیم بیشتر وقت خود را مشغول قالیبافی بودیم و یا کمک پدرمان در کشاورزی می‌کردیم تا اذان، معمولا اذان را هم در خانه‌ها می‌گفتند اما نماز را در کنار مقبره امامزاده عزیز(ع) می‌خواندیم.

 در آن زمان گوسفندی را ذبح و سرخ و طبخ می‌کردیم و در درون یک خیگ (پوست گوسفند) قرار می‌دادیم و برای چند افطار یا سحر به صورت دم پخت یا آبگوشت از آن استفاده می‌کردیم.

بیشتر مواقع افطار به صورت فامیلی در خانه بزرگترهایمان دور هم جمع می‌شدیم و تا سحر پیش هم می‌ماندیم و مثل الان که تجملات نبود ولی با همان ظواهر آن زمان به صله رحم می‌پرداختیم ومشغول عبادت می‌شدیم. بعد از سحری خوردن به خانه‌های خودمان می‌رفتیم و به دنبال کار روزانه مشغول می‌شدیم.

در شب‌های احیاء ماه رمضان هم هر چندین نفر یا چندین خانواده به یکی از خانه‌های بزرگ فامیل و یا بر حسب انتخاب می‌رفتیم و تا سحر به راز و نیاز و عبادت می‌پرداختیم و واقعا استفاده می‌کردیم.

 خلاصه از ماه مبارک رمضان آن زمان با آن همه سنت قدیم خیلی خاطره داریم و هیچ وقت از ذهنمان پاک نخواهد شد.

انتهای پیام