تبسم مهر - کاپیتان تیم ملی کاراته به خبرورزشی گفت: توجه و معروفیتی که از حد بگذرد برایم جالب نیست، چون آدم نمی‌تواند راحت زندگی کند. در همین حد که رزمی‌ها من را می‌شناسند برایم کافی است.
خبرورزشی / فتح‌الله فتحی؛ ذبیح‌الله پورشیب کاپیتان تیم ملی کاراته با طلای جهانی کاراته‌وان امارات به رنکینگ دوم المپیکی‌ها صعود کرد تا راهش برای سهمیه المپیک را هموار کند. با این حال کاپیتان تیم ملی با انگیزه‌تر از قبل تمرین می‌کند. او نمی‌خواهد هیچ فرصتی را از دست بدهد، بلکه برای نهایت استفاده از شرایط برنامه دارد تا بعد از بهمن عسگری دومین سهمیه المپیک را بگیرد. البته تنها سهمیه نیست که کاپیتان تیم ملی به آن دلخوش است که او معتقد است تنها با مدال المپیک آرام می‌گیرد.
برای سهمیه چقدر آماده هستی؟
شرایطم روز به روز در حال بهتر شدن است و با برنامه‌ریزی خوبی که کادر فنی تیم ملی انجام داده تمریناتم را پیگیری می‌کنم و امیدوارم بتوانم در انتخابی اتریش و مراکش سهمیه را نهایی کنم.
مسیر انتخابی المپیک برای کاپیتان کاراته چگونه بود؟
ماراتن نفسگیری را برای سهمیه المپیک طی کردیم. حضور پیاپی در کاراته‌وان‌ها برای جمع‌آوری امتیازات، ما پنج مسابقه در سال 2020 برای ملی‌پوشان کاراته پیش‌رو داشتیم که می‌تواند برای افزایش رنکینگ تأثیر‌گذار باشند که طبق برنامه کاراته‌وان‌های شیلی، فرانسه، امارات انجام شد و کاراته‌کا‌ها به نتایج خوبی دست پیدا کردند و حالا مانده لیگ جهامی اتریش و مراکش که اواخر هفته به اتریش می‌رویم و پس از آن به مراکش خواهیم رفت و سپس تکلیف بازیکنانی که سهمیه گرفتند مشخص می‌شود.
ظاهراً راه سخت و دشواری پیش‌رو دارید؟
شرایط ما برای رسیدن به المپیک دشوار است به این دلیل که در هر وزن تنها 2 نفر از طریق رنکینگ به المپیک توکیو راه پیدا می‌کنند و به همین خاطر رقابت سختی بین کاراته‌کا‌ها وجود دارد، در مجموع 10کاراته‌کا از تمام دنیا می‌توانند سهمیه کسب کنند.
چطور شد که کاراته را انتخاب کردید؟
از همان دوران کودکی به ورزش‌های رزمی علاقه داشتم و خانواده‌ام هم به من در این خصوص کمک کردند. سال 75 بود که به باشگاه 17 شهریور رفتم و زیر نظر استاد کریمی‌راد کاراته را شروع کردم.
اولین مدال را به یاد داری، چه رنگی بود و در کدام مسابقات گرفتی؟
اولین مدال در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور، انتخابی تیم ملی بود در سال 78 که مدال برنز کسب کردم و به خاطر اینکه درآن سال تنها نفرات اول به تیم نوجوانان راه می‌یافتند نتوانستم به تیم راه پیدا کنم.
چند سال است که عضو تیم ملی هستی؟
از سال 84 عضو ثابت تیم ملی هستم و تا به امروز افتخار کاپیتانی تیم ملی را دارم.
برای رسیدن به سطح ورزش حرفه‌ای خیلی سختی کشیدی؟
21 سال است که ورزش می‌کنم و حال که به اینجا رسیده‌ام سختی‌های بسیاری کشیده‌ام و در واقع در سرما و گرما تمرین کرده‌ام و بار‌ها با دست و پا و دماغ شکسته تمرین کرده‌ام و آمادگی خودم را حفظ کرده و حتی برای ورزش ایران افتخارآفرینی کرده‌ام و می‌خواهم همه این مشکلات و سختی‌ها را با سهمیه و در نهایت با مدال المپیک فراموش کنم.
وقتی مدال می‌گیری چه احساسی دارید؟
کسب مدال و سکو‌های قهرمانی خیلی لذت‌بخش است و تکرارش لذت‌بخش‌تر، ولی من بعد از هر قهرمانی، آن مدال را فراموش می‌کنم و این احساس را دارم که هیچ مدالی کسب نکرده‌ام، بنابراین برای مدال‌های بعدی و افتخارات بعدی تلاش می‌کنم چراکه بهترین دوران زندگی‌ام را در تمرینات و دور از خانواده و شرایط سخت سپری کرده‌ام، اما حتی این شرایط سخت، نه تنها انگیزه‌ام را کم نکرده است. بلکه برای خوشحال کردن مردم انگیزه‌ام بیشتر شده است.
