بزرگنمایی:

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید مهدی واعظ موسوی پیرامون تاثیر وجوه اخلاقی و شخصیتی رسول اکرم(ص) بر جامعه و قوم مسلمان در زمان ایشان اظهار کرد: خوبی‌ها خاصیتی دارند که حتی انسان‌هایی که «خوب» نیستند و «خوبی» نمی‌کنند، چه بسا «خوبی» را شناخته و درک می‌کنند؛ حتی کسانی که نمی‌توانند پاسخ محبت و خوبی را بدهند، اما آن را درک می‌کنند؛ چون قرآن می‌فرماید: «فالهمها فجورها و تقواها...». خداوند «فجور» و بدی‌ها و تقوا و خوبی‌ها را به انسان القا کرده؛ لذا انسان هردوی آن‌ها را می‌شناسد و نرم‌افزار وجودی او به گونه‌ای طراحی شده که خوبی و بدی را شناسایی می‌کند.

وی عنوان کرد: بسیاری از انسان‌ها را در زمان خود می‌بینیم که موفق به خوبی‌ها نیستند؛ ولی خوب‌ها و خوبی‌ها را دوست دارند، آن‌ها را منکر نبوده و اعتراف دارند که موفق به خوبی نیستند. لذا پیغمبر اکرم(ص) آن‌قدر انسانی و فطری عمل می‌کرد که هرکس چشمش به آن حضرت می‌افتاد، به واقع اگر بی‌غرض و بی‌مرض بود، جذب وی می‌شد.

این کارشناس مذهبی خاطرنشان کرد: یکی از اشتباهات آن است که ما خوبی‌ها را فریاد می‌کنیم؛ در حالی که خوبی‌ها نیاز به فریاد نداشته، بلکه نیازمند عمل هستند، باید به منصه ظهور نشسته و دیده شوند و زمانی که لباس عمل می‌پوشد، جذابیتش صدبرابر خواهد شد. پس هنر پیغمبران آن بود که هرآنچه به مردم می‌گفتند، خود مجسمه عمل آن بوده‌اند. همان‌گونه که امیرالمومنین(ع) در نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «کسی را به چیزی امر نکردم، مگر آن که قبلا خود آن را انجام دادم». پس زیبایی و عظمت پیامبران به این خاطر است.

واعظ موسوی با تاکید بر این که آنچه چشم انسان را خیره می‌کند، تجسم عمل است، خاطرنشان کرد: گاهی آن‌قدر از عمل فاصله گرفته‌ایم که آنچه درمورد پیامبران می‌خوانیم، افسانه به نظر می‌رسد. بنابراین، همین نکته است که موجب می‌شود پیام پیامبر(ص) در مدت کوتاهی فراگیر ‌شود و به‌ نظر من، یکی از فاکتورهای مهم، همین عملی بودن و تبدیل گفتنی‌ها به عمل است که جای خود را باز می‌کند.

معرفی پیامبر(ص) از دیدگاه قرآن

وی پیرامون معرفی و توصیف رسول اکرم(ص) از نگاه قرآن گفت: قرآن کریم آیات زیادی در توصیف و معرفی پیامبر(ص) دارد و یکی از وسیع‌ترین توصیفاتی که خداوند درمورد آن حضرت کرده، آن است که می‌فرماید «انک لعلی خلق عظیم»؛ «تو بر اخلاق بزرگی هستی». گویا اخلاق مرکب راهواری است که پیامبر(ص) بر پشت آن سوار شده و می‌تازد. این آیه نشان‌دهنده آن است که مهار اخلاق در دست آن حضرت بوده و این‌گونه در اخلاق رشد کرده و معالی و مکارم اخلاق را در خود ایجاد کرده است. پس این امر فرانگری پیامبر(ص) را می‌رساند.