بزرگنمایی:

تبسم مهر - تاسیس یک نهاد اجرایی متولی رصد کنشهای تحریمی و طراحی اجرا و پیگیری پروژه‌های ضد تحریمی در داخل دستگاه اجرایی اولین کاری است که باید با برجام کرد.

- اخبار اقتصادی -
به گزارش خبرگزاری تسنیم ، علت عدم واکنش ایران به تشدید مجدد تحریم‌ها توسط آمریکا را نمی‌توان صرفا به " ناتوانی" تقلیل داد. قبل از " ناتوانی"، " ندانستن" و " تمایل نداشتن" هم باید مورد مداقه قرار گیرد.
حقیقت ان است که متاسفانه در بسیاری موارد اساسا حتی بعد از ظهور نتایج کنش تحریم گر، سیاستگذار ایرانی اطلاعی از کنش اعمال شده ندارد. به بیان دیگر پیش بینی کنش پیش کش، در بسیاری از موارد حتی بعد از وقوع کنش تحریمی هم مجری یا سیاستگذار اطلاعی از اصل کنش اعمالی، نقطه اثر و از این هر دو مهمتر وزن آن در جعبه سیاست طرف مقابل ندارد. مثالها در این زمینه متعدد، تلخ و تاسف بار است.
محاذی اثر گذاری VAT دبی در نقشه ارزی ایران، جمعی از اقتصاددانان حوزه ارز اثر این عامل جدید و وزن آن را درک کردند و به صورت فورس ماژور به اطلاع معاون ارزی وقت بانک مرکزی( بعنوان نزدیک‌ترین لایه فنی به سیاست ارزی) رساندند. واکنش آن بود که" آخرش یک ٥ درصد اضافه می‌شود دیگر، خیلی حیاتی‌تر از این حرفها اجلاس بعدی پلنری FATF است"
تا امروز که ١٥ ماه از آن جلسه می‌گذرد تغییری در وضعیت پرونده ایران در پلنری رخ نداده اما ترکیب VAT با بعضی سیاستهای داخلی کار را به جایی رساند که شش ماه بعد از آن ملاقات حسابهای حجیم فعال ایرانی در دبی تنها دو حساب بود!
شبیه این مثال غمبار را می‌توان درباره کاتسا، دامنه اثر تحریم نفتی دور جدید، جنس اثر تحریم دور جدید بر لایو کانترهای بانک مرکزی و مانند آن دید.
چرا در تحریم شده‌ترین کشور تاریخ، بی اطلاعی مقامات فنی به عنوان یک ضعف بروز می‌کند؟
به زعم من کشور ایران از نداشتن یک چشم رصد کننده و تحلیل گر نزدیک یا چفت شده با اجرا شدیدا رنج می‌برد.
به تعداد سازمان‌ها و نهادهای ایران کمیته ضد تحریم وجود دارد پس چرا از بی اطلاعی سخن می‌گوییم؟
اولا عمده این کمیته‌ها و ستادها و میزها، از جنس رصد هستند نه تحلیل مبتنی بر راه حل.
ثانیا آن دسته کمیته هایی که علاوه بر تحلیل راه حل دارند عموما بدلیل ضعف دانش اقتصاد یا مالی ( بر حسب مورد) از ارائه راه حل غیر شعاری و واقعی دورند.
ثالثا آن دسته کمیته ای که راه حل واقعی دارند عموما دور از دستگاه‌های اجرایی هستند و جنس رابطه شان با مقام اجرایی از جنس اقناع در طی زمان است حال آن که در شرایط تحریم اساسا زمان محدود است و اقناع نا ممکن و بازخورد گیری توام با اعتماد برای تصحیح و اعمال مجدد یک سیاست نشدنی.
در واقع اولین کاری که باید با برجام کرد اساسا ربطی به برجام یا مذاکره یا مقاومت ندارد اما بسیار فوری‌تر و مهم‌تر از اینهاست؛ تاسیس یک نهاد اجرایی متولی رصد کنش‌های تحریمی و طراحی اجرا و پی گیری پروژه‌های ضد تحریمی در داخل دستگاه اجرایی با دیدگاهی کل نگر نسبت به متاثرین حلقه‌های تحریم اعم از بانک مرکزی، وزارت نفت، پتروشیمی ها، بودجه دولت، بخش خصوصی، مثلا در سطح معاونت رییس جمهور یا دبیرخانه شورای امنیت ملی.
این نقش را در حدی ستاد تدابیر ویژه در دور قبل انجام می‌داد هر چند که مفهوم عمل در آن بسیار پررنگ‌تر از رصد بود.
* مجید شاکری
انتهای پیام/