بزرگنمایی:

تبسم مهر - فرا رسیدن هشتمین سالروز انقلاب مردمی در بحرین نمی‌تواند معنایی جز عجز و ناتوانی رژیم آل خلیفه در خاموش کردن زبانه‌های آتش این انقلاب، داشته باشد.

خبرگزاری مهر ، گروه بین الملل ـ رامین حسین آبادیان: انقلاب بحرین درحالی هشتمین سال خود را پشت سر گذاشت و وارد نهمین سال شد که در طول این مدت یعنی از روز 14 فوریه سال 2014 تاکنون با انواع و اقسام فشارها و اقدامات خصمانه رژیم آل خلیفه مواجه بوده است. رژیم آل خلیفه در طول این مدت از هیچ تلاشی برای متوقف ساختن قطار انقلاب بحرین دریغ نکرده و با حمایت‌های منطقه ای و بین المللی بی سابقه‌ترین فشارها را بر انقلابیون بحرینی اعمال کرده است.
اما به راستی چه چیزی موجب شد تا کاسه صبر مردم بحرین لبریز شود و روز 14 فوریه 2011 علیه رژیم آل خلیفه قیام کنند؟ به طور کلی می‌توان مجموعه مطالبات مردم بحرین به ویژه شیعیان این کشور از رژیم آل خلیفه را در موارد ذیل خلاصه کرد؛
1ـ تدوین قانون اساسی جدید که به موجب آن تمامی مذاهب در بحرین از حقوق یکسان برخوردار باشند.
2ـ برگزاری انتخابات پارلمانی به صورت کاملا دموکراتیک.
3ـ آزادی تمامی زندانیان سیاسی که تنها به دنبال اعلام مخالفت خود با رژیم حاکم بازداشت شده اند.
4ـ برگزاری انتخابات دموکراتیک در کشور به طوری که قدرت در کشور به یک خاندان خاص (رژیم آل خلیفه) محدود نباشد.
انقلابی که همیشه مسالمت آمیز بوده است
درهر صورت، نهضت مردمی بزرگ بحرین درحالی وارد نهمین سال خود شد که نظامیان رژیم آل خلیفه تقریبا یک ماه پیش از هشتمین سالروز انقلاب در این کشور، روند سرکوبگری علیه انقلابیون را بیش از پیش تشدید کردند. یک ماه پیش از فرا رسیدن این مناسبت بزرگ بود که نظامیان آل خلیفه، مزدوران نقابدار خود را برای سرکوب گسترده انقلابیون بحرینی اجیر کردند تا منازل آن‌ها را تخریب کرده و اموالشان را به یغما ببرند.
سلسله بازداشت‌های غیرقانونی، یورش‌های گسترده به منازل مردم، شکنجه زندانیان سیاسی و عدم اجازه به ناظران بین المللی برای اطلاع یافتن از حال زندانیان، سلب تابعیت شیعیان و در مقابل، اعطای تابعیت به اتباع خارجی تنها جزئی از اقدامات خصمانه رژیم آل خلیفه برای خاموش کردن انقلاب مردمی در بحرین محسوب می‌شود. اعمال فشارهای گسترده بر علماء، صدور حکم حبس ابد برای شیخ علی سلمان، دبیرکل جمعیت الوفاق، تمدید حبس نبیل رجب، رئیس کمیته حقوق بشر و همچنین تبعید شیخ عیسی قاسم ازجمله دیگر اقدامات خصمانه آل خلیفه علیه نهضت مردمی بحرین محسوب می‌شود.
اقدامات خصمانه رژیم آل خلیفه علیه مردم بحرین در حالی روز به روز تشدید می‌شود که انقلابیون در طول هشت سالی که از نهضت مردمی در بحرین سپری می‌شود، هیچگاه از مسیر مسالمت آمیز خود در بیان اعتراضاتشان خارج نشده اند. با این حال، آل خلیفه تلاش می‌کند تا در سایه سکوت نهادها و سازمان‌های منطقه ای و بین المللی، سیاست‌های تبعیض آمیز و فرقه گرایانه خود را به مردم بحرین تحمیل کند. مقامات آل خلیفه گمان می‌کنند که اگر فشارهای خود بر مردم و انقلابیون را تشدید کنند، آنها از پیگیری مطالبات مشروع و به حق خود دست خواهند کشید و به زندگی زیر یوغ ظلم و ستم آل خلیفه تن درخواهند داد.

