چاپ

کرونا مثل خیلی از اتفاقات دیگر پرتناقض‌ترینِ رفتارها را از سلبریتی‌ها نشان داد، وقتی از جلوی دوربین تلویزیون فرار می‌کنند و سریال‌شان را ناتمام می‌گذارند تا کرونا نگیرند اما از "جشن حافظ" نمی‌گذرند؛ انگار کرونا آنجا نفوذ نکرده است.

به گزارش پایگاه خبری تبسم مهر به نقل از خبرگزاری تسنیم، یادمان می‌آید در همان ابتدای بلبشوی کرونایی، مجید مظفری یکی از بازیگران نام‌آشنای سینما و تلویزیون نسبت به فیلمبرداری سریال‌های تلویزیونی انتقاد جدی کرد، حتی به‌اشتباه رسانه‌ای شد که کارگردان یکی از سریال‌های تلویزیونی به‌نام "ایل‌دا" به کرونا مبتلا شده است که بلافاصله راما قویدل (کارگردان ایل‌دا) خودش این خبرها را تکذیب کرد. از همان موقع سینماگرها ماجرای توقف سریال‌ها و فشار به صداوسیما را کلید زدند، حتی برخی از همین سلبریتی‌ها تعهدشان نسبت به مخاطب و رسانه ملی را ناتمام گذاشتند و با پروژه‌های سینمایی قرارداد بستند، چراغ‌خاموش هم کار را آغاز کردند؛ انگار که جلوی دوربین فیلم سینمایی کرونا نیست اما سریال تلویزیونی کرونا دارد!

تناقض‌ها از همان‌جا شکل گرفت؛ همان‌طور که در رفتار واقعی‌شان به‌فکرِ مردم نیستند و هیچ‌توجهی به فضای زندگی مردم نداشته و ندارند این نکته را می‌توان از لاکچری‌بازی‌های رسانه‌ای‌شان به‌وضوح دید. یک‌بار دیگر ناخودآگاه یا خودآگاه در مدارِ شایعه‌سازی و فشارهای رسانه‌ای حرکت کردند که باعث تضعیف روحیه مردم و مخاطبین در این شرایط خاص می‌شود چرا که همه مردم به فضاهای رسانه‌ای غیر از تلویزیون دسترسی ندارند و در این شرایط حساس خانواده‌ها نیاز به شادی و سرگرمی دارند. خود همین سلبریتی‌های مدعی می‌گویند "هیچ پیشنهادی را تا پایان کرونا نمی‌پذیریم"، به‌یک‌باره جلوی دوربین یک فیلم سینمایی پیدایشان می‌شود.

در صفحات مجازی‌شان از فعالیت شبانه‌روزی پزشکان و پرستاران حمایت می‌کنند و مثلِ همیشه ژستِ مردم‌داری و مردم‌دوستی به خود می‌گیرند اما خودشان جلوی جشن‌ها و دورهمی‌هایشان را نمی‌گیرند. وقتی بحث لغوِ جشنواره فیلم فجر امسال در نشست خبری رئیس سازمان سینمایی خیلی جدی مطرح می‌شود، اسکار و جشنواره‌های هنری جهانی عقب می‌افتد و بقیه تجمع‌ها در حوزه‌های مختلف متوقف می‌شود جشن حافظ با همان روش‌های قبل بیستمین دوره خودش را برگزار می‌کند، اینجا کرونا هست آنجا کرونا نیست!!

وقتی هنرمندان جلوی دوربین سریال‌های تلویزیونی‌اند، برخی از همین سلبریتی‌ها طوری تشویش به‌پا می‌کنند تا آن بازیگر از سریال تلویزیونی انصراف بدهد، و البته چندی بعد کار دیگری به او پیشنهاد می‌کنند و چراغ‌خاموش و بدون هیاهوی رسانه‌ای کار را جلو می‌برند. شب‌ها در صفحات مجازی‌شان می‌نویسند و یا در لایو زنده می‌گویند "مردم در خانه بمانید، ماسک بزنید" و خیلی چیزهای دیگر؛ اما از آن طرف فشار می‌آورند دوربین‌های تلویزیون خاموش شود و کاری ساخته نشود! شاید دوست دارند که مردم آن خانه‌های اشرافی موردنظرشان در برخی سریال‌های خانگی و سریال‌های ترکیه‌ای ماهواره‌ای را ببینند، این همان نکته‌ای است که در رفتارها و تناقض‌ها به‌خوبی دیده می‌شود؛ برخی سلبریتی‌ها هم‌صدا با رسانه‌های خارج‌نشین مردم را سوق می‌دهند به دیدنِ برنامه‌ها و سریال‌های بی‌محتوای ماهواره‌ها و فضای مجازی.

