تاریخ باشگاه استقلال از فاصلهٔ سال‌های 1357 تا پایان نخستین دورهٔ لیگ برتر فوتبال ایران در سال 1381 را می‌توان به نام «دوران منصور پورحیدری» یاد کرد. اگر چه دوران سرمربی‌گری پورحیدری در این سال‌ها متوالی نبوده‌است و گهگاه مربیان دیگری نیز هدایت استقلال را بر عهده داشته‌اند، با این حال نقش او در بقا و ادامهٔ فعالیت باشگاه استقلال پررنگ‌تر از دیگران بوده‌است. پس از انقلاب ایران و دگرگونی‌هایی که در ابعاد اجتماعی و فرهنگی پدید آمد، ورزش و فوتبال نیز تحولات گسترده‌ای را شاهد بود. باشگاه تاج که پیش از انقلاب دارای امکانات و زیرساخت‌های بسیاری در تهران و دیگر نقاط کشور بود^[1]، به یک‌باره تمامی امکانات خود را از دست داد و در برهه‌ای ادامهٔ حیات تیم فوتبال باشگاه نیز به مخاطره افتاد.^[2] در این میان تلاش چند تن از بازیکنان قدیمی باشگاه و رایزنی‌هایی که با مقام‌های دولت موقت داشتند، موجب شد تا اساس باشگاه از گزند فروپاشی دور بماند و بستری برای ادامهٔ کار باشگاه با نام استقلال فراهم شود. منصور پورحیدری پیش‌آهنگ ورزشکارانی بود که برای برون‌رفت باشگاه از شرایط دشوار پیش‌آمده تلاش می‌کردند. او که در سال 1354 پس از 9 سال بازی برای تاج کفش‌ها را آویخته بود، تا هنگام انقلاب در تیم اصلی باشگاه دستیار مربیان بود. او تا پیش از انقلاب دو سال دستیار رایکوف، مدتی دستیار علی دانایی‌فرد و سپس دستیار ولادیمیر جکیچ بود.^[3]

پورحیدری پس از انقلاب در دوره‌های مختلف سرمربی استقلال تهران بوده‌است. او فصل 69–1368 نخستین لیگ سراسری فوتبال ایران در سال‌های پس از انقلاب را فتح کرد و سال بعد از آن نیز دومین قهرمانی تاریخ باشگاه استقلال را در آسیا به ارمغان آورد.