بزرگنمایی:

تبسم مهر - میلاد صدرعاملی کارگردان فیلم سینمایی سونامی گفت: به جز داستان ورود بانوان باحجاب به مسابقات جهانی بسکتبال، سایر داستان‌ها و شخصیت‌ها ساخته ذهن بودند.

به گزارش خبرنگار سینمای خبرگزاری فارس، نشست پرسش و پاسخ درباره فیلم سینمایی سونامی به کارگردانی میلاد صدرعاملی با حضور کارگردان و عوامل این فیلم در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.
میلاد صدرعاملی کارگردان فیلم با اشاره به فیلم اولی بودن خودش، درباره علت انتخاب بهرام رادان در نقش مرتضی گفت: آقای رادان فیلمنامه را خیلی دوست داشتند. قبل از پیش تولید بحث و گپ و گفت را شروع کردیم و من هم از اول دوست داشتم بهرام رادان این نقش را بازی کند. بازیگران نقش اول من باید هیکل‌های خوبی داشته باشند که متأسفانه این امر در بازیگران ما زیاد دیده نمی‌شد.
وی درباره حمایت‌های پدرش برای ساخت فیلم گفت: پدر من در زمان ساخت سونامی در شورای فیلمنامه فارابی نبود. فکر می‌کنم الان هم در جلساتشان شرکت نمی‌کند و مقطع یکی ـ دو ماهه فقط حضور داشتند.
بهرام رادان درباره این سوال گفت: از سوال کننده متأسفم. احتمالا حتما سینما را نمی‌شناسند. به هر حال سینمای ما شریف است و اینکه من مهرداد صدیقیان را پیشنهاد کنم یا او، من را پیشنهاد کند، بچگانه است. خیلی اتفاقی ما در چند کار باهم بودیم. البته دوست هستیم منتها این بازی روبروی هم اتفاقی بود، شاید این اتفاق دیگر سال‌ها هم نیفتد. بازیگران دیگری هم هستند که با آنها بارها بازی کردم اما اتفاق اینگونه بوده که من و مهرداد صدیقیان در دو سال گذشته چند بار باهم بازی کنیم.
مهرداد صدیقیان نیز عنوان کرد: من و آقای رادان 9 سال است که با هم دوست هستیم، اما از سال 95 با هم بازی کردیم. اگر قرار به پیشنهاد مشترک بود باید زودتر همدیگر را پیشنهاد بدهیم. به هر حال این اتفاقی است منتها اتفاق خیلی خوبی است که من در کنار یک بازیگر حرفه‌ای چون بهرام رادان کار کنم. اگر غیر از او کسی دیگر در سونامی روبه روی من بود نتیجه شاید اینطور نمی‌شد و کار سخت‌تر می‌شد.
میلاد صدرعاملی نیز افزود: دو کاراکتر فیلم من باید از دو نسل متفاوت باشند؛ یکی دهه شصتی و دیگری دهه هفتادی و این هم در انتخاب من خیلی اثرگذار بود.
این کارگردان درباره طرح برخی حاشیه‌ها در عرصه ورزش ما و انعکاس آنها در فیلم، از سوال‌کننده تشکر کرد.
رادان در باره سه نقشی که امسال در فیلم‌های مختلف در جشنواره دارد، گفت: به نظر من هر بازیگر با افزایش تجربه و علم و آگاهی در محیط اطرافش تصمیم‌های متفاوت می‌گیرد. من در این سال‌ها تلاش کردم مشخص باشد که در چه مدیومی و چگونه کار می‌کنم؛ منتها گاهی هم انتخاب‌ها باعث اشتباهاتی می‌شود. امسال این موقعیت را داشتم که سه فیلم کار کنم. سونامی، ایده اصلی و فیلم آشفتگی که احساس می‌کنم هر سه انتخاب سه فرم مختلف بودند و من از هر سه انتخاب راضی بودم؛ منتها من هیچگاه از خودم راضی نیستم و روز رضایتم را روز مرگم می‌دانم و سعی می‌کنم روز به روز بهتر شوم.
