به گزارش تبسم مهر روزنامه واشنگتن‌پست در مطلبی درباره منافع احتمالی که دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا از هموار کردن راه برای ترکیه به منظور حمله به کردها به دست می‌آورد، نوشته است: «دونالد ترامپ با وجود این که می‌دانست ترکیه به مناطق تحت کنترل کردها حمله می‌کند و آن‌ها را تصرف می‌کند، دستور خروج نیروهای آمریکا از شمال سوریه را صادر کرد.
حالا اما پس از آن که رجب طیب اردوغان، رییس جمهور ترکیه این حمله را صورت داد و کردهایی را که در مبارزه با داعش متحد آمریکا بودند، کشت، ترامپ تعرفه‌ها و تحریم‌هایی را علیه ترکیه وضع کرده است.
ترامپ روز دوشنبه حکمی اجرایی را امضا کرد که تعرفه‌های واردات فولاد ترکیه را به 50 درصد افزایش می‌دهد و مذاکرات بر سر یک قرارداد تجاری 100 میلیارد دلاری را متوقف می‌کند.
نمی‌توان تظاهر کرد که ترامپ نمی‌دانسته اردوغان می‌خواهد در سوریه چه کند. این دو رهبر در ششم اکتبر در تماسی تلفنی با یکدیگر گفتگو کردند و ترامپ اندکی پس از این مکالمه دستور خروج نیروهای آمریکایی از سوریه را صادر کرد و ترکیه به شمال سوریه حمله کرد.
وزارت امور خارجه آمریکا اظهار کرد، ترامپ از این حمله حمایت نمی‌کند؛ چیزی که می‌تواند درست یا نادرست باشد. به هر صورت اینکه بگویید از این حمله حمایت نمی‌کنید به این معنی نیست که عمدا زمینه چنین حمله‌ای را فراهم نکرده‌اید.
باید خیلی زودباور و ساده لوح باشید که قبول کنید این اتفاقات تصادفی بوده‌اند.
ترامپ اما بازیگری متقلب است. او چنین معامله‌ای را بدون آن که بهره‌ای از آن نصیبش شود، قبول نمی‌کند. او هم‌اکنون دو برج در استانبول دارد بنابراین چنین چیزی احتمالا در فهرست خواسته‌هایش وجود نداشته است. پس اردوغان چه چیزی دارد که ترامپ خواستار آن است؟
این معامله بر سر هر چه که بوده، دستان ترامپ و در نتیجه دستان آمریکا را به خون آغشته کرده است. انگیزه این رییس جمهور دمدمی مزاج هر چه که بوده، پیامدهای واضحی را به دنبال داشته است. پیامدهای کوتاه مدت آن مشخص هستند اما آثار بلند مدت آن می‌توانند منطقه و وجهه آمریکا در جهان را در سال‌های پیش‌رو تحت تاثیر قرار دهند.
به لطف ترامپ و اردوغان احیای داعش اکنون بسیار محتمل‌تر شده است. خروج آمریکا نیز حکومت بشار اسد، رییس جمهور سوریه و در ادامه آن نفوذ روسیه و ایران را تقویت می‌کند.
ترامپِ نادان و بی‌ملاحظه به رغم هشدارهای مکرر از سوی ارتش و مشاوران سیاست خارجی‌اش حکم خروج از سوریه را صادر کرد. مشخص است که ترامپ به توصیه‌های مشاورانش بی‌توجه بوده است زیرا نمی‌خواسته آن‌ها را بشنود. به نظر می‌رسد ترامپ می‌خواسته اردوغان را راضی کند. تحریم‌ها و تعرفه‌ها احتمالا بخشی از برنامه او بوده‌اند. بنابراین در حالی که تنش‌ها در خاورمیانه افزایش می‌یابند و دشمنان آمریکا برای نفع‌بردن از این معرکه به تکاپو می‌افتند، ترامپ دلیلی برای انکار مسئولیت خود در این آشوب ایجاد کرده و خواهد گفت، من فکر کردم این کار درست است، ما نمی‌توانیم در جنگ‌های بی‌پایان حضور داشته باشیم!
همانطور که طی سه سال گذشته شاهد بوده‌ایم، ترامپ کاری را می‌کند که دلش می‌خواهد. او به هر حال رئیس آمریکا است و سپس به محض آن که ویرانی‌ها به بار بیایند، بار مسئولیت پیامدها را بر دوش دیگران می‌گذارد. ترامپ در توییتر نوشت: ترکیه، اروپا، سوریه، ایران، عراق، روسیه و کردها حالا ناچار خواهند بود که شرایط را درک کنند!
روز یکشنبه حدود 785 تن از افراد وابسته به داعش از اردوگاه‌های بازداشت، فرار کردند.
انگیزه پشت تمام این هرج و مرج و کشتار ظاهرا خواست اردوغان برای خلاص شدن از حدود 3.6 میلیون مهاجر سوری است که به ترکیه آمده‌اند. طبق طرح اردوغان، ترکیه حدود یک میلیون مهاجر را در منطقه مرزی تازه مصادره شده اسکان داده و بر آن‌ها نظارت خواهد کرد. از دیدگاه او، کردهایی که در این منطقه زندگی می‌کنند، تروریست هستند، اگر چه در کنار آمریکا و اروپا علیه داعش جنگیده‌اند. بنابراین اردوغان به لطف تایید سخاوتمندانه ترامپ، دو مشکل خود را حل می‌کند.
اما از دیدگاه ترامپ چه چیزی در این مساله مهم است؟ نیروهای آمریکایی از این سرزمین خارج می‌شوند و اجازه می‌دهند دیگران با یکدیگر بجنگند. با دیدگاهی بازتر که به این مساله نگاه کنیم، خواهیم دید که ترامپ متحدان ما را بیش از پیش به انزوا کشانده، آمریکا را غیرقابل اعتمادتر کرده، نفوذ آمریکا در این منطقه را تسلیم (رقبا) کرده و اجازه داده چیزی که اساسا کمپینی برای پاکسازی قومی است، صورت بگیرد.
به نظر می‌رسد زمانی که ترامپ مسائل ژئوپلیتیک را با اتکا به دانش و تجربه خود مدیریت می‌کند، از این کار احساس قدرت کرده و با حکومت استبدادی مانند کیم جونگ اون کره شمالی، رودریگو دوترته‌ی فیلیپین و خاندان سلطنتی عربستان ولع خود را برای تسلط سیراب می‌کند. اما اردوغان در این میان چه به دست می آورد؟
چه ترامپ در حال منحرف کردن افکار عمومی باشد چه نه، آن فرد "نابغه بسیار باثباتی" که ادعا می‌کند، نیست.»