وقتی شب گذشته جوایزِ جشن حافظ میان هنرمندان توزیع می‌شد مثل همیشه خوشحال‌کننده نبود، چون کسانی روی جایگاه حاضر می‌شدند و جایزه می‌گرفتند که خودشان در صفحات‌شان فریاد می‌زنند "ماسک بزنید، از ترددهای غیرضروری پرهیز کنید؛ کارها باید متوقف شوند" و یا مصاحبه می‌کنند "تا پایان کرونا کاری نمی‌کنیم."، همه این‌ها تناقض‌هایی است که به‌هنگام گرفتن جایزه توسط همین سلبریتی‌ها به‌یادمان می‌آید؛ وقتی محسن تنابنده جایزه بهترین بازیگر کمدی را می‌گیرد یادِ "پایتخت" نیمه‌تمامی می‌افتم که به‌خاطر مشکلات کرونایی متوقف شده است اما انگار کرونا با جشن حافظ کاری ندارد، یا شبنم مقدمی که چندی پیش گفته بود "حتی با رعایت پروتکل‌های بهداشتی هم فعلاً کار نمی‌کنم"، کدام پروتکل بهداشتی میان چهره شما و دوستانتان دیده می‌شد؟!

البته مشکل فقط پروتکل بهداشتی و زدنِ ماسک و این حرف‌ها هم نیست؛ آیا وزارت ارشاد و متولیان امر با ستاد ملی مبارزه با کرونا هماهنگ بودند؟ اگر ستاد ملی مبارزه با کرونا به این جشن، مجوز برگزاری داده چرا با برخی از تجمع‌های دیگر که اتفاقاً مردمی و ضروری‌اند طور دیگری برخورد می‌کند، می‌گویند "محدود شوند یا اصلاً برگزار نشوند"؟ واقعاً چقدر در این شرایط لازم است جشن حافظ برگزار شود؛ حال مردم خوب شود یا هنرمندان خاص؟! آیا این جایزه‌ها به‌گونه‌ای دیگر نمی‌توانست به صاحبانش اهدا شود حتماً باید با آن ژست‌ها و اتفاقات لاکچری همیشگی، تندیس حافظ به برگزیدگان اهدا می‌شد.

این رفتارها ما را یاد این نکته می‌اندازد که چقدر سلبریتی‌های ما با سلبریتی‌های خارجی متفاوتند، وقتی بازیگر هالیوود به‌جای القای ناامیدی در جامعه دست به کار می‌شود و خودش برای مبارزه با کرونا به مردمش کمک‌های مادی و معنوی می‌کند، اینجا فقط از سلبریتی‌هایمان اعتراض و نقد و ناامیدی می‌بینیم؛ وقتی از هر اتفاق و بحرانی به‌سود خودشان بهره می‌برند یا به‌قولی از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند. به‌واسطه سازمان خصوصی، دارویی را در بوق و کرنا می‌کنند که مایه دردسر کاربران می‌شود؛ چرا که اصلاً آن دارو تقلبی بوده است.

این سلبریتی به‌فکر مردم است یا بازیگر معروف هند که وقتی به کرونا مبتلا می‌شود، هیاهوی رسانه‌ای به‌پا نمی‌کند "من کرونا گرفته‌ام"، و هر روز از دوران قرنطینه پست مجازی منتشر کند! او کرونا می‌گیرد و خوب می‌شود، هیچ‌ هیاهویی هم برپا نمی‌شود. اتفاقاً به صفِ مبارزین با کرونا هم می‌پیوندد و به مردمش کمک می‌کند، این سلبریتی واقعی است یا آن سلبریتی که با هر نوع تجمعی در ظاهر مخالف است، فریاد می‌زند "دوربین‌ها را خاموش کنید"، اما سر از جشن حافظ درمی‌آورد؟ خانم یا آقای سلبریتی، کدام از این ژست‌های رفتاری را باور کنیم؟