بزرگنمایی:

تبسم مهر - مهدی سبزعلی در گفتگو با ایسنا، با اشاره به ماجرای کنار گذاشتن کشتی پس از کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی1998 تایلند اظهار کرد: در دوران اوج آمادگی بودم که با تیم پتروشیمی قرارداد امضا کردم و قرار شد در لیگ کشتی بگیرم. در یکی از دیدارها به نوشهر رفتم اما در زمان بازگشت به تهران در جاده چالوس در حال رانندگی بودم که با یک ماشین از روبرو تصادف شدیدی داشتم که باعث شد 2 نفر فوت کنند و من نیز به کما بروم. در این حادثه که راننده روبرو مقصر بود شدیدا آسیب دیدم بطوریکه لگنم در رفت، زانویم درآمد و دنده‌ام شکست. بعد از آن پزشکان گفتند دیگر نمی‌توانی کشتی بگیری و این شد که کشتی گرفتن را برای همیشه کنار گذاشتم.
آخرین طلایی سنگین وزن کشتی فرنگی ایران در بازی‌های آسیایی افزود: بعد از آن بخاطر طلای بازی‌های آسیایی به همراه کشتی‌گیران دیگر مثل علیرضا حیدری، طیبی و علیرضا رضایی جذب شرکت ملی نفت شدم و پس از آن نیز به عنوان مدیر ورزش شرکت نفت فلات قاره به فعالیتم ادامه دادم. 16 سال است کار مدیریت ورزشی می‌کنم و خوشبختانه توانستم اقدامات بسیار خوبی را در زمینه مدیریت ورزشی به سرانجام برسانم.
وی در پاسخ به این سوال که آیا کشتی را دنبال می‌کند یا خیر گفت: کشتی را دنبال می‌کنم چرا که کشتی‌گیر بودم و این رشته را دوست دارم. الان کشتی‌ها خیلی راحت‌تر از قبل شده است. آن موقع اگر پا عقب می‌گذاشتیم فورا اخطار می‌گرفتیم و داوران سریع ما را 3 اخطاره می‌کردند. دائم فن می‌زدیم و کشتی‌ها خیلی زیباتر از الان بود. متاسفانه الان فقط همدیگر را هل می‌دهند تا امتیاز بگیرند و اصلا فن نمی‌بینیم.
سبزعلی خاطرنشان کرد: در حال حاضر که کشتی‌ها را می‌بینیم اصلا فن فرنگی نمی‌زنند، در صورتی که کشتی فرنگی بسیار زیبا است و فنون زیبایی دارد. در بین کشتی‌گیران حال حاضر فقط محمدعلی گرایی، کشتی‌گیری است که واقعا فنی است و روی تشک فن اجرا می‌کند. قبلا حمید سوریان یا پازاج که کنده می‌کشید یا اشکانی یا چمن گلی که به هر کسی سوبلس می‌زد، روی زمین می‌خوابید، کشتی‌های بسیار زیبایی می‌گرفتند. تمام زیبایی‌های فرنگی فنون پرتابی آن است اما امروزه خبری از آنها نیست.

فرنگی‌کار ایران در رقابت‌های جهانی 1995 و 1998 در ادامه، خاطر نشان کرد: خود من در فینال بازی‌های آسیایی 25 ثانیه مانده به پایان مسابقه مقابل حریف عقب بودم، اما دست از مبارزه نکشیدم و با یک بارانداز و یک سالتو برنده شدم و مدال طلا گرفتم، اما الان کشتی‌گیران خیلی راحت پا پس می‌کشند و کشتی‌هایشان را واگذار می‌کنند.