شیرین‌ترین مدالی که گرفته‌ای کدام مدال است؟
هر مدال شیرینی خاص خود را دارد حتی اگر آن مدال تکرار شود. برای من به شخصه مدال طلای بازی‌هایی آسیایی 2010 گوانگ‌ژو چین که اولین مدال طلای یک ورزشکار ایلامی در عرصه‌های بین‌المللی بود و درشرایط بسیارسختی به دست آمد بسیار برایم لذت‌بخش بود.
شانس مدال‌آوری کاراته را چقدر می‌دانید؟
کاراته ایران از شانس‌های مدال‌آوری محسوب می‌شود. خود ما هم به دنبال خوش‌رنگ‌ترین مدال هستیم. تمام تلاش‌مان را می‌کنیم و راه راحتی نداریم و باید بیشتر تلاش کنیم تا با دست پر برگردیم.
مدعیان المپیک برای سهمیه رقابت سختی دارند، نظر شما چیست؟
4 نفر از طریق رنکینگ سهمیه می‌گیرند و بقیه باز هم شانس خواهند داشت. امتیازات 10 نفر اول رنکینگ خیلی به هم نزدیک است و این امکان وجود دارد با یک یا 2 مدال رنکینگ‌ها جابه‌جا شود. به هر حال امیدوارم بتوانم با بهترین نتیجه سربلند باشم و درالمپیک حاضر شوم.
آیا کاراته در المپیک ماندگار می‌شود؟
المپیک توکیو فرصت خوبی برای کاراته است. کاراته رشته ملی ژاپنی‌هاست و آن‌ها تمام تلاش خود را برای مدال‌آوری از این طریق و ماندگاری این رشته در بازی‌های المپیک خرج می‌کنند. ما هم به عنوان عضوی از خانواده جهانی کاراته به سهم خودمان باید سعی کنیم و قطعاً عملکرد ملی‌پوشان ایران در ماندگار شدن کاراته در المپیک بی‌تأثیرنیست.
اصلی‌ترین رقبایت چه کسانی هستند؟
در وزن 84- کیلوگرم کشور‌های ژاپن، ترکیه، آذربایجان، گرجستان، یونان، فرانسه و تک ستاره‌های بعضی از کشور‌ها حریفان قدری برای ایران محسوب می‌شوند.
آینده ورزش ایلام را چگونه می‌بینید؟
من خودم در ایلام شروع به ورزش کردم و از این خاک پرورش یافته‌ام و این نشان می‌دهد که استان ایلام پتانسیل و استعداد‌های بسیاری در رشته‌های مختلف دارد که این استعداد‌ها همچون جرقه هستند و برای شکوفا شدن نیاز به استعدادیابی، حمایت، روحیه، انگیزه و... دارند و باید برای جوانان و نوجوانان این مرز و بوم امکانات لازم برای رقابت با قهرمانان فراهم شود تا در آینده شاهد قهرمانی و مدال‌آوری آن‌ها باشیم.
چه شغلی داری ؟
بیکارم. هیچ شغلی ندارم و فقط ورزش می‌کنم.
از اینکه کاراته‌کا شدی، پشیمان نیستی؟ دوست نداشتی فوتبالیست باشی؟
نه پشیمان نیستم. من خودم توجه و معروفیتی که از حد بگذرد برایم جالب نیست، چون آدم نمی‌تواند راحت زندگی کند. در همین حد که رزمی‌ها من را می‌شناسند برایم کافی است.
نسل جدیدی را وارد کاراته کردی، یعنی ذبیح‌ا... پورشیب بعد از مدت‌ها کاراته ایران که در سکوت بود، را دوباره سر زبان‌ها انداختی، نظرت در این باره چیست؟
من سال 84 به تیم ملی کاراته ورود کردم. همان سال برای مسابقات جوانان جهان فیکس تیم ملی شدم و توانستم برنز جهانی بگیرم. در آن دوره قهرمانان زیادی مثل برادران روحانی، ویشگاهی، کتیرایی و عموزاده بودند که بعد از یکی، دو سال کنار کشیدند. واقعاً الگوی ما جوان‌ها بودند و ما همیشه می‌خواستیم به پای این‌ها برسیم. خدا را شکر می‌کنم که خدا انرژی داد و من توانستم در این سال‌ها به این مهم برسم.
نگاه به کاراته و بچه‌های کاراته‌کار ویژه است؟
بچه‌های کاراته خیلی مظلوم هستند. هیچ وقت چیزی نمی‌گویند و به قول معروف صدایی ازشان درنمی‌آید. نه اینکه به کم قانع باشند، از لحاظ مدال و مسابقه به کم قانع نیستند ولی به لحاظ رسیدگی و حمایت، آن‌طور که باید در شأن بچه‌های تیم ملی باشد رسیدگی نمی‌کنند. هر عنوانی را کاراته به دست آورده از بازی‌های آسیایی گرفته که جزو بهترین رشته‌های ایران محسوب می‌شود تا مسابقات جهانی که جزو معدود کشور‌هایی است که دو دوره پیاپی رو سکوی اول دنیا حضور پیدا کرده. کلاً 3 کشور هستند که تا به حالا توانسته‌اند این کار را بکنند و مثل ایران، قهرمان جهان شوند، اما آن‌طور که باید دیده شوند، دیده نشدند.