بزرگنمایی:

تبسم مهر - تداوم معضلات اعزام‌های بی‌حساب و کتاب در تکواندو و سکوت مسئولان فدراسیون باعث شده تا برخی سودجویان همچنان به تاخت و تاز خود در این عرصه ادامه دهند.

به گزارش خبرنگار مهر ، بحث اعزام ورزشکاران به تورنمنت‌های آزاد در کشورهای مختلف، مدتهاست در تکواندو باز شده و با رانت هایی از داخل تکواندو خیلی از افراد به دنبال رسیدن به اهداف خود از این راه هستند.
اینکه رفتن به تورنمنت خارجی باید قانونمند شود یک بحث است و اینکه نظارت بر اجرای این قانون چگونه باشد بحث دیگری است. در این خصوص افراد متولی دو دسته اند. دسته نخست آنهایی هستند که معتقدند تورنمنت آزاد است و نیاز به فدراسیون و مجوز شورای برون مرزی وزارت ورزش ندارند. این دسته افراد با انتشار خبر اعزام خود در گروه‌های مجازی نسبت به جذب تکواندوکار اقدام کرده و به راحتی کار خود را می‌کنند و به کسی هم حساب و کتاب پس نمی‌دهند. البته معتقدند مبلغ دریافتی آنها مناسب است و صداقت دارند و می‌گویند سود اندکی دریافت می‌کنند.
دسته دوم افرادی هستند که به دنبال اخذ مجوز شورای برون مرزی هستند و از این راه کار خود را مثلا قانونی پیش می‌برند. این گونه افراد فکر می‌کنند که این مجوز «حکم عصای موسی» را دارد و می‌توانند به واسطه آن هر مبلغی دریافت کنند. به اسم هتل پنج ستاره در هتل هایی کیفیت پائین تکواندوکار را اسکان می‌دهند و از همه فاجعه بار‌تر آنکه در جریان مسابقات هزینه کرایه «هوگوی الکترونیکی» را نیز می‌گیرند. «هوگو»یی که از سوی میزبان در اختیار همه شرکت کنندگان قرار می‌گیرد.
در این خصوص باید متذکر شد که اخذ مجوز شورای برون مرزی شرایط خاص خود را دارد. نکته با اهمیت و نادیده گرفته شد اینکه برای اعزام یک تیم مجوز را برای شخص صادر نمی‌کنند و باشگاه می‌تواند با رعایت برخی ضوابط این مجوز را دریافت کند. مجوز شورا با توجه به تعداد نفرات اعزامی، یک یا چند نماینده وزارت ورزش را به عنوان همراه در پی خواهد داشت. البته احتمال اینکه فدراسیون مجوز اعزام گرفته و مسئولیت اعزام را به شخص خاصی داده هم وجود دارد که در این مورد باید بگویم اگر در تکواندو چنین اتفاقی افتاده باشد که صدای فاجعه آن بلندتر از هر زمانی خواهد بود.
حال سئوال اصلی اینجاست که شورای برون مرزی برای باشگاهی که توانایی اعزام تکواندوکار به یک تورنمنت برون مرزی را ندارد بر چه اساسی مجوز صادر می‌کند؟ وقتی قرار است هزینه‌های صفر تا صد اعزام را خود ورزشکار تقبل کند، چرا باید باشگاهی دیگر از این موقعیت استفاده کرده و افتخارات احتمالی هم به نام این باشگاه ثبت شود؟
سئوال مهمتر آنکه چرا باید هزینه نماینده وزارت ورزش از جیب ورزشکار پرداخت شود؟ آیا نماینده وزارت ورزش می‌داند که هزینه پرواز، هتل، چند صد دلار یا همان پول توجیبی از جیب کسانی تامین می‌شود که خود به زحمت هزینه‌های سفر را مهیا کرده اند؟ پدری که به زحمت به امید کسب افتخار و پیشرفت فرزندش هزینه سرسام آور را تامین می‌کند، با کدام منطق باید بخشی از هزینه فوق را پرداخت کند.