بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران- ایرنا- دولت به تنهایی قادر به حل مشکلات نبوده و نیازمند همکاری و همدلی جریان‌های سیاسی مقابل است. این مساله نیز مستلزم تغییر نگاه و رویکردهای جریان‌های سیاسی نسبت به مسائل کشور و حرکت در جهت تامین منافع ملی است.

به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش‌های خبری ایرنا، مرور اخبار هر روزه مطبوعات و شبکه‌های اجتماعی گویای تکثرها و اصطکاک‌های بی جهت میان جریان‌ها و گروه‌های سیاسی است. هر کدام از آنها خود را محق دانسته و طرف مقابل را طرد می‌کنند.
هر چند سیاست میدانی برای رقابت است از این رو کشاکش میان جریان‌ها و گروه‌های سیاسی برای به دست آوردن قدرت امری رایج به حساب می‌آید. با این حال اگر هر جریان سیاسی ساز خود را بزند و با تکروی و نگرشی تک بعدی عمل کند، هم افزایی شکل نمی‌گیرد و رویکرد جزیره ای به سویه غالب تبدیل می‌شود. به ویژه آن که بسیاری از مشکلات و موانع توسعه کشور را می‌شود با همراهی هم از سر راه برداشت.
بر این اساس، در اولویت قرار دادن منافع ملی و دوری گزیدن از رویکردهای جناحی امری بایسته و گریزناپذیر است. در واقع تا زمانی که اولویت جریان‌های سیاسی محدود به منافع گروهی و حزبی شود، نمی‌توان مشکلات را از پیش روی برداشت.
انداختن توپ مشکلات در زمین دولت و همه کاستی‌ها را از چشم دولت دیدن، منصفانه نیست و به دور از عدالت است. در این که اقتصادما دارای مشکلات عدیده ای است، شکی وجود ندارد اما سوال این جا است که آیا این مشکلات ریشه فردی دارد یا ساختاری است. پذیرش هر یک از این زمینه‌ها بررسی ابعاد آن را متفاوت می‌سازد و زاویه دید ما را نسبت به مساله تغییر می‌دهد.
دولت به تنهایی قادر به حل مشکلات نبوده و نیازمند همکاری و همدلی جریان‌های سیاسی مقابل است. این مساله نیز مستلزم تغییر نگاه و رویکردهای جریان‌های سیاسی نسبت به مسائل کشور و حرکت در جهت تامین منافع ملی است.
در شرایطی که دشمنان با جنگ تبلیغاتی و رسانه ای و تحریم‌های ظالمانه بر علیه کشور و منافع ملی ما گام بر می‌دارد، نبود همدلی و حرکت‌های وحدت ستیز، همچون «نشستن بر سر شاخه و بُن بریدن» است.
بخش از خوراک جنگ رسانه ای دشمن، ناشی از سوء استفاده از اختلافات داخلی است. در واقع ذهنیت نادرستی در افکار عمومی نسبت به نقاط متمایز میان دولت و برخی نهادها توسط رسانه‌های بیگانه ایجاد شده مبنی بر این که میان مسئولان اختلاف و تضاد جدی وجود دارد. این روند در فرایند زمانی منجر به کاهش استقامت ساختار و آسیب خوردن اعتماد عمومی و بی اعتمادی میان مردم و حاکمیت می‌شود. این مساله در بلند مدت مشروعیت و مقبولیت نظام سیاسی را با چالش روبرو می‌سازد.
البته توجه به این نکته نیز ضروری است که بر اساس قواعد شناخته شده در علم جامعه شناسی و سیاست، سلامت یک کشور در صورتی تضمین خواهد شد که همه گروه‌های جامعه با وجود تکثر نگاه و رویکرد با یکدیگر به تفاهم و همدلی برسند. به عبارتی دیگر تکثر مانعی در راه وحدت نباشد.
از آنجایی که تقویت وحدت و وفاق ملی به عنوان ضرورتی مهم و اصلی برای هر کشور است و رابطه ای همبسته میان سرمایه‌های اجتماعی و همبستگی ملی وجود دارد، برای تقویت انسجام باید از قابلیت و ظرفیت‌های همگرا کننده بهره برد.
مروری بر تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی نشانگر آن است که هرکجا وحدت و انسجام پررنگ و همدلی مردم و مسئولان و نیز میان مسئولان با یکدیگر برقرار بوده؛ کشتی انقلاب توانسته با رد شدن از تمام موانع به حرکت منسجم خود ادامه دهد. از این رو ثبات برآمده از انقلاب اسلامی و استفاده از تمام ظرفیت‌های کشور در گروی وحدت ملی است.
پژوهش**458**
انتهای پیام /*