بزرگنمایی:

تبسم مهر - دینانی در برنامه معرفت گفت: معقولات اسیر زمان نیستند. اگر ما دارای معقولات و عقل هستیم و می‌توانیم عالم تعقل را پیدا کنیم دیگر اسیر زمان نیستیم. اگر اسیر تن ماندیم زمان بر ما حکم می‌راند.

به گزارش خبرنگار مهر ، غلامحسین ابراهیمی دینانی، چهره ماندگار فلسفه و عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران در برنامه معرفت که از شبکه چهار سیما پخش می‌شود در تفسیر مقالات شمس تبریزی درباره نسیان و فراموشی اظهار داشت: به طور کلی نسیان همان فراموشی است. فراموشی از خصلت‌های انسان است و هر انسانی به نوعی آن را تجربه کرده است. در سطح کلی اهل دنیا آنچنان غرق در دنیا هستند که آخرت را فراموش می‌کنند. کسانی هم هستند که غرق در آخرت هستند و دنیا را فراموش می‌کنند. در هر حال می‌شود به اندازه کافی به هر دو توجه داشت. دنیا را مقدمه آخرت بدانیم.
ابراهیمی دینانی اظهار داشت: انسان دارای روح و بدن است. گاهی انسان چنان غرق در بدن است که روح را فراموش می‌کند و گاهی آنچنان در روح غرق است که بدن را فراموش می‌کند. امروزه در دنیایی زندگی می‌کنیم که انسان‌ها روحانیت خود را فراموش می‌کنند. آدمی که روحانیت خود را فراموش کرد یک باره به خودش می‌آید که فقط یک بدن است و خود را یک بدن می‌بیند.
چهره ماندگار فلسفه تصریح کرد: آیا انسان در همین امور حسی خلاصه می‌شود یا فراتر از این‌ها هم است. اگر انسان خود اصلی خود فراموش کند فکر می‌کند خودش همین بدن است. این خیلی مهم است که ما خود را فراموش نکنیم. تعارض بین تذکر و نسیان. قرآن کریم ما را دعوت به تفکر، تذکر و تعقل می‌کند.
عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران یادآور شد: بعضی می‌گویند در قرآن کریم کلمه عقل وجود ندارد. آنها درست می‌گویند اما در قرآن مشتقات کلمه عقل وجود دارد. الفاظی در قرآن کریم هست که از نظر معنی، معنی عقل را می‌دهد. عقل از هر چیزی خالص‌تر است و اگر انسان آن را به همراه داشته باشد هرگز آن را فراموش نمی‌کند.
وی خاطرنشان کرد: چرا فراموشی خداوند، فراموشی خود است!؟ پیدایش انسان در عالم حساب و کتابی داشته است. این حساب و کتاب، انسان رابه خدا می‌رساند. اگر انسان اصل هستی را که خداوند است، فراموش کرد، خودش را فراموش کرده است.
این استاد دانشگاه گفت: انسان در اراده مستقل است اما حالا که خودش را مستقل می‌داند، به جای فراموشی و تذکر بهتر است یک دوگانگی دیگر را مطرح کرد. غربت و در وطن بودن. غربت سخت است اما خاصیتی دارد که باعث استقلال می‌شود. انسان به یک معنی وابسته است و به یک معنی مستقل است. اگر انسان غربت خودش را احساس کند، مستقل شده است.
ابراهیمی دینانی ادامه داد: ما در زمان و مکان زندگی می‌کنیم. از یک نظر زمان هم بر ما حاکم است و هم بر تمام موجوداتی که در این جهان زندگی می‌کنند، حاکم است. زمان می‌ماند ولی ما می‌رویم. زمان بر ما غالب است. حال که زمان بر ما غالب است ما نباید اسیر زمان بشویم. انسان می‌تواند به وسیله اندیشه بر همین زمان غالب شود. معقولات اسیر زمان نیستند. اگر ما دارای معقولات و عقل هستیم و می‌توانیم عالم تعقل را پیدا کنیم دیگر اسیر زمان نیستیم. اگر اسیر تن ماندیم زمان بر ما حکم می‌راند.
چهره ماندگار فلسفه خاطرنشان کرد: عدالت از تعادل گرفته شده است. عدالت یعنی تعادل. عدل یعنتی حد وسط، نه افراط و نه تفریط. اگر انسان حد اعتدال را رعایت کرد و از افراط و تفریط دور شد راه مستقیم را خواهد رفت.
عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران گفت: غفلت از خداوند، دنیوی شدن است. به مجرد اینکه از خداوند غافل شویم، حتی اگر فقیر هم باشیم اهل دنیا هستیم. این قدرت در انسان‌ها هست که هر لحظه می‌تواند تعالی پیدا کند. باید ما حریف زمان بشویم انسان می‌تواند از زمان فراتر برود. وقتی به عالم عقل وارد بشویم، از زمان فراتر می‌رویم. زمان حریف معقولات نیست. انسان تنها موجودی است که در زمان و مکان زندگی می‌کند اما از جهت معنوی فرای زمان و مکان است.
وی افزود: تحولات زندگی بشر هر لحظه در حال تغییر است. بشر سه چیز را کشف کرد که اگر آنها را کشف نمی‌کرد زندگی این قدر تغییر نمی‌کرد. اول برق، دوم باروت، سومی که از همه مهمتر است، صنعت چاپ است. حقیقت دنیا و آخرت جز جلوه حق نیست. کسی که به حق رسید جز حق نمی‌گوید. جز حق نمی‌بیند و کاری به جز حق انجام نمی‌دهد.