هدف قرار دادن رهبر نهضت اسلامی
رژیم آل خلیفه در طول مدت زمانی که از خیزش مردمی در بحرین سپری می‌شود، همواره و در مناسبت‌های مختلف هتاکی‌های مختلفی به رهبران انقلابی و در رأس آنها «شیخ عیسی قاسم» رهبر نهضت اسلامی بحرین کرده است. آل خلیفه سرانجام در اوایل سال 1396 بود که شیخ عیسی قاسم را سلب تابعیت کرده و تحت اقامت اجباری قرار داد.
با وجود درد و رنج‌های جسمانی شیخ عیسی قاسم اما رژیم آل خلیفه حاضر به آزاد کردن او نشد و پس از گذشت قریب به 18 ماه، سرانجام مقامات آل خلیفه اخیرا تصمیم به تبعید رهبر نهضت اسلامی بحرین از این کشور گرفتند تا به زعم خود میان انقلابیون و مرجعیت فاصله انداخته باشند. آل خلیفه گمان می‌کرد که با این حربه قادر است قطار انقلاب بحرین را متوقف ساخته و آن را از ورود به نهمین سال خود بازدارد. با این حال، این حربه نیز کارگر نیفتاد و امروز انقلاب بحرین به هشتمین سالروز خود رسیده است.
رژیم آل خلیفه با دستگیری شمار زیادی از علمای برجسته بحرینی و احضار تعدادی دیگر تلاش می‌کند تا این پیام را به مخالفان خود برساند که در مبارزه با روحانیون و انقلابیون جدی بوده و هیچ چیزی نمی‌تواند آن را از مسیری که انتخاب کرده است، بازگرداند. در واقع می‌توان سلسله بازداشت‌های اخیر را در همین راستا تلقی کرد. در حال حاضر علمای بحرینی که هدایت‌کننده اعتراضات مردمی هستند، بزرگترین مانع در مسیر تحقق اهداف شوم آل خلیفه هستند.
اکثر اتهاماتی که توسط آل خلیفه متوجه علمای بحرینی شده است در «تحریک مردم به انجام اقدامات خشونت آمیز» خلاصه می‌شود؛ اتهاماتی که هیچگاه به اثبات نرسیدند و تنها با اهداف و اغراض سیاسی و برای سرکوب انتفاضه 8 ساله مردمی مطرح شده و می‌شوند. در واقع، خلاصه آنچه که امروز در بحرین می‌گذرد این است که یک اقلیت حاکم به دنبال تحمیل دیدگاه‌های خلاف خود به اکثریت است؛ حال با تطمیع باشد یا تهدید.

