بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران-ایرنا- حسن روحانی رییس جمهوری در سخنانی با اشاره به اینکه انتخابات هر چهار سال یکبار برگزار می‌شود تا ملت به هر دیدگاهی که رای داد، کشور بر آن اساس اداره شود گفت : نمی‌شود در ابتدا دعوا کنیم، در ادامه اختلاف داشته باشیم و برای انتخابات بعدی، کار را ادامه دهیم.

وی تصریح کرد : وقتی مردم به دیدگاهی رای دادند، همه باید از آن حمایت کنند. در انتخابات 2 یا چند گروه با هم رقابت می‌کنند و وقتی یک گروه انتخاب شد رقابت تمام می‌شود.
رئیس جمهوری اظهار داشت : وقتی دولتی با رای مردم انتخاب می‌شود ، همه باید از آن حمایت کنند، همه باید با هم باشیم در غیر اینصورت نه تنها در دوران جنگ، بلکه در صلح هم موفق نخواهیم شد.
به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش‌های خبری ایرنا، این سخنان رییس جمهوری اشاره ای به تحولات روزهای اخیر در کشور است.
تلاش‌ها علیه حرکت قطار دستگاه دیپلماسی و ماشین اقتصادی کشور همچنان ادامه دارد و برخی همچنان بر طبل دلواپسی خود می‌کوبند بی آنکه به یاد بیاورند در زمان اقدامات اشتباه دولت قبل، روزه سکوت گرفته بودند.
در حالی که اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام در حال بحث و بررسی درباره دو لایحه باقی مانده از مجموعه لوایح چهارگانه هستند، دلواپسان دوباره ساز ناکوک خود به صدا درآورده اند و قصد آن را دارند تا باز بر طبل دلواپسی خود بکوبند و سخن از «در خطر بودن» و «وا مصیبتا» سر دهند.
رفتار دلواپسان در قبال لوایح FATF قصه ای تکراری است و «بیانیه گام دوم انقلاب مقام معظم رهبری» بایستی آب پاکی را به دست آنان می‌ریخت. رهبر معظم انقلاب در این بیانیه بر «حکمت و مصلحت جویی» و دقت نظر بر «عزت و کشور و ملت» تاکید فرمودند.
** دلواپسان، خفتگان به وقت بیداری
اکنون که دلواپسان از «مرگ برجام» و «شکست دیپلماسی دولت» سخن به میان می‌آورند، بایستی پرسید زمانی که دولت قبل برخلاف مصالح ملی، مدیریت مذاکرات هسته ای را به جایی رساند که دست نمایندگان 15 کشور عضو سازمان ملل و حتی نمایندگان روسیه و چین نیز برای تحریم ایران در شورای امنیت بلند شد، دلواپسان کجا بودند و مصلحت کشور و ملت برای آنان چه معنایی داشت؟
باید پرسید آنانی که نگران فساد هستند، در زمانی که رییس بانک ملی در دولت قبل با بلیت درجه یک به کشور کانادا گریخت، چه کردند و در برابر کدام سازمان دست به تحصن و اعتصاب زدند و کدام حق پایمال شده را مطالبه کردند؟
باید از آنان پرسید چگونه به برجامی می‌تازند که رهبر معظم انقلاب آن را «دستاورد» خواندند و به صراحت فرمودند: «هیئت مذاکره‌کننده و وزیر و رئیس‌جمهور زحمت کشیدند». باید این پرسش را مطرح کرد آنان چگونه دستاوردهای برجامی را زیر سوال می‌برند که اگرهمین مذاکرات در دولت قبل بود، به حتم آن را حاصل تدبیر و کاردانی می‌خواندند. مقاماتی که جلسات بی حاصل و بی نتیجه آنان با دولت‌های غربی، سال‌ها ادامه داشت و اگر نبود تلاش دستگاه دیپلماسی ظریف دولت روحانی، معلوم نبود پرونده ایران در شورای امنیت سازمان ملل به کجا ختم می‌شد و چند قطعنامه دیگر راه‌های تجارت و اقتصاد کشور را بیش از پیش مسدود می‌کردند و امروز که اروپا برخلاف آمریکا و رژیم صهیونیستی، از برجام و گفت وگو با ایران حمایت می‌کند، چگونه می‌توانند از شکست سیاست خارجی دولت سخن بگویند؟
باید از دلواپسان پرسید در آن زمان که رییس جمهور وقت در صحن علنی مجلس، با پخش فیلم هایی که برای پرونده سازی علیه رییس مجلس تولید شده بودند، شان دولت و مجلس را زیر سوال برد، چه کردند جز سکوت، در روزی که مقام معظم رهبری درباره آن فرمودند: «یک قوه به استناد یک اتهامِ ثابت نشده و مطرح نشده‌ای در دادگاه، دو قوه‌ی دیگر را متهم کرد؛ این کار بدی بود، این کار نامناسبی بود؛ اینجور کارها، هم خلاف شرع است، هم خلاف قانون است، هم خلاف اخلاق است، هم تضییع حقوق اساسی مردم است». جالب آنجا است که دلواپسان در همان زمان با واژگونی بیانات رهبری، تلاش کردند تقصیر را به گردن مجلسیان بیاندازند و رییس مجلس را مقصر «یکشنبه سیاه» بدانند.
