بزرگنمایی:

تبسم مهر - مریم حسینیان معتقد است برای معرفی نویسندگان جوان در فضای شلوغ امروز به جوایز ادبی نیازمندیم

مریم حسینیان نویسنده و داور نخستین دوره جایزه جمالزاده در گفتگو با خبرگزاری مهر با اشاره به کیفیت آثار ارسال شده به بخش آزاد این جشنواره گفت: بعد از اتمام خوانش آثار در گروهی که به همین منظور تشکیل شده پیام تبریک ارسال کردم چون جایزه ای که در آن بیش از 50 درصد آثار سطح متوسط به بالا داشته باشند موفقیت بزرگی کسب کرده است. سطح داستان‌ها به اندازه ای هست که نشان دهد شرکت کنندگان، حداقل دوره‌های کارگاهی داستان را گذرانده اند و داستان را می‌شناسند. داستان‌های قابل تاملی هم به این جایزه فرستاده شده که در جای خود پیرامون آن بحث می‌شود. امیدوارم جایزه جمالزاده سبب ساز دور هم جمع شدن طیفی از داستان نویسان تازه نفس شود.
حسینیان ادامه داد: دوره «داستان سفر میکند» گفتن‌ها گذشته و برای معرفی نویسندگان جوان به جوایز و جشنواره‌های ادبی نیازمندیم.
او پیرامون اهمیت برگزاری جوایز ادبی اظهار کرد: به طور کلی با نفس برگزاری جایزه ادبی ای که نگاه تخصصی داشته باشد موافقم چون در وضعیت فعلی دنیای ادبی، بحث معرفی نویسندگان و اثرشان در آینده و سرنوشت آن‌ها تاثیر بسیاری دارد. در حقیقت برگزاری چنین جوایزی تلاشی است که جوانان نویسنده در فضای پرترافیک و شلوغ ادبی امروز شناسانده شوند.
نویسنده رمان «ما اینجا داریم می‌میریم» ادامه داد: تعداد داستان نویسان جوان و حجم داستان‌های کوتاه بسیار زیاد است و ما نشریات و فضاهای تخصصی داستان کافی را برای معرفی این سطح وسیع نداریم به همین جهت برگزاری جایزه‌های داستانی با گروه کاربلدی که اتاق فکرش به شرکت کنندگان، اطمینان تخصصی بودن آن را می‌دهد یک اتفاق خوب است.
حسینیان، با اشاره به آفت جشنواره زدگی تصریح کرد: اگر چه برگزاری جایزه و جشنواره ادبی خوب است اما همه داستان نویس‌ها باید هشیار باشند که دچار آفت جشنواره زدگی نشوند. گاهی نویسندگان ما به نویسندگان جشنواره‌ها بدل می‌شوند و معمولا در دنیای ادبی سرنوشت خوبی هم در انتظارشان نیست.
وی افزود: جایزه ای مثل جایزه جمالزاده با محوریت اصفهان، معنا، مفهوم و تشخص خودش را دارد و وقتی متولیان آن از اصطلاح فرزندان جمالزاده یا خانواده جمالزاده برای همه پیوستگان به آن استفاده می‌کنند معلوم است که یک فکر پشت این جریان وجود دارد. اصفهان نیز به عنوان یکی از قطب‌های ادبی کشور نیاز داشت که متولی یک اتفاق داستانی باشد تا بتواند طیف‌های مختلف را دور هم جمع کند و یک اتفاق خوب را رقم بزند.
نویسنده رمانبهار برایم کاموا بیاور بر این باور است است که اگر اثر یک جایزه ادبی می‌تواند در همین خلاصه شود که برگزیدگان و دعوت شدگان به آن هنگامی که به خانه و شهرشان باز می‌گردند کوله باری از حس مثبت داستانی و انگیزه برای نوشتن داشته باشند. در واقع برنامه ریزی برای جمع کردن این افراد نیز باعث تقویت و رشد پتانسیل‌های کشف شده، می‌شود.
وی ابراز امیدواری کرد: امیدوارم دبیرخانه دائمی جایزه جمالزاده تشکیل شود چرا که یک دبیرخانه دائمی با فعالیت مستمر در طول سال می‌تواند برای داستان نویسان جوان منهای قضیه تقدیر و انتخاب فرایند کلی تعریف کند و به عنوان یک منبع مناسب و الهام بخش در کنارشان باشد.