به گزارش خبرنگارتبسم مهر، رایزنی فرهنگی ایران در قرقیزستان در تازه‌ترین خبر ارسالی خود به مهر به معرفی انجمن ادبی رودکی در این کشور پرداخته است. این گزارش را در زیر بخوانید:

تاجیک‌ها از نظر جمعیت رتبه ششم (0،9 %) را پس از قرقیزها (73.3 %)، ازبک‌ها (14،7%)، روس‌ها (5.6 %)،  دونگان‌ها (1،1%)، اویغورها (0.9%) در میان مردم قرقیزستان دارند. جمعیت تاجیکان در قرقیزستان (سال 2018) 54976  هزار نفر هست. آنان یک درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. تاجیکان عمدتاً در دره‌های کنار رودخانه‌های استان بادکند واقع در جنوب قرقیزستان سکونت دارند که جمعیت آنها در آن منطقه به 45 هزار نفر می‌رسد و هفت درصد جمعیت این استان را تشکیل می‌دهند.  بقیه تاجیکان در استان چوی در شمال قرقیزستان ساکن هستند.

تاجیک‌ها ازآنجایی‌که در جوار ازبکستان زندگی کرده و می‌کنند علاوه بر زبان‌های قرقیزی و روسی، به زبان ازبکی نیز مسلط هستند. در سال‌های مختلف اختلافاتی بین قرقیزها و تاجیک ها بر سر موضوع زمین به وجود آمده است. در سال 2012 در قرقیزستان هفت مدرسه تاجیکی برای جمعیت 50 هزارنفره تاجیکی این کشور فعال بود، درحالی‌که در تاجیکستان برای جمیعت 65 هزارنفره قرقیزهای مقیم آن کشور 64 مدرسه دایر بود.

انجمن تاجیکان قرقیزستان موسوم به رودکی در سال 1993 تأسیس شده است. از مهم‌ترین اهداف این انجمن حفظ زبان، ادبیات، تاریخ، فرهنگ، آداب‌ و رسوم ملت تاجیک و تحکیم دوستی بین تاجیک‌ها و قرقیزهاست.

در طی 15 سال عبدالحلیم رحیم جان اف پزشک سرشناس جراحی قلب ریاست انجمن را بر عهده داشت. با تلاش‌های وی گروه‌های موسیقی «نوا» و «زیبا» تشکیل شد. همچنین با همت او کتابخانه مخصوص دایر و کتب درسی ویژه دانش‌آموزان تاجیک چاپ و منتشر شد. در سال 2008  روشن صابراف تاجر و خیر تاجیک به مقام ریاست انجمن رسید. وی کتب و آثاری همچون  «تاجیکان قرقیزستان»، «چراغ دوستی» و نیز کتاب «چنگیز آیتماتوف» را منتشر کرد. از سال 2008 ماهنامه «پیام آلاتو» به زبان روسی و تاجیکی چاپ می‌شود. سردبیر این ماهنامه قادر مروت است.

دکتر رحیم جان میرزاحلیم اف

مرکز فرهنگی «رودکی» با کمک همزبانان خود توانسته است حدود 26 عنوان کتاب به زبان تاجیکی به نشر برساند و خوانندگان تاجیک‌زبان قرقیزستان هم استقبال خوبی از این کتاب‌ها کرده‌اند.

قادر مروت و دیگر اعضای مرکز فرهنگی «رودکی» داوطلبانه و به‌طور افتخاری در این مرکز کار می‌کنند. آنها دوست دارند زبان و فرهنگ مادری خود را زنده نگه‌دارند و در این راه از هیچ دولت و یا کشوری کمک دریافت نمی‌کنند. به‌غیراز چند تن از ثروتمندان محلی و همین‌طور «پیوند» یا انجمن تاجیکان دنیا، که در تاجیکستان است دیگر تاکنون هیچ کمکی  دریافت نکرده‌اند.