بزرگنمایی:
با اعلام نظر دو نفر از نویسندگان حاضر در فهرست رای گیری برای انتخاب«آتیه داستان ایرانی» ابهامات پیرامون این رویداد بیشتر شده است.
به گزارش تبسم مهر در آستانه روزهای پایانی داوری جایزه ادبی جلال آل احمد، طی روزهای گذشته بنیاد شعر و ادبیات داستانی با انتشار فراخوانی هبر از اجرای برنامه‌ای با عنوان «آتیه داستان ایرانی» به عنوان بخش ویژه یازدهمین دوره جایزه جلال آل احمد کرد که بر اساس آن و بر مبنای یک نظر سنجی اینترنتی از میان 20 نویسنده جوان معرفی شده در این فهرست، نویسنده پرآتیه و به اصطلاح خوش‌اقبال ادبیات داستانی معاصر ایران معرفی خواهد شد.
بر اساس آنچه در متن فراخوان این اقدام منتشر شد، این 20 اثر شامل نویسندگانی با سمن کمتر از 40 سال است که هر کدام اثری داستانی با محوریت هویت انقلابی، دینی وملّی نوشته‌اند یا برگزیده یا تحسین‌شده رویدادهای ملی ادبی ایران هستند و آثارشان دیده و خوانده شده است. این نام‌ها پس از صدها نفر ساعت کار رصد از سوی بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان شناسایی شده‌اند.
با این وصف این فهرست و اسامی بعضا عجیب موجود در آن پس از انتشار خالی از حواشی نبود. محمد سرشار یکی از نویسندگان این فهرست با وجود اینکه پیش از انتشار رمان تازه‌اش در سال جاری، در مجامع ادبی کمتر با عنوان نویسنده و فعال ادبی و بیشتر در قامت مدیر فرهنگی شناخته می‌شود، با انتشار متنی در فضای مجازی ضمن انصراف تلویحی خود از این رویداد خواست تا مخاطبان این رویداد به جای وی به محمد علی جعفری و مصطفی رضایی رای داده شود.
ابراهیم اکبری دیزگاه نویسنده و سردبیر سابق مجله ادبی بنیاد شعر و ادبیات داستانی نیز در نامهای خطاب به مهدی قزلی با اعلام انصراف از حضور در این رویداد عنوان کرد: شاید برای همه ما اهالی ادبیات داستانی مفید باشد؛ نویسنده‌ای که آینده و آتیه را در معاد می‌بیند، باید مدام به قیام و بازگشت فکر کند؛ قیام در مقابل خدا و بازگشت به سوی او! ولی من اکنون در فکر فرارم؛ «فَفِرُّوا إِلَی اللَّه» (ذاریات/50) پس آتیه و آینده من همین الان است؛ الانی که دارم برمی‌گردم، قیام می‌کنم و فرار!»
با این همه از مدیران بنیاد ادبیات داستانی اعم از مهدی قزلی مدیر عامل و میثم امیری سردبیر مجله ادبی الف‌یا و مسئول امروز برنامه‌های ویژه(طرح و برنامه) بنیاد درباره این فهرست و نحوه انتخاب آن اظهارنظری نکرده و تلاش ر نیز برای کسب توضیحاتی از آنها در این زمینه ناموفق بوده است.
در عین حال پیش از این نیز در بخش خصوصی جایزه‌ای ادبی به صورت دوسالانه و با عنوان چهل با هدف بررسی و معرفی برترین داستان‌نویس ایرانی که رنج سنی 35 تا 40 سال داشته و حداقل سه اثر داستانی منتشر کرده باشد نیز در دو دوره برگزار شده است.
آنچه در این فهرست طی روزهای پس از انتشار آن قابل اهمیت بوده است چگونگی انتخاب این اسامی است که به نظر می‌رسد نامهای حاضر در آنها با آنچه درباره آن صحبت شده فاصله دارد. نگاهی به آثار منتشر شده از سوی نویسندگان جوان کشور با موضوع انقلاب اسلامی، دفاع مقدس، و نیز با موضوعات دینی و ملی در سال‌های اخیر به ویژه توسط زنان ناشر و نیز آثار منتشر شده در میان ناشران مستقل و خالی بودن اسامی این نویسندگان در این فهرست و چرایی انتخاب تنها 20 نویسنده برای این رای‌گیری و حتی کلی و مبهم بودن اصول و معیارهای انتخاب افراد برای حضور در این فهرست، این اقدام فرهنگی و برگزاری آن را با ابهام روبرو کرده و ناکام گذاشته است.
روز گذشته در تحلیلی در این زمینه یادآور شده بود انتخاب نویسنده‌ای به عنوان آتیه داستان‌نویسی ایران بر مبنای چند کار که در اختیار ماست و قضاوت در این زمینه که آیا در آینده این فرد کاری اساسی در ادبیات انجام خواهد داد یا نه، چیزی است شبیه ماموریت غیرممکن. بارزترین نمونه اش در وطن خودمان ابراهیم گلستان است که در جوانی آثاری نوشت که هنوز هم در زبان فارسی بی رقیب اند، اما نخواست یا نتوانست همان مسیر را ادامه دهد و نیم قرنِ اخیر هیچ اثری از او ندیده ایم. یا نمونه بهتر و مربوط تر، مصطفی مستور است که «استخوان خوک و دست‌های جذامی او» یکی از نوید بخش ترین رمان های تاریخ زبان فارسی است، اما کارهای بعدیِ او در مقایسه با خودش کارهای ضعیفی است.