بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران-ایرناپلاس- «قانون مورفی» که از دوازدهم ماه جاری در سینماهای کشور به نمایش درآمده است، جدیدترین ساخته رامبد جوان است. زمان اکران این اثر به‌دلیل ترافیک آثار سینمایی به تعویق افتاد.

شاهین شجری‌کهن، منتقد سینما با اعلام اینکه «قانون مورفی» به یک جُنگ موزیکال تبدیل شده است، نقد آن را به رشته تحریر درآورده است.
«قانون مورفی» یک فیلم شاد و شنگول، متکی بر حرکت‌های دوربین، لوکیشن خوش‌آب و رنگ، موسیقی، رقص و تعقیب و گریز است. قصه و ساختار درونی منسجم ندارد و مسیر دراماتیکی را طی نمی‌کند. درواقع، نه قصه‌ای را روایت می‌کند نه سرگذشت یک یا چند شخصیت را باز‌گو می‌کند، اما از تزئینات و جاذبه‌های موسیقایی و بصری چیزی کم ندارد.
فیلمساز سراغ مواردی رفته که احساس کرده است مردم به خاطر آن بلیت می‌خرند. موسیقی پر سر و صدا، شوخی‌های تند قطره‌ای به‌خصوص حرکات موزون از فاکتورهای اصلی این فیلم هستند. با توهم زدن شخصیت اصلی که حشکیک می‌خورد و همه را رقصان می‌بیند، این فیلم بهانه‌هایی به‌دست می‌آورد که همه برقصند و با هم حرکات دیوانه‌وار انجام دهند. به نظر من یک فیلم کاملاً گیشه‌ایِ تجاری و یک کمدی بزن و بکوب است و به قصد این ساخته شده که مخاطب را به خوش‌باشی و فراموشی دعوت کند. به عبارت دیگر، همان کاری که رامبد جوان در «خندوانه» و در یک استودیوی بسته انجام می‌دهد، در «قانون مورفی» و در یک لوکیشن پرزرق و برقِ جذاب بسط داده و درواقع، فیلم به یک جُنگ موزیکال تبدیل شده است.
از لحاظ بازیگری، فیلم به امیر جدیدی راه نمی‌دهد که بخواهد کار خاصی انجام دهد. امیر جعفری و امیر جدیدی زوج بسیار نامتجانسی هستند که امیر جعفری مثل همیشه نقش یک کاراکتر فریادزنِ پرخاشگرِ عصبیِ دست به یقه را ایفا می‌کند و امیر جدیدی هم در یکی از معدود تجربه‌های کمدی محضش، یک کاراکتر بی‌دست و پا را بازی می‌کند. موضوع این است که قضیه فیلم آن‌قدر جدی نیست که بخواهید بازی‌ها را نقد کنید. این درواقع یک جور شیرین‌کاری و دورهمی موزیکال است که قرار است در آن بگوییم، بخندیم و به هر بهانه‌ای حرکات موزون دربیاوریم. اصلاً آن‌قدر جدی نیست که بخواهیم بازی امیر جدیدی را تحلیل کنیم، ولی به‌عنوان یک تجربه حرفه‌ای برای یک بازیگر کار برجسته‌ای نیست، نه از لحاظ تکنیکی که سکانس سختی داشته باشد و نه شخصیت تازه‌ای ساخته است. همه چیز را با نشانه‌هایی از پیش تعیین شده انتقال می‌دهد.
بازیگر شغلش این است که مورد توجه و در معرض پیشنهاد و محبوبیت باشد و اینکه مردم برایش بلیت بخرند. اگر از این زاویه نگاه کنیم، همان‌طوری که رضا عطاران الان تبدیل به یک برند شده است، این مسیر هم ممکن است جدیدی را بیش از گذشته مورد توجه مخاطب عام قرار دهد، کمدی‌های بیشتری به او پیشنهاد شود و عده بیشتری بلیت بخرند، اما از لحاظ تکامل و بلوغ حرفه‌ای قدمی در حاشیه جاده است، نه به جلو و نه به عقب.
یادداشت از شاهین شجری‌کهن، منتقد
**اداره کل اخبار چندرسانه‌ای**ایرناپلاس**
انتهای پیام /*