به گزارش تبسم مهر دنیل و. درزنر، پروفسور سیاست بین‌المللی در دانشکده قانون و دیپلماسی دانشگاه تافتس در مطلبی برای واشنگتن پست نوشت: «مایک پامپئو با برنامه ساده‌ای وارد وزارت خارجه آمریکا شد؛ اینکه از اکثر وزیر خارجه‌های "بی‌کفایت" تاریخ ایالات متحده بهتر باشد. رکس تیلرسون تلاش کرد تا مورد لطف و توجه رئیس‌جمهوری آمریکا قرار بگیرد اما ناکام ماند. در این روند، او هر ذی‌نفع دیگری را که مربوط به حوزه کاری خود بود گریزان کرد؛ کنگره، سرویس خارجه، نهاد دیپلماتیک خارجی، حتی افرادی مانند من. او باید برود.
استدلالی وجود داشت که شاید پامپئو قدم به شرایطی پر از احتمال می‌گذاشت. در آن زمان، من حتی به روزنامه‌نگار نیویورکر گفتم "پامپئو این احتمال را دارد، تاکید می‌کنم این احتمال را دارد که به آنچه من آن را دوست‌پسر بد خطاب می‌کنم، برسد و از مزیت جانشینی تیلرسون سود ببرد. تیلرسون آن چنان وزیر خارجه فاجعه‌باری بود که شما می‌توانید شواهد آن را در مقام‌های ارشد موجود، در روحیه ضعیفی که در بروکراسی باقیمانده هست، ببینید. تمام آنچه که لازم است پامپئو انجام دهد، این است که کاری از روی نجابت یا ژست در حق این مقر انجام دهد." همانطور که مشخص شد، پامپئو با نجابت ترکیب‌نشدنی است. استعفای او ضرورت دارد.
همانطور که قبلا گفتم، تنها کاری که پامپئو بهتر از تیلرسون انجام داد این بود که بهتر مورد توجه و عنایت ترامپ قرار گرفت. دیگر سیاستگذاران در محدوده مورد نظر ترامپ پیمایش کردند و تلاش کردند تا وقارشان دست نخورده باقی بماند. خب چرا پامپئو این کار را نکند؟
مشکل اینجاست که برای عزیز ماندن نزد ترامپ، پامپئو باید هر اصولی که دارد قربانی کند. عملکرد اخیر او نشان‌دهنده اوج ریاکاری این وزیر خارجه بود؛ زمانی که مدعی شد که سرویس خارجی برای او ارزشمند است، اما در حقیقت اینطور نیست.
پنج‌شنبه همچنین متوجه این مساله شدیم که پامپئو تا کجا مایل است که غرق شود. وال استریت ژورنال گزارش داد، رئیس‌جمهوری آمریکا دستور عزل سفیر آمریکا در اوکراین را داده است؛ آن هم بعد از ماه‌ها شکایت از متحدان خارج از دولت شامل رودی جولیانی، وکیل شخصی ترامپ مبنی بر اینکه سفیر مورد نظر جایگاه رئیس‌جمهوری آمریکا را در خارج تضعیف می‌کند و اینکه اجازه نمی‌دهد کی‌یف درباره جو بایدن، معاون رئیس‌جمهوری سابق آمریکا تحقیق کند.
این برای ترامپ واقعا بد است اما تبانی پامپئو هم ارزش توجه دارد. اتهاماتی که رودی جولیانی علیه سفیر ایالات متحده مطرح می‌کرد، ساختگی است.
با این وجود، وال استریت ژورنال به نقل از یک منبع مطلع گزارش داد "فصل بهار به مقام‌های وزارت خارجه گفته شد که برکناری خانم سفیر اولویت رئیس‌جمهوری آمریکاست. یک مقام دولتی می‌گوید پامپئو از این اقدام حمایت می‌کند." تایید و حمایت پامپئو از تحرکات ترامپ – جولیانی در لحن زیردستان او بازتاب دارد. ما می‌توانیم تاثیر آن را در پیام‌های جنجالی یک سری از دیپلمات‌های ارشد آمریکا که پیامک‌هایشان را کمیته اطلاعات مجلس نمایندگان منتشر کرده است، دید. آن‌ها بارها درباره لطف یا امتیازی که در برابر انجام کاری داده شود، صحبت کردند.
همانطور که همکارانم در واشنگتن پست نوشتند "مقام‌های ارشد وزارت خارجه با دستیار ارشد رئیس‌جمهوری اوکراین و وکیل شخصی ترامپ برای اعمال نفوذ بر نشستی میان رهبران دو کشور همکاری داشتند تا وعده تحقیق اوکراینی‌ها درباره انتخابات 2016 و یک شرکت انرژی که پسر بایدن با آن همکاری می‌کرد، محقق شود."
همچنین گفت‌وگوهایی درباره ارتباط میان تحقیقات اوکراین درباره خانواده بایدن و انتقال‌های تسلیحاتی آمریکا وجود داشت. در متن پیامک یکی از مقام‌های آمریکایی آمده است: "همانطور که پشت تلفن گفتم، دیوانگی است که کمک امنیتی را بابت کمک به یک کمپین سیاسی به حالت تعلیق درآوریم." در پاسخ به او، گوردون سوندلند، سفیر آمریکا در اتحادیه اروپا نوشت: "پیشنهادم این است که بحث با پیامک را متوقف کنیم." همانطور که فیلیپ بامپ در واشنگتن پست نوشت "اصلا نشانه خوبی نیست که یک مقام دولتی متنی را می‌فرستد و درباره مناسب بودن انجام یک اقدام مطلبی می‌گوید و بعد یک مقام دیگر پیشنهاد ضمنی می‌دهد که آن‌ها تلفنی صحبت کنند. این به صورت ضمنی نشان می‌دهد که مقام دوم نگران است از پیامک‌های آن‌ها ردی باقی بماند. تماس تلفنی دیگر ردی ندارد."
براساس این گزارش‌ها، حقایق آشکار هستند. پامپئو از تئوری‌های توطئه ترامپ و جولیانی درباره یکی از کارکنانش –سفیر آمریکا در اوکراین- حمایت کرد. او از اخراج یک مقام حمایت کرد تا رئیس‌جمهوری آمریکا آرام بگیرد و استفاده از اهرم نفوذ روی یک دولت خارجی برای دستاورد سیاسی داخلی تسهیل شود. او فرهنگی را در وزارت خارجه جا انداخته است تا هر دیپلمات ارشد، جدای از قانونی بودن یا اخلاقیات، به هر رئیس‌جمهوری خدمت کند. او مکررا از حفاظت از کارمندش مقابل گماشته‌های ترامپ خودداری کرده است. او اندک تاسفی هم بابت این اقدامات ندارد؛ در حقیقت او افرادی با چنین افکاری را مقابل دیپلمات‌های با اخلاق‌تر تقویت می‌کند.
آنچه بیش از پیش نمایان می‌شود، این است که کل سیاست خارجی آمریکا و نفوذ و اهرم سازمانی در یک کشور اشغالی به کار گرفته شده است تا یک ماموریت برنامه‌ریزی شده سیاسی علیه رقیب رئیس‌جمهوری آمریکا صورت بگیرد.
تیلرسون یک وزیر خارجه بی‌کفایت اما نجیب بود. پامپئو یک پادو لایق برای ترامپ و شخصی است که آن اخلاق لازمی که باید داشته باشد، ندارد. او با ماندن در وزارت خارجه آمریکا تضمین می‌کند که بی‌اخلاقی به مابقی این وزارتخانه هم سرایت می‌کند. او باید استعفا دهد. او نمی‌رود اما باید برود.»