دارنده مدال‌های طلای بازی‌های آسیایی، برنز آسیا و طلای دانشجویان جهان با بیان این که از کشتی دور شده و کسی سراغی از او نمی‌گیرد، گفت‌: از جامعه کشتی دلخور هستم. چرا نباید سراغی از من بگیرند و من را به حال خود رها کنند؟ چرا نباید هیچ کسی بداند من کجا هستم و چه کار می‌کنم. چرا فقط در زمان بازی‌های آسیایی یاد من می‌افتند و می‌گویند که سبزعلی رکورددار سنگین وزن است؟ من حتی دعوتنامه از استرالیا داشتم که بروم و در آن جا سرمربی شوم، اما هیچ وقت حاضر نیستم که کشورم را رها کنم و به کشور دیگری خدمت کنم. اهالی کشتی می‌توانستند من را کمک کنند تا خیلی بیشتر از اینها در مدیریت ورزشی مثمرثمر باشم. من در جایگاهی هستم که می‌توانم به کشتی کمک کنم اما هیچ وقت از من کمکی نخواستند. قبل از عید با رضا لایق، دبیر فدراسیون کشتی و احد پازاج و حسن بابک صحبت کردم و قرار بود با پیشنهاد آنها عضو شورای فنی کشتی فرنگی شوم. گفتند با من تماس می‌گیرند اما دیگر خبری از آنها نشد. دلیل این گونه رفتارها را نمی‌دانم. مگر من در کشتی فرنگی صاحب عنوان نبودم؟
سنگین وزن سابق تیم ‌ملی کشتی فرنگی، افزود: در حال حاضر به باشگاه کشتی در کهریزک می‌روم و به بچه‌های بی‌ضاعت از ساعت هفت تا 10 شب تمرین کشتی می‌دهم. 70 شاگرد دارم و افتخار می‌کنم که می‌توانم به آنها کمک کنم. شاگردانی دارم که دوبنده و کفش هم ندارند و با پای برهنه تمرین می‌کنند. من تا حد وسع خودم کمک می‌کنم اما من چقدر می‌توانم به اینها کمک کنم. وقتی کسی سراغی از من نمی‌گیرد خیلی برایم زجر آور است. من کارم را می‌کنم، اما حداقل بگذارند من هم در کشتی هر کاری از دستم بر می‌آید انجام دهم.
سبزعلی در ادامه گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به این که دوره مربیگری گذرانده است، در این باره بیان کرد: ما 12 هزار خانواده در شرکت نفت را استعدادیابی کرده‌ایم و فرزندان کارکنان را که مستعد باشند کمک می‌کنیم تا در ورزش پیشرفت کنند. حتی با محمد طلایی به باشگاه نفت تهرانسر هم آمدیم تا استعدادیابی کنیم. ما اهل جار زدن نیستیم اما توقع دارم که فدراسیون کشتی نیز ما را ببیند. الان مدرک ممتاز مربیگری می‌خواهند اما می‌گویند باید هیات کشتی شهر ری به هیات کشتی تهران و از آن جا به فدراسیون نامه بزنند تا من را راه بدهند. مگر نمی‌دانند من قهرمان بازی‌های آسیایی و دانشجویان جهان هستم، آیا باید برایم نامه نگاری کنند؟ همه جا از من یاد می‌کنند اما فدراسیون هیچ سراغی از من نمی‌گیرد. بنی تمیم خودش فرنگی کار بوده و در آن زمانی که من در بزرگسالان بودم او در رده نونهالان بود و من را نمی‌شناسد. حتی برای کمک به کشتی و تیم ‌ملی حاضرم بگویند بیا آبدارچی شو به کشتی‌گیران کمک کن. من به دنبال سکه ، پست ، مقام، ماشین و سفر خارجی نیستم. من جایی هستم که اصلا نیازی به این چیزها ندارم و کارم را انجام می‌دهم. از‌تر و خشک کردن بچه شش ساله در باشگاه کشتی تا مدیریت کلان ورزشی را انجام داده‌ام اما آن جا که بند کفش شاگرد شش ساله‌ام را می‌بندم لذت می‌برم. من دوست دارم به کشتی کمک کنم حتی اگر قرار باشد آبدارچی باشم. آیا حق یک رکورددار این است؟ آیا جایگاه من باید این باشد که هیچ کسی از فدراسیون کشتی در این سال‌ها سراغی از من نگیرد؟

