بزرگنمایی:

تبسم مهر - تهران- ایرناپلاس- زمانی که صحبت از کیفیت پایین آموزش می‌شود، تفکرات قالبی، انگشت اتهام را به سمت دانشگاه آزاد نشانه می‌گیرد. همین تفکرات قالبی به ما می‌گویند که دانشگاه‌های تراز اول از سیستم آموزشی خوبی برخوردار هستند و کیفیت پایین آموزش مربوط به زمانی است که دانشجو خود هزینه تحصیل را پرداخت می‌کند.

اگر نگاهی اجمالی به وضعیت برخی دانشگاه‌های سطح بالا و دولتی مانند دانشگاه شهید بهشتی تهران آن هم در رشته پزشکی بیندازیم، شاهد اتفاقاتی خواهیم بود که می‌توان گفت ناگوار و شاید پذیرفتن آن‌ها سخت باشد. قابل‌باور نیست که در کلاس‌های رشته پزشکی این دانشگاه، 150 نفر به‌طور متوسط حضور دارند. این در حالی است که حتی اگر شیوه آموزش را صرفاً سخنرانی مدرس و بدون هیچ تعاملی با دانشجو در نظر بگیریم، باز هم سه برابر ظرفیت مجاز آموزشی برای یادگیری است.
هرچند تصور می‌کنم در رشته حساسی مثل پزشکی که با جان انسان‌ها سر و کار دارد، شیوه سخنرانی محور، آن هم با جمعیتی حدود 150 نفر در هر کلاس، روش مناسبی برای آموزش نباشد و نیاز به تفکر، چاره‌اندیشی و بازنگری در سیاست‌های کلان آموزشی این دانشگاه‌ها دارد.
با توجه به اینکه دانشجویان این دانشگاه جزو نخبگان جامعه هستند (که در کنکوری که خود جای سؤال دارد و مارتونی نفس‌گیر برای جوانان محسوب می‌شود) توانسته‌اند رتبه کمتر از 500 کسب کنند، نمرات پایین آن‌ها چند فرضیه را برای من مطرح ساخت: یکی اینکه این دانشجویان به اندازه کافی باهوش نیستند، اما با توجه به موارد مذکور در همان لحظه اول این فرضیه رد شد. فرضیه دوم این بود که این دانشگاه معیارهای سخت‌گیرانه‌ای برای آموزش قائل می‌شود، اما سطح پایین دانش و سواد دانشجویان این دانشگاه فرضیه حاضر را نیز موردتردید قرار داد!
با این حال، نگاهی به آنچه در دانشگاه می‌گذرد، پرده از این موضوع برداشت. کلاس‌های شلوغ دانشجویان پزشکی و دانشجویی که خود مجبور است کتاب‌های خود را بخواند، اما طبق معیارهای اساتید سختگیر امتحان بدهد.
به‌راستی که کار دانشجو، جویای دانش بودن است، اما اگر مطالعه خودمحور به‌تنهایی کافی بود، اولاً نقش دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزشی چه می‌شود؟ ثانیاً اگر قرار بود هرکس خودش به‌تنهایی کتاب‌ها را بخواند و متخصص شود، الان ما با تعداد بی‌شماری متخصص خود خوانده در رشته‌های مختلف روبه‌رو بودیم که در نهایت با یک آزمون ارزیابی، مدرکی رسمی هم دریافت می‌کردند و در اینجا نقش و دلیل وجود دانشگاه‌ها و مؤسسات موردتردید قرار می‌گرفت.
این مسئله زمانی بیشتر آزار دهنده است که مخاطب آن دانشگاه بزرگ و صاحب نامی مانند دانشگاه شهید بهشتی باشد. برای بررسی این موضوع نگاهی اجمالی به آمارهای ذیل جالب به نظر می‌رسد: میانگین نمرات درس ژنیتال دانشجویان کلاس 146 نفری، 13.52 است که درصد قابل‌توجهی از آن‌ها با نمراتی عجیب مثل 8.78، 6.9، 8.57، و 9.77 نمره قبولی کسب نکرده‌اند. حال پرسش اساسی اینجاست، آیا وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، وزارت علوم و مجلس شورای اسلامی، چاره‌ای برای سیستم آموزشی این چنینی دارند؟ پزشکانی که از این سیستم آموزشی خارج می‌شوند، با جان چند نفر باید آزمون و خطا کنند تا حرفه‌ای را که در دانشگاه باید می‌آموختند، بیاموزند؟ خانواده‌ای که با هزاران امید، به این پزشکان مراجعه می‌کنند، باید در انتظار چه چیزی باشند؟ و ما جان خود را به تیغ چه کسانی می‌سپاریم؟ در این سیستم آموزشی، دانشجوها و خانواده‌های آن‌ها، چه حجمی از فشار روانی را باید تحمل کنند؟ چه بلایی سر سلامت روان این افراد می‌آید و این سیستم آموزشی چه سرمایه‌های روان‌شناختی را نابود می‌کند؟ آیا مسئولان دانشگاه، بی‌کفایتی مدیریت آموزشی خود را با سختگیری‌های بیش از حد در امتحان، و دادن نمره‌های عجیبی چون 8.78، 5 و ... جبران می‌کنند، یا به‌نوعی در حال انتقام‌جویی از دانشجویی هستند که نخبه این مرز و بوم است؟
و سؤالات دیگری که همچنان بی‌پاسخ می‌مانند؛ آیا جامعه ما به یک پزشک با سلامت روان نیازمند است یا پزشکی که با این حجم از تحقیر و فشار روانی، سلامت روانش به خطر می‌افتد؟ آیا تمام پزشکان ما که الان طبیب بالین ما هستند گذشته این‌چنین را پشت سر گذاشته‌اند؟ امیدوارم مسئولان امر پاسخی برای تمام این سؤالات داشته باشند و آگاه باشند که با بی‌توجهی و سهل‌انگاری، چه حجمی از سرمایه از دست خواهد رفت. امیدوارم که این دردنامه، تلنگری برای مسئولان کشور عزیزمان ایران باشد و خاطر مبارک کسی را آزرده نسازد...!
*دانشیار روان‌شناسی
**اداره کل اخبار چندرسانه‌ای**ایرناپلاس**
انتهای پیام /*