به گزارش تبسم مهر  کیومرث راکی دشتکی در سال 1343 و در حالی که کمتر از 10 سال سن داشت از مسجد سلیمان پا به عرصه بوکس ایران گذاشت. وی هم اکنون نزدیک به 75 سال سن دارد و چهار سال عضو تیم ملی بوکس ایران بوده و کسب مقام سوم ارتش های جهان و چند دوره قهرمانی کشور را نیز تجربه کرده است و سابقه مربیگری در تیم های ملی و کمیته داوران فدراسیون بوکس را نیز در کارنامه دارد؛ بوکسوری که در وزن های 65 تا 75 کیلوگرم مسابقه داده و به دلیل مصدومیت از ناحیه دست چپ و چند دوره ناکامی به همین دلیل، مجبور می شود دیگر مبارزه نکند.

از سال ها قبل آقا کیومرث به سرطان پروستات و مثانه دچار می شود و دیابت نیز دیگر بیماری است که زندگی وی را تحت تاثیر قرار داده است. او همچنین از آلزایمر رنج می‌برد و ویلچر همراه این روزهای زندگی این بوکسور سابق تیم ملی است و به دلیل مشکل دیابت امکان راه رفتن ندارد. حدود شش ماه قبل حین جابجایی زمین می خورد و از دو ناحیه مچ پای راست دچار شکستگی و به مدت دو هفته در بیمارستان بستری می شود و در حالی که به شدت از نظر مالی در مضیقه است چهار میلیون و 500 هزار تومان از هزینه های درمانی اش که جمعا نزدیک به 20 میلیون تومان می شود را نیز خودش پرداخت می کند. او مدت هاست با دخترش به تنهایی زندگی می کند، دختری که در موردش به ما چنین می گوید؛ نمی توانم هزینه های او را پرداخت کنم و جلوی چشمم چون شمع آب می شود و از زمانی که من زمین گیر شده ام، تنها حامی خود را نیز از دست داد و حتی نتوانست تحصیلات خود را به دلیل مشکلات مالی ادامه دهد.

فلج شده‌ام...

یکی از اصلی‌ترین مشکلات این ملی پوش سابق بوکس ایران تردد به خارج از خانه است، چراکه علاوه بر مشکلات بسیار زیاد برای جابجایی، هزینه زیادی نیز باید بابت تردد به دلیل شرایط خاص خود پرداخت کند.  صندوق حمایت از قهرمانان نیز برای صدور بیمه از او 800 هزار تومان درخواست می کند اما به دلیل عدم توانایی مالی نزد مدیرعامل صندوق می رود که او را از پرداخت این رقم معاف می‌کند. او هرچند از برخورد برخی افراد گله مند است اما در نهایت از مدیر واحد حمایتی بیمه و درمان صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان قدردانی می کند.

او می گوید: من 75 سال از عمرم می گذرد و در جامعه ورزشی از حرمت و احترام برخوردارم اما نمی دانم چرا باید با امثال من چنین برخورد شود و در چنین شرایطی چه از لحاظ مالی و معیشتی و چه از نظر درمانی دست و پا بزنم و کسی نباشد که به دادمان برسد؟

کیومرث راکی بعد از سپری کردن مراحل درمانی نیازمند فیزیوتراپی بوده است اما به دلیل هزینه بالای تردد به محل انجام و عدم توانایی در پرداخت هزینه‌های فیزیوتراپی نمی‌تواند سیر درمانی خود را کامل کند و با گذشت شش ماه از این اتفاق هنوز حتی یک جلسه نیز فیزیوتراپی نشده است. او می‌گوید: پای چپم پوکی استخوان دارد و به دلیل دیابت خون تا زیر زانوهایم جمع شده است. پای راستم پس از شکستگی باید 20 جلسه فیزیوتراپی می‌شد اما به دادم نرسیدند و فلج شده‌ام. من سالانه از صندوق رقمی حدودی دو میلیون تومان دریافت می‌کنم؛ اما آیا این رقم کفاف زندگی مرا می‌دهد که با مشکلات مالی بغرنج و بیماری شدید دست و پنجه نرم می‌کنم؟

پنج ماه است فدراسیون پزشکی ورزشی مرا سر می گرداند!

با نا امیدی تصمیم می گیرد برای فیزیوتراپی از طریق فدراسیون پزشکی ورزشی اقدام کند. با مراجعه به این فدراسیون به او اعلام می کنند که می تواند از امکانات آکادمی ملی المپیک برای فیزیوتراپی و آب درمانی استفاده کند اما با گذشت 60 روز علی رغم چند مرتبه پیگیری باز هم خبری نمی شود. می گوید: به مسئول آن ها آقای دکتر...گفتم که با مشکل جدی مواجه و در حال فلج شدن هستم. گفتند باید تاییدیه پزشک بیاوری و من هم تاییدیه ام را ارسال کردم اما باز هم خبری نشد، پنج ماه از مراجعه من به فدراسیون پزشکی ورزشی می گذرد و من را سر کار گذاشته اند. حتی چون امکان رفتن به فدراسیون را نداشتم از دوستم آقای نوروزی که سرمربی تیم ملی بوکس هم بوده است  درخواست کردم پیگیر ماجرای من در فدراسیون پزشکی ورزشی شود. به او گفته بودند ما می خواهیم درخور نام کیومرث راکی به او خدمات ارائه کنیم و باید شان ایشان را حفظ کنیم چراکه مورد احترام ما است و سعید نوروزی این موارد را به من منتقل کرد، من هم به او گفتم که آن ها شما را نیز سر کار گذاشته اند و من نمی دانم چه گلی می خواهند به سر من بزنند که پنج ماه طول کشیده است! چرا که من فقط برای بهبود وضعیت پایم فیزیوتراپی می خواهم هرچند که با توجه به وضعیت بسیار نامناسبم آب درمانی برای من یک نعمت به حساب می آید.