اهانت به مقدسات شیعیان
اقدامات خصمانه آل خلیفه در طول هشت سال گذشته تنها انقلابیون بحرینی را هدف قرار نداده است، بلکه در این میان، مقدسات شیعیان نیز بارها و در مناسبت‌های گوناگون توسط نظامیان، مورد هتک حرمت و تعرض وقیحانه قرار گرفته اند. درهمین ارتباط، شیخ «علی الکربابادی» از روحانیون برجسته بحرینی می‌گوید: «آل خلیفه طی سال‌های گذشته دهها مسجد متعلق به شیعیان در نقاط مختلف بحرین را تخریب کرده است. این در حالی است که قدمت برخی از این مساجد حتی به دوران ماقبل از حکمرانی آل خلیفه در بحرین بازمی گردد».
ازجمله دیگر مصادیق اهانت آل‌خلیفه به مقدسات شیعیان، ممانعت از انجام آداب و رسوم دینی مردم بحرین است. مردم بحرین در کشور خود به لطف قوانین آل خلیفه از انجام آدب و رسوم دینی شان ازجمله برگزاری مراسم عزاداری در ماه‌های محرم الحرام، محروم هستند. همواره در آستانه ماه محرم الحرام، جمع آوری مظاهر عاشورایی از سراسر کشور توسط نظامیان آل خلیفه، طبق روال هرساله، کلید می‌خورد. آل خلیفه همچنین حدود دو سال است که به شیعیان اجازه برگزاری بزرگترین نماز جمعه در بحرین در منطقه الدراز را نمی‌دهد. تمامی این‌ها به معنای عدم وجود آزادی دینی در بحرین است.
تلاش برای تغییر بافت اجتماعی بحرین
استراتژی سلب تابعیت شیعیان و در مقابل، اعطای تابعیت به اتباع خارجی، یکی از سیاستهای ثابت آل خلیفه در سرکوب انقلابیون بحرینی در طول هشت سال گذشته بوده است. در واقع، آل خلیفه با پیاده سازی این سیاست ضد انسانی در بحرین، تلاش می‌کند تا بافت اجتماعی این کشور را تغییر داده و تعداد شیعیان در آنجا را به حداقل ممکن برساند.
بدین ترتیب، شیعیان دیگر از قدرت کافی برای طرح مطالبات مشروع و سلب شده خود برخوردار نخواهند بود. از زمان آغاز انقلاب مردمی در بحرین طی هشت سال گذشته تاکنون صدها شهروند بحرینی ازجمله شمار زیادی از علماء و در رأس آنها شیخ عیسی قاسم، سلب تابعیت شده اند. آل‌خلیفه حتی به شیخ عبدالله دقاق، نماینده شیخ عیسی قاسم درایران هم رحم نکرد و او را نیز سلب تابعیت کرد. عدم صدور مجوز برای کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل جهت بازدید از وضعیت حقوق بشری در بحرین توسط آل خلیفه، در واقع به دلیل هراس از برملا شدن واقعیت آنچه که در این کشور می‌گذرد، صورت می‌پذیرد.

سکوت مجامع بین المللی
اما آنچه که در انقلاب بحرین بیش از هر مسأله دیگری حائز اهمیت به نظر می‌رسد، بایکوت رسانه ای تحولات این کشور در عرصه‌های منطقه ای و بین المللی است. حمایت‌های شیخ نشینان عرب از سرکوبگری‌های آل خلیفه از یک سوی و تداوم پشتیبانی طرف‌های بین المللی ازجمله انگلیس و ایالات متحده آمریکا از رژیم منامه از سوی دیگر، موجب شده تا رسانه‌ها که عمدتا تحت نفوذ و سلطه همین بازیگران هستند، در قبال واقعیت‌های موجود در بحرین سکوت اختیار کنند.
این درحالی است که اخبار مربوط به حمایت‌های نظامی و دیپلماتیک کشورهای مختلف از سردمداران منامه در سرکوب انقلابیون بحرینی، در این رسانه‌ها یا منعکس نمی‌شود و یا به صورت تحریف شده به افکار عمومی منتقل می‌شود. به عنوان نمونه، زمانی که سازمان عفو بین الملل با صدور بیانیه ای از امضای قراردادهای تسلیحاتی نجومی میان آل خلیفه و واشنگتن ابراز نگرانی می‌کند و خواستار توقف اجرای این قراردادها می‌شود، هیچ خبری در رسانه‌ها و بنگاه‌های خبری تحت نفوذ و سلطه حامیان، متحدان و هم‌پیمانان رژیم آل خلیفه در این خصوص، منتشر نمی‌شود. برهمین اساس، انقلاب بحرین یکی از نمونه‌های واضحی است که طی هشت سال گذشته تحت شدیدترین بایکوت رسانه ای قرار گرفته و با این حال، همچنان به راه خود ادامه می‌دهد.
در هر صورت، رژیم آل خلیفه در شرایط کنونی سیاست تشدید فشارها بر انقلابیون بحرینی را در پیش گرفته است و این، خود نشانگر عجز و ناتوانی این رژیم از سرکوب انقلابی است که طی هشت سال گذشته ظهور و بروز پیدا کرده و امروز به اوج خود رسیده است. اکنون آل خلیفه خود را در ایستگاه آخر می‌بیند و تلاش می‌کند تا آنچه را که نتوانسته در 8 سال گذشته به آن پایان دهد، در چند ماه از بین ببرد و این، همان رؤیای خامی است که قبل از هر چیزی، این رژیم را به نابودی می‌کشاند.