بزرگنمایی:

تبسم مهر - یک عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد اظهار داشت: تعلیم و تربیت امری سهل و ممتنع است و مهمترین مشکل بر سر راه تعلیم و تربیت جدی نگرفتن تعلیم و تربیت است.

به گزارش خبرنگار مهر ، ششمین نشست از سلسله نشست‌های مطالعات اسلامی علوم انسانی، از سوی مرکز تخصصی طوبی با مشارکت مرکز مدیریت حوزه علمیه خراسان، دانشگاه فردوسی، دانشگاه باقرالعلوم(ع) قم و مجمع عالی حکمت اسلامی مشهد، با حضور اساتید خواهر و فرهیختگان حوزه و دانشگاه در مرکز تخصصی طوبی برگزار شد.
در این نشست‌ها موضوع مناسبات اسلام و علوم تربیتی با رویکرد مسأله شناسی توسط ابوالفضل غفاری، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد، مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
غفاری، تطور معنای فلسفه تعلیم و تربیت را از نگاه فلسفی در سه دوره هستی شناسی، معرفت شناسی و زبان شناسی تبیین کرد و گفت: بسته به رویکردها و علائق نظریه پرداز و با تلفیق این سه دوره دیدگاه‌های جدید و متعددی شکل می‌گیرد.
وی همچنین به رویکردهای مختلف در عامل تعیین کننده در فرایند تربیت، یعنی محیط (رفتارگرایی)، سرشت (طبیعت گرایی) و فرد(دینی) اشاره کرد.
عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی در ادامه توضیح مسأله بودن تعلیم و تربیت را امری سهل و ممتنع قلمداد کرد و بیان داشت: تعلیم و تربیت رایج و فراگیر است، اما فرایند و مکانیسم آن برای اکثریت ناشناخته است. مهمترین مشکل بر سر راه تعلیم و تربیت جدی نگرفتن تعلیم و تربیت است.
وی سپس به تبیین پیشنهادات خود در حوزه مسأله شناسی تعلیم و تربیت پرداخت و یادآور شد: از جمله مسائل حوزه تعلیم تربیت، این سؤال جدی است که موثر انسان است یا خدا که چهار رویکرد اساسی در پاسخ به این مسأله وجود دارد: نظریه ساعت ساز لاهوتی، رها شدگی وجود گرایانه، خداباوری توحیدی و نظریه اسنادها.
تشویق، گرفتار بودن تعلیم و تربیت میان سنت و مدرنیته، متناقض نما بودن تعلیم تربیت، عزت نفس معنوی، روش شناسی پژوهش در تعلیم و تربیت اسلامی.... مسائل دیگری بود که غفاری در ادامه به تشریح آنان پرداخت.