فرشاد آذرنیا درباره فضای موسیقایی و افکت‌های رادیویی که برای فضاسازی در نمایش‌های رادیویی استفاده می‌شود به خبرنگارتبسم مهر بیان کرد: ساندافکت یا صدای افکت‌ها، دو گونه است؛ مدلی که نمی‌توانیم آرشیوی از آن داشته باشیم و باید تولید شود. مثل صدای پاها که به نسبت جاهایی که در آن حرکت می‌شود و آدم‌هایی که راه می‌روند، متفاوت است‌.

وی ادامه داد: برخی از افکت‌ها از مکان‌های واقعی ضبط شده است، مثل فرودگاه، خیابان، صدای آب و... که این‌ها هم باید به صورت‌های متفاوت ضبط شود، چون خیابان خلوت با شلوغ و یا برای آدم در حال حرکت یا داخل ماشین متفاوت است و مخاطب بعد از مدتی متوجه می‌شود که این افکت‌ها تکراری است.

این تهیه‌کننده درباره یکی از چالش‌های ساخت نمایش‌های رادیویی از «ساندافکت» یاد کرد و گفت: یکی از چالش‌ها تهیه این صداهای افکت است. زمانی که من وارد رادیو شدم، کارم افکت بود و اگر هم سخت باشد به آن علاقه دارم و ساخت فضاهای مختلف برایم جذاب است اما چالش مهمتر تولید و تفاوت صدای داخلی و خارجی است. مثلا هنوز نتوانستیم صدای داخل ماشین را از بیرون آن متفاوت کنیم.

وی که تهیه‌کنندگی نمایش‌های مختلفی را برعهده داشته است، اضافه کرد: فضای استودیو باید «دد روم» داشته باشد یعنی اتاقی که هیچ پژواکی نداشته باشد. در نمایش‌های خارج از ایران نوعی تفاوت در صدا را از طریق دد روم شنیده‌ایم، اما در ایران چنین فضایی نداریم و همه جا صدا می‌پیچد.

آذرنیا در پایان درباره متن‌های رادیویی نیز گفت: رادیو به گونه‌ای شده است که 99 درصد متن‌ها رئال است و متن‌های انتزاعی و تخیلی نداریم، در حالی که رادیو در این زمینه بیشتر جواب می‌دهد و می‌توان وارد کارهای علمی تخیلی شد. کارهای روز را هم می‌توان در فضای انتزاعی و ذهنی آورد ولی اکنون اینگونه نیست.