بزرگنمایی:

تبسم مهر - در ششمین و آخرین شب از سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر، ارکستر «آیسو» به رهبری «مازیار یونسی» اجرای خود را با «عروسی فیگارو» موتسارت آغاز و با «جیپسی بارون» یوهان اشتراوس، به پایان برد.

به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری فارس، در ششمین و آخرین شب از سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر، ارکستر «آیسو» به رهبری «مازیار یونسی» اجرای خود را با «عروسی فیگارو» موتسارت آغاز و با «جیپسی بارون» یوهان اشتراوس، به پایان برد.

«آیسو» در این شب اجرایی مطلوب به نمایش گذاشت. ارکستری که بیشتر نوازندگانش را جوانان و حتی نوجوانان تشکیل می‌دادند به شکلی باورنکردنی به اجرای رپرتوارها و قطعات و موومان‌های اجرایی خود پرداختند.

«عروسی فیگارو» که بی‌شک معروف‌ترین اثر اُپرایی موتسارت است که بارها توسط بهترین ارکسترهای جهانی و همچنین توسط ارکسترهای ایرانی و از جمله ارکستر سمفونیک به اجرا درآمده، اولین اثر اجرایی «آیسو» بود که بسیار زیبا به اجرا گذاشته شد. نوازنده‌های ویلن یک و ویلن دو و آلتو و نیز نوازنده‌های چلو و دو نوازنده کنترباس در هماهنگی مطلوبی با یکسان‌نوازی آرشه‌ها که نشان از تمرین جدی گروه داشت این اثر را اجرا کردند.

این اثر به دلیل اینکه از فراز و فرود و هیجانات متعددی برخوردار است و مدام در حالت بسط و گسترش و گه‌افکنی و گره‌گشایی در تقابل است، در عین زیبایی اثری دشوار برای اجراست لیکن این گروه جوان به درستی و حتی با بهره از احساسی که در برخی قسمت‌ها از تکنیک صِرف فراتر رفته بود به اجرا گذاشته شد.

«دون ژوان» و «فلوت سحرآمیز» هر دو از دیگر آثار موتسارت بودند که در این شب به اجرا گذاشته شدند. پس از آ» ارکستر آیسو سراغ اثر «والس امپراتور» از یوهان اشتراوس رفت که والسی بسیار زیبا و به گوش بسیاری آشناست و بارها شنیده شده است.

«سوئیت سَنت پُل» از گوستاو هولست قطعه بعدی بود که با زیبایی هرچه تمام‌تر البته در حد و اندازه و توانایی نوازنده‌های این ارکستر به اجرا گذاشته شد و ازین بابت قابل تحسین است که گروه سنی این ارکستر را بیشتر نوجوانان و جوانان تشکیل می‌دادند.

«آیسو» آثاری از ریچارد واگنر، اشتراوس و فری وونش اجرا کرد و در آخر اُپرای «جیپسی بارون» اشتراوس با خوانندگی سولیست باریتون «رافائل فینگرلوس» به اجرا درآمد. این خواننده که در اُپرای رسمی وین اتریش می‌خواند، در این شب اجرایی قدرتمند و با تسلط از خود به نمایش گذاشت اجرایی که به نوعی کلاسی آموزشی برای خوانندگانی که علاقمند به اُپرا هستند محسوب می‌شد. این خواننده باریتون با صدایی فراخ و حجیم و تکنیکی توام با احساس پرمایه بیان و انتقال واژگان به اجرای برنامه پرداخت. قدرت انتقال خواننده به نحوی بود که علی‌رغم اشعار این اُپرا که به زبان آلمانی بود لیکن شنونده ایرانی در بسیاری جملات از بارعاطفی منتقل شده در لحن و کلام خواننده، به مفهومی کلی دست می‌یافت و در این بین نیز احساساتی همچون عشق، ترحم و امید و سرافرازی و بیم امید را که بی‌واسطه‌تر و با پذیرش از میمیک چهره خواننده و لحن و آکسان‌گذاری‌های بجا و اعمال درست بار عاطفی واژگان، دریافت می‌کرد و همین اجرا را برای مخاطبین این برنامه جذاب و شنیدنی می‌کرد.

برنامه‌ای که تماشاگر ایرانی کمتر با آن آشنا بوده و فعلا در مراحل اولیه جذب مخاطب در سرزمین ماست و در گیر و دار موسیقی‌های مردم‌پسند امروزی، سخت می‌شود مخاطبین را به پای اینچنین اجراهایی از موسیقی کلاسیک غربی کشاند جاییکه این موسیقی در خود مغرب زمین هم با بحران مخاطب مواجه شده و در تکاپوی گسترش شنونده و علاقمندان به موسیقی کلاسیک است.

در آخر ذکر این نکته که نوازندگان کم سن و سال این اجرا را بی‌شک رهبر ارکستر مهیای این اجرا کرده است. «مازیار یونسی» با این اجرا نشان داد که می‌تواند با امکاناتی محدود نتیجه‌ای مطلوب ارائه دهد. رهبری حسی او نیز از نقاط دیدنی اجرای این شب بود و نیز نوازندگی خانم نوجوانی که در این ارکستر ساز بادی چوبی «اُبوا» را نوازندگی می‌کرد. در سلوهایی که به او محول شده بود به نحو احسن و با تسلط درخور و شایسته‌ای به اجرای برنامه بی‌نقص خود پرداخت و نوید از آینده‌ای امید‌بخش برای حضور بانوان ایران‌زمین در اینچنین صحنه‌ها و رویدادهایی می‌دهد.
نگارنده: علیرضا سپهوند
انتهای پیام/