وی درباره مهم بودن گیشه برایش و اینکه الان بازیگران برای دستمزدهای بیشتر به مسابقات تلویزیونی هم تن داده‌اند، گفت: هر بازیگری هر جوری که استراتژی‌اش باشد در انتخابش آزاد است. از سوی دیگر من بیشتر توانم را متمرکز بر سینما کردم. همانطور که برنامه‌ریزی قبلی‌ام هم این بود برای سال‌های آینده برنامه بهتری هم دارم و امیدوارم هرسال با کارهای نوتری در سینما باشم.
رادان با اشاره به اینکه برای هر بازیگری، نقش مهم است و اینکه مکمل یا اصلی باشد، مهم نیست، گفت: من از بین پیشنهادهایم کار را انتخاب می‌کنم و در فیلم کنعان هم نقش مکمل داشتم. ترکیبمان با صدیقیان هم خیلی کار خوبی از آب درآمد.
رادان اظهار داشت: در ورزش تکواندو افراد در 25 سالگی بازنشسته می‌شوند و قهرمانان بین 19 تا 21 سالگی هستند. ما 6 ماه تمرین داشتیم و من هم رویای فیلم ورزشی را سال‌های سال دنبال خودم می‌کشم و المپیک آتن یادم است که این فکر را داشتم و فیلم میلاد جرقه‌ای بود که احساس کردم می‌توانم این کار را انجام دهم و امیدوارم در اکران عمومی هم مردم آن را دوست داشته باشند.
صدرعاملی دراین باره گفت: به نظر من آقای رادان نقش مکمل نیستند. به نظرم باید از کلیشه قهرمان و ضدقهرمان دوری کنیم و من می‌خواستم زندگی این دو قهرمان را با هم و قدری با فاصله جلو بروم.
وی درباره ممیزی کار پاسخی نداد.
کوروش رجلی، مشاور و مربی تکواندو نیز در این نشست عنوان کرد: اتفاق خیلی بزرگی در ورزش ما در سینما افتاد که زندگی قهرمانانه تکواندوکاران را به تصویر بکشیم. سختی‌های زیادی کشیدیم. قبلا هم صحبت شده و در این کار به خوبی نشان داده شده است. حقیقت امر این است که هر دو بازیگر، یعنی بهرام رادان و مهرداد صدیقیان آمادگی خوبی داشتند؛ منتها ورزش‌های بدنسازی و هوازی در زندگی شخصی شان با کار حرفه‌ای تکواندو دشوار است.

علیرضا شجاع نوری بازیگر نیز گفت: روزی که آقای صدرعاملی بزرگ به من گفتند که پسرشان می‌خواهد فیلم بسازد، گفتم کاری برای دوستی انجام بدهم و شاید هم سوخت شود؛ منتها در ابتدای کار متوجه شدم که میلاد واقعا یک فیلمساز است و می‌داند که چه چیز می‌خواهد و من خیلی خوشحالم که شاهد تولد یک فیلمساز متفاوت در سینمای ایران هستم که از این پس فکر می‌کنم فیلم‌های خوبی از او ببینیم.
پیمان شادان‌فر مدیر فیلمبرداری نیز با اشاره به سخت بودن کار ورزشی در فیملبرداری گفت: از دوستان زیادی کمک گرفتیم و الان هم به این اتفاق رسیدیم.
امیرمهدی ژوله نیز عنوان کرد: من میلاد را از سال‌ها پیش می‌شناسم و شاهد کارهای زیادش بودم و همیشه هم به او می‌گفتم همه دارند فیلم می‌سازند تو چرا فیلم نمی‌سازی. الان خوشحالم که بالاخره کار نو و متفاوتی کرد.
فرشته حسینی بازیگر بستکتبالیست این فیلم نیز گفت: من از 15 تا 17 سالگی بسکتبال بازی می‌کردم و همین اتفاقی که برای ترگل افتاد برای من هم افتاد. می‌خواستم در مسابقات شرکت کنم و به نوعی به من اجازه ندادند. مسئله ورزش بانوان خیلی برای من مهم بود و خودم همیشه در رشته‌های مختلف ورزش زیاد می‌کردم.