گریه های یک بوکسور  در کنج خانه...

گریه می کرد و می گفت کاملا فلج شده ام و دیگر نمی توانم روی پاهایم بایستم. چرا من را اذیت می کنند؟ به خدا این رفتارها درست نیست و من نمی دانم چرا با من چنین می‌کنند. من فقط یک فیزیوتراپی ساده می خواستم اما انقدر مرا دست به سر کردند تا فلج شدم و به همین سادگی از بین رفتم. 12 سال است که درگیر سرطان هستم و سال ها با واکر و این روزها با ویلچر زندگی ام را می گذرانم، حتی برای جابجایی از روی تخت به ویلچر نیز باید سختی بسیار زیادی را تحمل کنم. سال هاست اجاره نشین هستم و ماهیانه نزدیک به یک میلیون و 200 هزار تومان اجاره خانه پرداخت می کنم در حالی که حقوق بازنشستگی من از وزارت صنعت، معدن و تجارت نزدیک به یک میلیون و 600 هزار تومان است و حتی در خرج زندگی روزانه ام مانده ام. این حقوق را نیز صدقه سری خواهرم دارم که فرزندش شهید شده بود و به من گفت که از سهمیه اش استفاده کنم.

سال ها وضع مالی خوبی داشتم و خدا را شکر دستم به دهنم می رسید و همین پول را نیز به نیازمندان می دادم اما این روزها اگر همین حقوق هم نباشد نمی دانم باید چه بکنم (با گریه). خدا را شکر می کنم که صاحب خانه ام وضعیت مرا درک می کند و اجاره بها را افزایش نداده است اما هر وقت به این مسئله فکر می کنم و شرایطی که باید سال بعد تجربه کنم خجالت می کشم و تن و بدنم می لرزد.

من دیابت دارم و باید برنامه غذایی مشخصی داشته باشم اما به دلیل مشکل مالی نمی توانم حتی گوشت مرغ مصرف کنم و غذایم نان و ماست شده است. با کدام پول باید برنامه غذایی داشته و تغذیه ای متناسب با بیماران دیابتی داشته باشم؟ من به دلیل دیابت همه دندان هایم را از دست داده ام و علی رغم اینکه می توانم با استفاده از خدمات بیمه دندان مصنوعی داشته باشم اما به دلیل هزینه های بالای تردد نمی توانم برای این مسئله نیز اقدام کنم و لثه هایم نیز به همین دلیل از بین رفته است.

من حتی نمی توانم هزینه تردد برای انجام فیزیوتراپی ام را پرداخت کنم، هربار که می خواهم به خارج از خانه بروم و برگردم نزدیک به 100 هزار تومان باید پرداخت کنم، چراکه کسی قبول نمی کند شرایطم را بپذیرد و هر کسی که می آید باید مرا روی دوش قرار دهد و با وضعیت من مدارا کند. من کاملا زمین گیر شده ام و واقعا نمی دانم باید چه کاری انجام دهم تا مسئولان به دادم برسند.

این بوکسور سابق تیم ملی ایران ادامه داد: مامور بیمه صندوق به من گفت که نمی توانند چنین پول هایی پرداخت کنند.

جایگاه نهادهای متولی کجاست؟

ارائه خدمات درمانی مناسب و رایگان در کشورهای توسعه یافته به یکی از مهم ترین برنامه های جامع دولت ها تبدیل شده است و سلامت افراد از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. در این بین اما حوزه سلامت در ایران با مشکلات و مسائل عدیده ای همراه است و ارائه خدمات درمانی مناسب و ارزان قیمت به یک دغدغه بسیار مهم تبدیل شده است و تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله بسیار زیادی وجود دارد.

ورزش ایران نیز به عنوان جزئی از همان کل از شرایط مناسبی در حوزه بیمه درمان و بازنشستگی ورزشکاران برخوردار نیست و باید این سوال را طور جدی مطرح کرد که جایگاه نهادهای متولی نظیر صندوق حمایت و فدراسیون پزشکی کجا است؟ به طور حتم توجه به مسائل درمانی پیشکسوتان ورزشی یکی از وظایف اصلی بدنه مجموعه ورزش هر کشوری است و باید توجه به موارد خاص که شرایط مالی و وضعیت جسمانی نامناسبی دارند، در راس امور قرار گیرد؛ مسئله ای که به نظر می رسد از نگاه مسئولان متولی امر در ایران مغفول مانده است.  علاوه بر این فدراسیون پزشکی ورزشی به عنوان یک فدراسیون درآمدزا که از شرایط مالی مناسبی نیز برخوردار است در قبال موارد درمانی پیشکسوتانی که روزی در قامت ملی‌پوش زیر پرچم ایران مبارزه کرده اند مسئول بوده و باید به بهترین شکل ممکن در این خصوص خدمات ممکن و لازم را ارائه کند.   

نکته قابل تامل و غیرقابل باور اینکه خبرگزاری ایسنا پیش از این طی دو گزارش متفاوت در دی ماه 93 (اینجا کلیک کنید) و خردادماه 95 (اینجا کلیک کنید) به وضعیت نامناسب کیومرث راکی دشتکی بوکسور سابق تیم ملی ایران پرداخته بود که متاسفانه علی رغم آن، در این سالها اقدامات درخور و سنجیده ای از سوی مسئولان متولی وقت صورت نگرفته است و انتظار می رود فدراسیون پزشکی ورزشی و صندوق حمایت از قهرمانان حتی فراتر از وظایف و دستورالعمل‌های خود به مشکلات این پیشکسوت ورزشی رسیدگی کنند.