دارنده مدال طلای بازی‌های آسیایی در ادامه با انتقاد از وضعیت ورزش شهر ری و دور شدن آن از پرورش قهرمانان کشتی، خاطر نشان کرد: من بچه شهر ری هستم و این را می‌دانم درد آن جا چیست. ورزش شهر ری کاملا خوابیده ا ست و هیچ کسی هم نیست که به داد آن برسد. نفرات زیادی به گل محمدی، مدیر کل ورزش استان تهران گفتند چرا فلانی را رییس ورزش شهر ری نمی‌کنید؟ او هم در جواب فقط گفته آیا آن کشتی‌گیر را می‌گویی؟ حتی یک بار سراغی از من نگرفتند. ورزش شهر ری دست چهار نفر است که آن را به این روز انداخته اند؛ افرادی که شاید نمی‌دانند ورزش چیست. کشتی شهر ری زمانی بیشترین قهرمانان را به تیم ‌ملی معرفی می‌کرد، اما در حال حاضر مرده است. روزی 10 نفر از اعضای تیم ‌ملی بچه‌های شهر ری بودند. محسن سوریان در 48 کیلوگرم، حسن شاهسون در 52 کیلوگرم، ذبیح ولیپوریان در 57 کیلوگرم، رضا صنعتکار و اکبر بهتویی در 63 کیلوگرم، مهدی صادق‌پور در 68 کیلوگرم، ولی اکبر در 74 کیلوگرم، مرتضی یارمتاقی در 82 کیلوگرم، محمد شربیانی در 90 کیلوگرم، مهدی شربیانی در وزن 100 کیلوگرم و بنده در وزن 130 کیلوگرم همگی از بچه‌های شهرری بودیم که در تیم ‌ملی حضور داشتیم اما الان هیچ کشتی‌گیری در تیم ‌ملی نداریم. امیدوارم که مسئولان ورزش تهران فکری به حال ورزش شهر ری کنند تا از این رکود خارج شود. شهرری مملو از استعدادهای ناب در هر رشته ورزشی است که با مدیریت صحیح و درست می‌توان قهرمانان زیادی را پرورش داد. من از خانواده کشتی هستم و برنامه‌های زیادی برای ورزش شهر ری دارم که امیدوارم بتوانم کمک کنم. دستگاه ورزش شهرری باید خانه تکانی شود و مربیان دل شکسته کشتی نیز باید به کار باز گردند تا کشتی شهر ری نیز جان بگیرد.

وی در پاسخ به این سوال که به نظر می‌رسد دل پری از اهالی کشتی دارد، گفت‌: خیلی وقت است که رهایم کرده‌اند. دلم پر است و برای خودم جای سوال است که چرا نباید سراغی از من بگیرند. من آدمی نیستم که مثل خیلی‌ها به فدراسیون بروم و خودم را روی دوش فدراسیون بگذارم چرا که معتقدم اگر نیازی به کمک‌های من باشد سراغی از من می‌گیرند. حتی اگر قرار باشد جلوی کسی فنجان چای بگذارم و یا لیوان آبی به دست کشتی‌گیران بدهم خوشحال می‌شوم بتوانم کمک کنم. من حتی می‌توانم از امکانات اداره‌مان به نفع کشتی استفاده کنم تا جایی که این امکان را دارم که یک ماه اردوی تیم ‌ملی را در مناطق تحت مدیریت ما با هزینه خودمان برگزار کنند اما وقتی سراغی نمی‌گیرند دگر چه بگویم.
سبزعلی در پایان درباره بازگشت محمد بنا به تیم ملی و ارزیابی خود از چشم انداز کشتی فرنگی ایران نیز گفت: محمد بنا مربی لایقی است و قطعا می‌تواند به کشتی فرنگی ایران کمک کند تا به روزهای خوب خود بازگردد. کشتی ما سرشار از استعداد است و با مدیریت صحیح و درست می‌توان کاری کرد تیم‌های ملی هیچوقت بدون پشتوانه نمانند و بهترین نتایج را کسب کنیم. امیدوارم کشتی ایران به دوران اوج خود بازگردد و به آنچه که شایستگی‌اش را دارد برسد.
انتهای پیام
خبرنگار: وحید رجبی
دبیر خبر: علی فیض آسا