بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران- ایرنا- در نشست «تجربه زیسته از دروازه غار به هرندی» مسائل مختلف این محله بررسی و برای راهکار در راستای برون رفت از مشکلات آن طرح هایی توسط کارشناسان ارائه شد.

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی ایرنا، در این نشست که عصر یکشنبه توسط جمعیت دانشجویی مردمی امام علی (ع) در خانه وارطان و با حضور اساتید، دانشجویان، داوطلبان برگزار شد به بررسی وضعیت و شرایط منطقه دروازه غار که امروز با عنوان هرندی شناخته می‌شود، پرداخته شد.
«پرویز پیران» استاد جامعه شناسی با اشاره به نقش و خدمات ان جی او‌ها در این محله و تحقیقاتی که در راستای بهبود وضعیت محله و شناخت نقاط ضعف و قوت آن انجام شده، گفت: از زحمات عزیزان در این راستا تشکر می‌کنم، مشخص است که تا عشق نباشد این اتفاق‌ها رخ نمی‌دهد اما مهم این است که گام خود را درست برداریم.
وی اظهار داشت: کشور ما پر از اشتباهات و آرزوها، تضادها و تناقض‌های تکرار شونده است که از آنها درس نمی‌گیریم. در گذشته در ایران شاهد مشارکت فنی و تخصصی نبودیم اما این روزها این موضوع در حال شکل گیری است.
پیران افزود: گاهی در جریان کمک و خدمت احساسات به فرم بیان و عرضه حاکم است، این خوب است اما می‌تواند ضررهایی نیز به همراه داشته باشد، پس باید حالت عادی به خود بگیرد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به زبان و مفهوم اشاره و اضافه کرد: باید از واژه حاشیه استفاده نکنیم. این خودش بار منفی دارد، عنوان کودک حاشیه می‌تواند خودش انفعالات منفی ایجاد کند.
پیران با بیان اینکه باید نگاه خود را از نیمه خالی این محلات به دارایی‌های این محلات معطوف کنیم، تاکید کرد: باید نیمه پر لیوان را دید و رویکرد دارایی محور به محلات داشته باشیم چرا که هر محله دارایی و استعدادهای خاص خودش را دارد.
وی گفت: همیشه نگاه‌ها از بیرون به این محلات بوده و سعی کرده ایم از بیرون محلات را بسازیم اما در مدل جدید جامعه شناسان و کارشناسان بر این اعتقادند که باید محلات را با توجه به دارایی‌ها و استعدادهایی که دارند از درون به آنها نگاه کرد و ساخت.
پیران افزود: هیچ محله ای بدون توانایی و دارایی نیست، باید بپذیریم همه انسان‌ها توانمند هستند، در واقع مشکل خیلی از جوامع پیدا کردن و کشف این توانمندی‌ها است. در همین راستا ان جی او‌ها می‌توانند بستر لازم برای توانمندی افراد در این محلات را داشته باشند.
وی گفت: باید نقش تسهیل گر داشته باشیم نه مداخله گر، این در حالی است که نهادها تا زمانی که خدمت می‌کنند، باید در این محلات حضور داشته باشند. نهادهایی که خدمت می‌کنند نیز باید بمانند و در نهایت متعلق به خود مردم شوند و کم کم مسئولان نهادها کنار بروند.
* عینک پیشداوری را برداریم
در ادامه این نشست محسن حبیبی استاد شهرسازی گفت: دروازه غار به دوران ناصری بر می‌گردد. تصمیم می‌گیرند شهر را بزرگ کنند و برای ساخت حصار جدید چاه کندند. به همین دلیل چاله میدان شکل گرفت. برای نخستین بار اولین مرحله جدایی گزینی (شمال شهر- جنوب شهر) شکل گرفت. در همین راستا سه دروازه در جنوب شهر ایجاد شد. دروازه غار، دروازه خانی آباد و دروازه شاه عبدالعظیم.
وی افزود: اما چرا می‌گویند دروازه غار؟ برای ساخت دیوار سوراخ هایی کنده می‌شود که بعدها مردم در آن ساکن و آنها به اهالی غار معروف می‌شوند. بنابراین ما در مقابل این جدایی گزینی با مفهوم (طرد، مطرودان، مطرودین) روبرو شدیم.
حبیبی ادامه داد: امروز به این افراد حاشیه نشین می‌گوییم و با این عناوین آنها را طرد می‌کنیم. در حالی که در گذشته این محله جای لوتی‌ها بود اما بعدها جای آنها را لات‌ها گرفتند و امروز اهالی این محله‌ها طرد شده اند. در حالی که زمانی لوتی‌ها در جنبش‌های اجتماعی نیز نقش داشتند. مثل پهلوان تختی که یکی از استعدادهای این محله بود.
وی تاکید کرد: اگر به جای نگاه طرد نگاه جذب داشته باشیم آن وقت توانایی این محلات بالا می‌رود. نگاه طرد کردن تباهی را بازتولید کرده است. چه بخواهیم چه نه اهالی این محلات را کنار گذاشتیم و همچنان امروز هم با همین نگاه پیشداورانه با آنها برخورد می‌کنیم.
استاد شهرسازی اظهار کرد: این مدل نگاه پیشداورانه در میان خود اهالی این مناطق نیز وجود دارد. آنها به قربتی‌ها یا مهاجرین با نگاه مطرودین نگاه می‌کنند و این یعنی تباهی در تباهی.
حبیبی خاطرنشان کرد: اگر دیواری عینی در شهر وجود ندارد اما دیواری ذهنی قدرتمندی در پس نگاه همه ما وجود دارد و تا زمانی که این نگاه وجود داشته باشد نمی‌توانیم جامعه ای یکپارچه و متحد داشته باشیم.
وی افزود: به عنوان یک شهرساز می‌گویم که نگاه پیشداوری را برداریم و سعی کنیم به افراد با دید مطرودین نگاه نکنیم.
اجتمام* ف ش*1095 *1193
انتهای پیام /*