** حمله به مصالح ملی در پای دیوار سفارت ها
اقدامات دلواپسان تنها به جنجال در مجلس و حمایت از دولت به اصطلاح پاکدست خلاصه نمی‌شود. باید اقداماتی چون حمله به سفارت عربستان و ورود به سفارت انگلیس را جزو کلکسیون اقدامات آنان دانست. آنان زمانی که ایران پس از اعدام «شیخ نمر» روحانی برجسته عربستانی، دست بالا را در برابر عربستان داشت و تلاش می‌کرد تا فشارهای سهمگین دیپلماتیک را بر عربستان وارد کند، با حمله به سفارت عربستان، خسارتی عظیم به دستگاه دیپلماسی کشور زدند. اقدامی که در زمان حمله به سفارت انگلیس و ورود به محوطه آن نیز رخ داد تا جایی که مقام معظم رهبری این اقدامات را «کاری بسیار بد و به ضرر کشور و اسلام» خواندند.
اما به نظر می‌رسد مصالح ملی بازیچه آنانی است که بی دلیل و منطق و به هر بهانه، برای حمله به جناح مقابل گریبان چاک می‌کنند و به جناح تندرو کشورهای منطقه این فرصت را می‌دهند که اشک تمساح بریزند و شمشیر خود را برای حمله رسانه ای و دیپلماتیک به ایران تیز کنند. همانطور که در ماجراهای حمله به سفارت انگلیس و عربستان، چنین اقدامی صورت گرفت و گل به خودی دلواپسان در زمانی که دستگاه دیپلماسی کشور می‌خواست گل برتری خود را به حریف بزند، کار را برای ملت ما سخت کرد.
** تکرار مکرر دلواپسی
امروز باید از دلواپسان پرسید، حاصل دلواپسی آنان کسب کدام منافع ملی برای کشور بوده است؟ در دورانی که آنان دولت، شوراهای شهر و بخش بزرگی از مجلس را در اختیار داشتند، چه دستاوردی را برای کشور به ارمغان آوردند که امروز طلبکارند؟ حاصل این همه دلواپسی آنان چه بوده است؟ مهم‌تر از همه اینکه در شرایط فعلی و به فرض رد لوایح FATF که از سوی شمار زیادی از کشورهای جهان به تصویب رسیده است، به چه نتایج قابل توجهی خواهند رسید؟
سوال دیگری که توسط شهروندان مطرح می‌شود آن است که آیا 198 کشور اجرا کننده پیشنهادات گروه ویژه اقدام مالی همگی تابع آمریکا هستند و در این کشورها هیچکس دلواپس مصالح ملی نبوده است؟
باید از دلواپسان پرسید در حالی که گروه ویژه اقدام مالی هیچگونه تعهد و الزامی را برای در اختیار قرار دادن اطلاعات پولی و مالی از هیچ کشوری طلب نمی‌کند، چطور آن را راهی برای نفوذ و فساد می‌خوانند؟
باید از آنان این سوال را مطرح کرد که با وجود امکان «اعمال حق شرط» ایران می‌تواند براساس معیارها و قواعد خود در قبال تعریف از گروه‌های تروریستی و مانند آن عمل کند، چه چیزی باعث شده است آنان با تداوم مخالفت خود با این لوایح، فرصت طلایی برجام را از دولت بگیرند؟ و امروز طلبکار فرصت از دست رفته باشند؟
** تعیین تکلیف دولت، ملت و دلواپسان
به نظر می‌رسد که مناظره در برابر حوزه عمومی می‌تواند راه حلی برای پایان قصه دلواپسی‌ها باشد. با وجود آنکه شهروندان با آرای قاطع خود در انتخابات‌های پیاپی 1392، 1394 و 1396 نشان دادند در شرایط فعلی مدافع کدام رویکرد و جریان سیاسی هستند و موضع انان در قبال این سیاست‌های چیست و نسبت به دلواپسان و نامزدهای آنان چه نظری دارند، باز هم این دلواپسان هستند که خود را نماینده منافع مردم می‌خوانند و دست از مخالفت با دولت منتخب و برنامه‌های آن بر نمی‌دارند.
به نظر می‌رسد بهتر است یکبار و برای همیشه از مردم درباره اقدامات دولت در حوزه پیوستن به کنوانسیون ها، قراردادها و پیمان‌های جهانی سوال کرد تا مشخص شود مردم شریک دولتند یا رفیق دلواپسان ؛ هرچند که به نظر می‌رسد، آنانی که خفتگان به وقت بیداری هستند و فریاد زنان به وقت آرامش، نه منافع ملی را مبنای مصلحت قرار می‌دهند و نه نظر مردم برای آنان اهمیت چندانی دارد. آنان تنها به فکر منافع جناحی هستند که در سه انتخابات پیاپی به سختی شکست خورده است؛ اما هنوز در اندوه کرسی‌های از دست رفته خود از هیچ اقدامی برای کارشکنی در مسیر پیش روی دولت، فروگذار نخواهد کرد.
پژوهشم**ا-ب**
انتهای پیام /*