بزرگنمایی:
فضانوردان اغلب پس از بازگشت به زمین از کمردرد می‌نالند. پژوهشگران معتقدند که حالا می‌توانند دلیل این موضوع را توضیح دهند.
به گزارش تبسم مهر ژوهشگران پی برده‌اند که ماندن در فضا به مدت طولانی، باعث کوچک شدن و همچنین افزایش چربی در عضلات ستون مهره می‌شود و در برخی از این عضلات، سطح بالای چربی تا سال‌ها باقی خواهد ماند.
پژوهشگران اعلام کرده‌اند که فضانوردان علاوه بر تحمل درد پایین کمر در طول ماموریت‌های فضایی و پس از آن، بیشتر در معرض خطر فتق دیسک بین مهره‌ای هستند.
گروهی از پژوهشگران به مدیریت کیتلین بورکهارت در انستیتو ماساچوست ضمن اعلام نتایج این پژوهش تأکید کرده‌اند، حالا که ناسا برنامه‌هایی برای ماموریت به مریخ و فراتر از آن دارد این نتایج می‌تواند راهنمایی برای مقابله با عوارض بعدی باشد.
پژوهشگران سی‌تی‌اسکن‌های ستون فقرات تحتانی 17 فضانورد را که به مدت میانگین 6 ماه در ایستگاه بین‌المللی فضایی خدمت کرده بودند بررسی کردند. آن‌ها عضلات اطراف ستون مهره، که آن را بالا و پایین می‌کنند و در کنترل استقرار بدن نقش دارند ارزیابی کردند. پژوهش‌های قبلی مطرح کرده بودند که این عضلات احتمالا بعد از کشش‌های طولانی مدت در فضا به دلیل نبود جاذبه کوچک می‌شوند.
اسکن‌ها نشان داد عضلات پیرامون ستون مهره فضانوردان پس از حضورشان در ایستگاه فضایی بین 5 تا 9 درصد کوچکتر شده است اما همه عضلات پس از یک سال به اندازه طبیعی خود برگشت.
اسکن‌ها همچنین افزایش در میزان بافت چربی این عضلات را هم نشان داد، که منجر به کاهش 6 تا 9 درصدی چگالی عضلانی می‌شود.
میزان چربی در دو عضله حتی دو تا چهار سال پس از بازگشت به زمین هم بالاتر از حد طبیعی باقی ماند. این دو عضله، یعنی ماهیچه مربع کمری و ماهیچه مازویی، در طول ستون مهره کشیده شده و ستون مهره را به لگن متصل می‌کنند. آن گونه که این پژوهش نشان داده عضلات پشت ستون فقرات به چگالی طبیعی خود باز می‌گردند.
در برخی از موارد، میزان تغییر در اندازه عضلات دست کم تا حدی با میزان و نوع نرمش‌هایی که در فضا انجام شده مرتبط بود اما ظاهرا نرمش در فضا هیچ گونه تأثیری در چگالی عضلات نداشت.