بزرگنمایی:

تبسم مهر - حسن عسکری کارگردان نمایش «شهر تنهایی من» در یادداشتی درباره دلایل روی صحنه بردن این اثر نمایشی و مشکلاتی که برای اجرای تئاتر وجود دارد، سخن گفت.

به گزارش خبرنگار مهر ، «شهر تنهایی من» به کارگردانی حسن عسکری این روزها در خانه نمایش اداره تئاتر روی صحنه است که کارگردان نمایش به بهانه اجرای این اثر نمایشی یادداشتی را نوشته و در آن درباره ویژگی‌های کار و مشکلات اجرای تئاتر در ایران سخن گفته است.
در یادداشت کارگردان آمده است:
«نمایش «شهر تنهایی من» قصه تنهایی انسان هایی است که در بند تنهایی خویشند؛ در جستجوی راهی برای رهایی از این میله‌های بتونی زندگی امروزی و به اصطلاح مدرنیزه اند. افرادی که به آزادی می‌اندیشند در حالی که آزادی را از دیگری گرفته اند. غرق در روابطی که ریشه در افکاری دارد که یک فرد در اجتماع امروزی با معماری زیبا برای خود بنا کرده و همگان را وادار می‌کند تا از آن لذت ببرند و به آن احترام بگذارند، قوانین آن را بپذیرند و الگوی زندگی خود کنند در حالی که خود از قوانین دیگری تبعیت می‌کند.
قصه انسان هایی که عاشقانه یکدیگر را دوست دارند اما یکی از آن 2 عاشقانه دیگری را. قصه پنهان واقعیت ها، قصه معصومیت‌های از دست رفته، قصه از بند رستن، ویرانی، انتقام، ایثار، عصیان. اما در جهان این نمایش کسی طغیان می‌کند ...
میله‌های قفس بتونی محسور در آن را می‌شکند، تمام این قوانین را به کناری می‌نهد تا خویشتن فراموش شده اش را بازیابد. در پی ساختن شهری که خود قوانینش را بنویسد، پای در راهی می‌گذارد که پایانش نامعلوم است.
به عنوان یک کارگردان نوپا و دانشجوی بازیگوش نمایش به دنبال دغدغه‌های اجتماع خود در پی خلق اثری بودم که گوشه ای از دردهای اجتماعم را اندکی بازگو کنم یا بتوانم اندک مرحمی باشم بر زخمی.
متن‌های بسیاری را مطالعه کردم اما آن ویژگی را که به دنبالش بودم، نداشت. اجرایی داشتم در سالن ایرانشهر به کارگردانی استاد هادی مرزبان هم‌بازی خانم نوشین تبریزی بودم و روزی از ایشان درخواست کردم اگر نمایشنامه ای دارند برای اجرا پیشنهاد کنند که ایشان «شهر تنهایی من» را با توجه به معیارهایی که برایشان توضیح دادم پیشنهاد کردند. «شهر تنهایی من» به قلم زیبای نوشین تبریزی بر گرفته از «خانه عروسک» هنریک ایبسن است.
در اولین خوانشم از متن مجذوب قلم و ساختار دراماتیک زیبای نمایشنامه شدم که با موافقت خانم تبریزی متن را اردیبهشت ماه به خانه نمایش ارایه دادم و بعد از حدود پنج ماه از آبان ماه تمرینات نمایش را با همکاری دوستان آغاز کردم، شرایط دشواری را سپری کردم از شروع تمرینات تا پایان، همانطور که گفتم اجرای نمایش در سرزمینم مانند کندن یک کوه با ناخن است.
اجرای یک نمایش در کشورم هفت خان دارد که اولین آن یافتن نمایشنامه ای بر مبنای توان اجرای آن در امر گرفتن مجوز از سازمان، تایید متن از سالن مورد نظر انتخاب بازیگر و پروسه‌های تمرین، بازبینی و اجرای آن است. در اجراهای بسیاری در سالن‌ها و گروه‌های حرفه ای به عنوان بازیگر، دستیار کارگردان و مدیر صحنه فعالیت داشتم اما کارگردانی تجربه ای است خاص و دشوار که هزینه هایی مادی و غیرمادی در بردارد و چه بسا جبران ناپذیر. کاش شرایط جور دیگری بود.
اما به هرحال می‌شود هر آنچه در ناخودآگاه شکل می‌گیرد، مانند نام نمایشنامه در اجرای این اثر تنهایی را در درون استخوانهایم با تمام وجود احساس کردم، تمام سختی‌ها سپری شد تا به اجرا برسیم؛ اجرایی بی ریا و صادقانه و با کمترین امکانات.
اما در آخر، تنهایی را می‌شود در پایان این اجرا بین دیدگان و تشویق تماشاچیان قسمت کرد.
با آرزوی بهترین روزها برای هنر نمایش در سرزمینم ایران ... .»
محسن علیمحمدی، نجمه صفایی، مینو ملکی، حسن عسگری بازیگران نمایش «شهر تنهایی من» هستند که تا 24 بهمن ماه در خانه نمایش اداره تئاتر روی صحنه می‌رود.