به گزارش تبسم مهر مدتی است که مقامات آل خلیفه سیاست‌های خصمانه خود علیه شهروندان بحرینی و به ویژه انقلابیون در این کشور را تشدید کرده‌اند. در همین ارتباط، اخیراً دیوان عالی بحرین وابسته به آل خلیفه احکام اعدام علیه جوانان شیعی را تأیید کرده است. بدین ترتیب، حکم اعدام «زُهیر ابراهیم جاسم عبدالله» توسط دیوان عالی بحرین تأیید شد.

این جوان 35 ساله شیعی توسط آل خلیفه به مشارکت در اقدامات تروریستی متهم شده است و این درحالی است که مقامات منامه تاکنون هیچ سندی را برای اثبات اتهامات جوانِ محکوم به اعدام ارائه نکرده‌اند. این جوان بحرینی پیش از انتقال به بازداشتگاه حوض الجاف، به حکم دادستانی مبارزه با تروریسم 55 روز را در مرکز تحقیقات و بازجویی بحرین برای اخذ اعتراف اجباری زیر شکنجه سپری کرده است. بلافاصله پس از تأیید حکم مذکور بود که دیوان عالی بحرین همچنین حکم جوان دیگری به نام «حسین عبدالله خلیل راشد» را تأیید کرد.

اکنون اجرای این احکام تنها نیازمند امضای پادشاه بحرین است. البته بدیهی است که احکام مذکور توسط «حمد بن عیسی آل خلیفه» پادشاه بحرین تأیید خواهند شد و بدین ترتیب، این 2 جوان شیعی نیز مانند دهها و صدها تَن دیگر از انقلابیون اعدام خواهند شد.

در همین ارتباط،  گفتگویی را با «خلیل نصرالله» کارشناس سیاسی لبنانی  تأکید کرد: واقعیت آن است که سلسله احکام صادره علیه شهروندان بحرینی که به یک مسأله روزمره تبدیل شده است، با هدف اعمال فشارهای بیشتر علیه ملت بحرین صادر می شوند؛ ملتی که در سال 2011 با هدف دستیابی به آزادی و دموکراسی نهضت خود را آغاز کرد.

آل خلیفه در سرکوب مردم بحرین از عربستان سعودی پیروی و تبعیت می کند؛ در واقع منامه دستورات خود را از ریاض می گیردوی در ادامه یادآور شد: با تمامی اینها آل خلیفه به تبعیت از عربستان سعودی سیاست سرکوب ملت بحرین را در پیش گرفت و تلاش کرد تا این سرکوبگری را تحت پوشش مبارزه با تروریسمِ مورد حمایتِ بیگانگان، مخفی سازد هرچند که مسأله مبارزه با تروریسم توسط آل خلیفه اساساً فاقد اعتبار است. این کارشناس لبنانی همچنین به سیاست های رژیم های عربی در منطقه اشاره کرد و گفت: بسیاری از رژیم های عربی وابسته به آمریکا هستند و طبیعی است که این تبعیت و وابستگی موجب شود تا آنها صداهای مخالف با خود را خاموش سازند. بنابراین، در چنین شرایطی ما معتقد هستیم که سکوت به مثابه توطئه علیه حقوق ملتها است.

خلیل نصرالله در ادامه تأکید کرد: رژیم های عربی هیچ ارزشی برای خواسته ها و مطالبات مردمی ندارند. آنها تنها به بقای خود و مصالح خود می اندیشند. در خصوص آنچه که در بحرین نیز می‌گذرد باید بگویم که تمامی این ظلم و ستم ها با دستور عربستان سعودی صورت می گیرد. ایالات متحده آمریکا نیز بر جنایت های آل خلیفه سرپوش می گذارد. انگلیس نیز آل خلیفه را به ارتکاب این جنایت ها تشویق می کند.

این کارشناس لبنانی در پاسخ به سؤالی پیرامون اینکه آیا تداوم موج سرکوبگری باعث تضعیف اراده ملت ها می شود یا خیر، گفت: واقعیت آن است که چنین اقداماتی نه تنها اراده ملت ها را تضعیف نمی کند، بلکه تقویت کننده آن نیز هست. امروز ما شاهد افزایش حجم سرکوبگری ها در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و نظامی هستیم اما با این حال اراده ملتها تضعیف نشده است.

وی در خصوص مواضع سازمان ملل متحد در قبال سرکوبگری های رژیم های عربی و به ویژه آل خلیفه نیز گفت: واقعیت آن است که سازمان ملل متحد تحت نظارت ایالات متحده آمریکا فعالیتسازمان ملل متحد تحت نظارت ایالات متحده آمریکا فعالیت می‌کند و به همین دلیل هیچ اعتراضی به سیاست های آن ندارد می کند. ما شاهد آن هستیم که آمریکایی ها و هم پیمانان آنها اقداماتشان را خارج از قوانین موجود در ساختار شورای امنیت سازمان ملل انجام می دهند اما این سازمان هیچ واکنشی به این اقدامات نشان نمی دهد.

خلیل نصرالله در خصوص آزادی «نبیل رجب» در بحرین نیز گفت: نبیل رجب چرا زندانی شد؟ او تنها به خاطر انتشار یک پست توئیتری بود که به زندان افتاد. او در این پست توئیتری از جنگ علیه یمن انتقاد کرده بود. آنچه که علیه او اتفاق افتاد، سرکوب آزادی بیان بود. اکنون نبیل رجب بر اساس قانون «مجازات های جایگزین» آزاد شده است.

این کارشناس لبنانی ادامه داد: ما بر این باوریم که آزادی نبیل رجب بر اساس قانون «مجازات های جایگزین» خود به نوعی ادامه دوران زندان اوست. آل خلیفه با این اقدام نشان داد که همچنان بر مجازات نبیل رجب و تداوم این مجازات اصرار دارد. نکته قابل تأمل اینجا است که تنها جرم نبیل رجب این بوده است که از جنگ یمن انتقاد کرده است. این به معنای نقض فاحش آزادی بیان توسط آل خلیفه است.

وی در ادامه یادآور شد: من شخصاً معتقدم که نبیل رجب همچنان یک زندانی در بحرین محسوب می شود. او نمی تواند فعالیت های خود را از سر گیرد و همچنان با محدودیت های زیادی مواجه است. این مسأله نشان می دهد که آل خلیفه نه تنها به دنبال اذعان به اشتباهاتش نیست بلکه اصرار دارد تا این اشتباهات را ادامه دهد.