بزرگنمایی:

تبسم مهر - حجت الاسلام دلپذیر در نشست نسبت سنجی حکمت عملی با سیاست عملی در اندیشه فارابی گفت: ارتباط و تعامل دو طرفه ای بین حکمت عملی (سیاست علمی) با سیاست عملی وجود دارد.

به گزارش خبرنگار مهر ، هجدهمین جلسه کارگروه علمی حکمت عملی مجمع عالی حکمت اسلامی با موضوع نسبت سنجی حکمت عملی با سیاست عملی در اندیشه فارابی با ارائه حجت الاسلام جواد دلپذیر و با حضور اعضای گروه در مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد.
دلپذیر در این نشست گفت: فارابی، صنایع را بر اساس نحوه انجام آنها به عملی و نظری تقسیم می‌کند. از این منظر، صنعت عملی صنعتی است که پس از کامل شدن، انجام آن صنعت، به انجام فعلی از افعال است. استفاده از تجربیات غیریقینی تنها جزء یا یکی از اجزای اصلی شکل‌گیری این صنایع است و ازاین‌رو تجربی نیز نامیده می‌شوند.
وی افزود: در مقابل، صنعت نظری صنعتی است که انجام آن صنعت، به استعمال قیاس است. گاه موضوع یک صنعت نظری و عملی واحد است و بین آنها ارتباطاتی برقرار است. از این جمله است، سیاست علمی (فلسفه سیاسی) که جزئی از علم برهانی حکمت عملی است که موضوعی مشترک با سیاست عملی به مثابه یک صنعت عملی دارد.
دلپذیر در ادامه سخنانش گفت: ارتباط و تعامل دو طرفه ای بین حکمت عملی (سیاست علمی) با سیاست عملی وجود دارد. از طرفی، سیاست علمی روش‌های برهانی برای اداره صحیح جامعه را در اختیار حاکم می‌گذارد و در نتیجه حکومت او به یک حکومت فاضله که سعادت شهروندان خود را تأمین می‌کند، تبدیل می‌شود. بنابراین سیاست عملی برای رهبری سعادتمندانه جامعه به حکمت عملی نیازمند است.
این پژوهشگر در ادامه سخنانش گفت: از طرف دیگر سیاست عملی می‌تواند معین حکمت عملی باشد. به این صورت که اولا می‌توان از نتایج حاصل از سیاست عملی استفاده کرده و قضایایی یقینی از سنخ تجربیات ساخت و این نتایج برهانی را در حکمت عملی به کار گرفت. ثانیا: غایت حکمت عملی، سعادتمند شدن مردم است و این محقق نخواهد شد مگر آنکه حکومت فاضله ای در جامعه ایجاد شود و حکمت عملی را در جامعه به اجرا برسند. برای این منظور، حاکم باید توانایی پیاده سازی حکمت عملی در جامعه را داشته باشد.
عضو هیئت علمی گروه حکمت عملی مجمع عالی حکمت اسلامی بیان کرد: برای تحقق این امر، او نیاز به تجربه کافی در امور مدنی دارد. سیاست عملی که علمی تجربی است، می‌تواند حاکم را در این زمینه یاری رساند. همچنین یکی از مهم‌ترین وظائف رئیس جامعه تعلیم و تأدیب مردم برای راهیابی آنها به سعادت است. برای انجام این مهم، لازم است حاکم علاوه بر تسلط بر حکمت عملی، واجد توانایی‌های دیگری نیز باشد. از جمله این توانایی‌ها، قدرت او بر اقناع مردم و تأثیرگذاری انگیزشی بر آنهاست. سیاست عملی رئیس بر تمکن بر این توانایی‌ها مدد می‌رساند.