میلاد صدرعاملی درباره اینکه شخصیت مرتضی در فیلم به کدام یک از شخصیت‌های ورزشی چون بهداد سلیمی، کیانوش رستمی و آرش میراسماعیلی شبیه است، گفت: شبیه هیچ کدام نیست. همه شخصیت‌های فیلم ساخته ذهنم بود و تنها در بخش ورزش دختران و اتفاقاتی که برای ترگل فیلمنامه من می‌افتاد وامدار اتفاقات واقعی بودیم. یک گروه سه نفره به مسابقات بین المللی رفتند و سال‌ها تیم ملی ما با حجاب نمی‌توانست به مسابقات جهانی برود؛ چون فدراسیون جهانی اجازه نمی‌داد؛ اما در دوره‌ای سه دختر با حجاب بدون اجازه فدراسیون به مسابقات می‌روند و بعد این خبرساز می‌شود و نماینده فدراسیون این اجازه را برای ورود ورزشکاران مسلمان باحجاب به مسابقات می‌دهد.
محمدرضا صدرعاملی فیلمنامه‌نویس نیز گفت: قاعده خاصی برای تحول شخصیت‌های فیلم نداریم. اینکه آدم‌های بد به آدم‌های خوب تبدیل شوند یا آدم‌های سرخورده، خوشحال و شاد شوند، شاید قدری تحول درونی‌تر باشد و آدم‌ها پیش خودشان از خود راضی باشند. به نظر من همه کاراکترها در نهایت پیش خودشان از خود رضایت دارند و این از تحول بهتر است.
مهرداد صدیقیان در بخش دیگری درباره سخت‌ترین بخش بازی‌اش گفت: سکانس فینال برای انتخابی المپیک سخت‌ترین بخش بود. یادم می‌آمد که من از پله هم نمی‌توانستم دیگر بالا پایین کنم و غیر از راه رفتن کار دیگری نمی‌توانستم انجام دهم. در نشست و برخاست خیلی مشکل داشتم و زانوهایم تحت فشار بود. من خیلی ورزش می‌کردم ولی تکواندو خیلی تخصصی و عمده فشار روی پاها و زانوها است و من در طول فیلمبرداری تا پایان به دلیل فشار ورزشی پنج کیلو وزن کم کردم. در سکانس آخر بین برداشت‌ها قند خونم پایین می‌آمد و مدام سرگیجه داشتم. مدام خوراکی‌های شیرین می‌خوردم تا بتوانم ادامه دهم. 
رادان نیز در این باره گفت: در فیلم‌های ورزشی بین پلان‌ها وقفه ایجاد می‌شود. ما گاهی اوقات برای عوض کردن نورها و گریم مجبور بودیم بین پلان‌ها صبر کنیم. یک بار باید گرم می‌کردیم و بعد که قرار می‌شد مقداری وقتمان صرف چیزهای دیگر شود باید سرد می‌شدیم و دوباره گرم و سرد و این اتفاق بدن را خیلی ضعیف می‌کند. این دوران خیلی سخت بود و ماجرای جسمی خیلی روی روحمان تأثیر گذاشته بود. من فرد آرامی هستم و سعی می‌کنم همه جور بسازم ولی به دلیل فشار جسمی حتی روحیه من هم ضعیف شده بود. یک جاهایی که مثلا کات می‌دادند برای تغییر نور و وقفه، احساس می‌کردم که واقعا یک جهنم و کابوس دوباره گرم کردن است. بنابراین کار ما خیلی نسبت به کارهای متداول این سال‌ها متفاوت بود.
صدرعاملی درباره اشاره فیلم به بازی ورزشکاری که با ورزشکار رژیم صهیونیستی بازی داشت، گفت: سعی کردم فیلمم درباره رنج‌های بازیگران در مسیر قهرمانی باشد. مسابقه جهانی و المپیک خیلی مهم بود و شاید مردم ندانند چه مسیری را ورزشکار طی کرده تا به اینجا برسد. فیلم من تصویرگر این رنج‌هاست و در ایران هم سعی کردیم مشکلات بومی‌سازی شود و از سینمای جهان فاصله بگیریم. به هر حال بازی با رژیم صهیونیستی و مسائلی هم که برای بازیگران پیش می‌آید، طبیعی است.
انتهای پیام/