عابدین پاپی داستان‌نویس و شاعر در گفتگو با خبرنگارتبسم مهر از انتشار کتاب «خودکارهای خودنویس» توسط انتشارات آبنوش خبر داد و گفت: این‌مجموعه شامل داستان‌هایی مینیمال به سبک امروز است که درون مایه داستان‌هایش اغلب اجتماعی و انتقادی است و زوایای منِ انسانی و عاطفی دارند.
وی افزود: اگرچه ادبیات داستانی ایران در بافتی آکادمیک و حرفه‌ای، سابقه‌ای طولانی ندارد و هنوز عمرش به یک قرن نرسیده اما در این زمینه کارهای خوبی توسط داستان نویسان به جامعه عرضه شده و این فرآیند در حال گذار به موقعیّتی مطلوب است. ادبیات داستانی در ایران در هر برهه‌ای، با التفات به همان اوضاع اجتماعی و سیاسی جامعه در گذر و گذار بوده و البته افرادی هم فرزند زمان خویش نبوده‌اند که این افراد را می‌توان آوانگارد نامید. به‌مرور زمان این فرآیند ادبی دچار پوست‌اندازی‌هایی هم از حیث زبان شده اما تکرار معنا یکی از چالش‌های ادبیات داستانی ایران است.
این‌داستان‌نویس گفت: ادبیات داستانی نیاز به یک همگرایی و دوسویگی دارد که یک سوی آن داستان‌نویسان هستند و سوی دیگرش جامعه که با این روند و رویه می‌توان به ادبیات داستانی ایران امیدوار بود.
پاپی گفت: با توجه به بافتار تاریخی و ادبی این کهن بوم می‌توان ادبیات داستانی را به 3 دوره سنت، مدرن و پست مدرن تقسیم کرد که جامعه ایران در دایره ادبیات داستانی یک گام در سنت و گامی در مدرنیسم دارد و اگرچه شرایطی برای پست‌مدرن هم در زوایایی مهیا و کارهایی هم در این‌زمینه انجام شده، ولی با توجه به بافت و ساخت جامعه، این فرآیند هنوز قدرت تعمیم‌پذیری خود را به دست نیاورده است. تیپیکال بودن و تکنیکال بودن دو عامل مهم در داستان نویسی است که اغلب نویسندگان امروز ما به تیپیکال بودن کار توجه بیشتری دارند. به همین خاطر است که عناصر ده گانه داستان نویسی هم از یاد رفته اند و ما با نوعی بی ساختگی به جای برساختگی در نوشتارها تصادم داریم.
وی در پایان گفت: «خودکارهای خودنویس» 94 صفحه دارد و سعی کرده‌ام مطالبی را که گفتم در نوشتن داستان‌های مینیمال آن رعایت کنم.