به گزارش خبرنگارتبسم مهر، حامد علایی شامگاه دوشنبه در حاشیه برگزاری مراسم آئینی تیک تیک پلادارک و لال‌چو در شهر شهمیرزاد، تأکید کرد: به همت انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد، این آئین سنتی باهدف شناسایی، احیا و معرفی آیین و رسوم سنتی انجام شد.

وی بابیان اینکه یکی از ظرفیت‌های گسترش و جذب گردشگر به این منطقه، احیا، حفظ و معرفی آداب و سنن قدیمی آبا و اجدادی است که ریشه در باورهای اعتقادی مردم شهمیرزاد داد، افزود: معرفی اندوخته‌های فرهنگی منطقه و حفظ سنت‌ها و میراث فرهنگی کهن مردم این منطقه در زمره محورهای برگزاری این دو آئین سنتی است.

دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی شهمیرزاد درباره آئین سنتی تیک‌تیک پلادارک و لال چو به همت این انجمن اجرا و احیاء شده است، ابراز داشت: این آیین سنتی ریشه‌ای هزاران ساله در فرهنگ مردم دارد که به دلیل مکانیزه شدن زندگی‌ها متأسفانه به فراموشی سپرده‌شده که امروز با تلاش بی‌وقفه جوانان علاقه‌مند منطقه مجدداً این امر احیاشده است.

علایی بیان کرد: بر اساس اعتقاد مردم شهمیرزاد شوسزّه تیرما (شب سیزده) بر اساس تقویم و گاه‌شماری مرسوم درگذشته برابر است با دوازدهم آبان ماه که در غروب این روز بعد از اذان و هنگامی‌که هوا تقریباً تاریک شده جوانان و نوجوانان و گاه بزرگ‌ترها با استفاده از وسایل و سر کردن چادر سروصورت خود را پوشانده و به شیوه ناشناخته به خانه‌ها رفته و به در می‌کوبند.

وی افزود: جوانان و نوجوانان اکثراً در خانه‌هایی را می‌زنند که چراغ سر درب آن روشن باشد و یا جلوی درب آن خانه آبپاشی شده باشد و این بدین معنی است که صاحب‌خانه خیرمقدم می‌گوید و آمادگی خود را اعلام می‌دارد و همراه با کوبیدن به در می‌گوید «تیک‌تیک پَلا دارِکِ مَ» و چند بار تکرار و صدای خود را هم عوض می‌کنند به‌گونه‌ای که شناخته نشوند.

علایی بیان کرد: صاحب‌خانه مقداری از خوراکی‌ها را که قبلاً آماده کرده، به آن‌ها می‌دهد و بعضی‌اوقات صاحب‌خانه‌ای که مریض دارد از آن‌ها طلب تبرک برای شفای آن بیمار می‌کنند و خوراکی هرچند که ناچیز باشد به او می‌دهد و دعای سلامت و شادی و برکت برای آن‌ها می‌فرستند.

به گفته وی، در آن شب اگر کسی در خانه بیماری دارد به افراد فامیل که از قبل هماهنگ شده برنامه‌ریزی می‌کنند که مراسم بعدی که «لال چو» است را انجام دهند.

به گزارش خبرنگارتبسم مهر، آیین سنتی «لال چو» نیز مراسمی است در صبح روزی که غروب آن شو سزّه بوده و پلادارک انجام می‌شود به اجرا درمی‌آید در این روز جوانان به منزل بزرگ‌ترهای فامیل و همسایه و یا خانواده رفته و با چوبی که در دست دارند به دست و پای و بدن آن به‌آرامی می‌زنند بدون اینکه حتی کلمه‌ای حرف بزنند و به خانه‌های دیگر می‌روند که ویژگی این مراسم این است که زننده چوب به‌هیچ‌عنوان نباید صحبت کند و به همین دلیل به آن لال چو می‌گویند.

مردم شهمیرزاد معتقدند رنج و بیماری با زدن چوب بیرون رفته و فرد سلامتی خود را بازمی‌یابند، سنت‌ها ریشه در فرهنگ هر مردم داشته که نکات دقیق و ظریف در آن‌ها نهفته است، به همین دلیل حفظ آن باعث دوام ارزش‌ها و معیارهای فرهنگی می‌شود.