بزرگنمایی:

تبسم مهر - «سونامی»، ظاهرا درباره تیم ملی تکواندو به عنوان یکی از پرافتخارترین تیم‌های ورزشی ایران و آسیاست، اما از آن افتخارات و قهرمانی‌ها، به جز یک تیم آشفته و سرمربی ناتوان و بازیکنان جنجالی و روابط نامناسب و ناهنجار، مورد دیگری دیده نمی‌شود!

به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس، سعید مستغاثی از منتقدان سینما در نقد فیلم سینمایی «سونامی» به کارگردانی میلاد صدرعاملی نوشت: 
فیلمی ظاهراً ورزشی درباره تیم ملی تکواندو است که به چندین قصه، به اصطلاح نوک زده ولی از پس هیچ کدام بر نمی‌آید. ماجرای خود تیم و چالش انتخاب بازیکنان، سرمربی جدید که از خارج کشور آمده و فلج دستش، قضیه مسابقه ندادن با حریفان اسرائیلی، آسیب دیدن قهرمان اصلی تیم، داستان تیم سه نفره بسکتبال دختران و ماجرای شرکت آنها در مسابقات بین‌المللی از طریق اسپانسر، روابط نا‌هنجار دو تن از بازیکنان و... فقط بخشی از مجموعه موضوعات و سوژه‌هایی است که هریک می‌تواند خود به تنهایی محور و اساس یک فیلم مستقل قرار گیرند ولی در فیلم «سونامی»، به طور گذرا و سردستی مطرح شده و از دست می‌روند و تماشاگر در این میانه حیران و سرگردان می‌ماند که بالاخره مسئله چیست؟!
حالا در این بین نشانه‌های برخی فیلم‌های داخلی و خارجی را هم می‌بینیم؛ از فیلم « عرق سرد » گرفته که حتی بخشی از فیلم «سونامی» را می‌توان «عرق سرد2» نامید تا فیلم «فاکس کچرز» و به خصوص فیلم «من، تونیا» که سال گذشته در زمره نامزدهای دریافت اسکار بهترین فیلم بود و حالا الهام‌بخش قسمت‌های مهمی از فیلم «سونامی» شده است.
«سونامی»، ظاهرا درباره تیم ملی تکواندوی ایران است که یکی از پرافتخارترین تیم‌های ورزشی این کشور محسوب شده و عنوان قهرمانی جهان و آسیا را نیز داراست، اما از آن افتخارات و قهرمانی‌ها، به جز یک تیم آشفته و سرمربی ناتوان و بازیکنان جنجالی و روابط نامناسب و ناهنجار، مورد دیگری در فیلم «سونامی» دیده نمی‌شود!
حتی فیلمساز وقتی می‌خواهد پرانتزی هم برای ورزش بانوان در فیلمش باز کند، به جای خیل عظیم افتخارات و قهرمانی‌های زنان کشور در مسابقات مختلف، به یک مسابقه حاشیه‌ای می‌پردازد و کل ورزش زنان کشور را زیر علامت سؤال می‌برد.
در واقع وقتی این سینما می‌خواهد به ورزش این مملکت ادای دین کند، بیشتر آن را ضایع کرده و واقعیاتش را هم تحریف می‌کند. اینجاست که باید آن شعر معروف سعدی را به حضرات یادآوری کرد که «مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان»!